ΤΑΞΙΔΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ - ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.

Το ταξίδι που δεν κάναμε, με το πλοίο της γραμμής ,έγινε μια ανάμνηση. Μόνο εμείς δεν προλάβαμε την επιβίβαση και ας ήμασταν έτοιμοι από καιρό .Η διαδρομή μας ως το καράβι ,ήταν μακρινή και δύσκολη. Η βαλίτσα μας φορτωμένη με λίγα πια όνειρα ,όμως τόσο βαριά, σχεδόν ασήκωτη, κουβαλώντας τις εμπειρίες μιας ζωής. Όταν φτάσαμε στο λιμάνι, ήταν πλέον αργά.

Το πλοίο σιγά-σιγά,απομακρύνονταν,αφήνωντας πίσω του, μια λευκή γραμμή από αφρισμένη θάλασσα. Ακούγαμε το αποχαιρετιστήριο σφύριγμα, που όλο και ηχούσε πιο χαμηλά, μέχρι που χάθηκε μαζί με το πλοίο, στο βάθος του γαλάζιου ορίζοντα..Κι’εμείς εκεί αποκαμωμένοι ,απογοητευμένοι, με τα δάκρυα να πλημυρίζουν τα μάτια μας. Τόσα χρόνια σχεδιάζαμε αυτό το ταξίδι ,κάνοντας όνειρα ,σχέδια, όμως για άλλη μια φορά, δεν σταθήκαμε τυχεροί.

Ήταν για μας, ταξίδι επιστροφής, στο νησί που ξεκίνησε η ζωή μας, πριν 48 χρόνια, έστω κι αν δεν ήταν η Ιθάκη μας, πάλι με μια βαλίτσα, γεμάτη ελπίδα για το μέλλον, και ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο μας, για μια καινούργια ζωή που ξεκινούσαμε και πιστεύαμε πως θα ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα Τα χρόνια πέρασαν ,τώρα είναι πια αργά ,η βαλίτσα, με το πέρασμα του χρόνου, πάλιωσε ,ξέφτισε και τα όνειρα ,που είχε μέσα, άρχισαν ένα-ένα να δραπετεύουν, αναζητώντας ,αλλού την πραγματοποίηση τους. Έτσι, μείναμε πάλι, μόνοι στο λιμάνι ,όπως μόνοι ξεκινήσαμε την ζωή μας. Σιγά-σιγα πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, αφήνοντας την βαλίτσα ,να ταξιδεύει, μόνη της στην θάλασσα, ακολουθώντας το πλοίο της γραμμής.

Εμείς, ίσως κάνουμε αυτό το ταξίδι, σε κάποια άλλη ζωή, σε κάποια άλλη διάσταση, πιασμένοι όμως, πάντα, χέρι-χέρι, έστω και χωρίς βαλίτσα, μα πάντα κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον στα μάτια…..

ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.