που πήγαν οι ελπίδες,
Για μας οι δρόμοι κλείσανε,
μας πρόδωσαν οι μοίρες.
Οι φίλοι αδιαφόρησαν
και οι γνωστοί μας διώχνουν,
Οι ξένοι, μας προσπέρασαν,
οι θύελλες μας σπρώχνουν.
-Ρ-
Το τέλος ήτανε γνωστό, προαποφασισμένο,
Φτάσαμε, σ’αδιέξοδο, σε χρόνο μετρημένο.
Το τέλος ήτανε γνωστό, προαποφασισμένο,
Το πάθος μας τώρα σβηστό ,απ’όλους ξεχασμένο.
Αιχμάλωτοι σε μια γωνιά,
το βήμα μας δεμένο,
Σ’ένα κλειστό παράθυρο,
το βλέμμα μας ,πνιγμένο.
Ασύλληπτοι οι ένοχοι,
και συνεχώς πληθαίνουν,
Τις συνειδήσεις πολιορκούν,
που μόνες τώρα μένουν.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.
