π. Γενικού Διευθυντή Ανάπτυξης
της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης.
Βρισκόμαστε σε έναν νέο κύκλο συνομιλιών για το Σκοπιανό -και όχι για το Μακεδονικό, όπως λανθασμένα χαρακτηρίζεται το θέμα αυτό - με πρωτοβουλία της Κυβέρνησης.
Μιας Κυβέρνησης και ενός Πρωθυπουργού που επειδή επέβαλαν, χωρίς να υπάρχει αντίδραση από τους πολίτες αλλά και από τους υποτακτικούς βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ένα αχρείαστο και απρόβλεπτο τρίτο μνημόνιο, κόστους κατά τον κ. Ρέγκλιγκ 80 δις. ευρώ περίπου, πιστεύουν ότι μπορούν να λύσουν το πρόβλημα των Σκοπίων διασφαλίζοντας τα πραγματικά εθνικά συμφέροντα. Και μάλιστα χωρίς να συμφωνούν τα δύο αυτά κόμματα της Κυβέρνησης στο θέμα του ονόματος του κρατιδίου αυτού, που, χωρίς να είναι το σημαντικότερο κομμάτι του προβλήματος, παραμένει για τα δύο αυτά κόμματα μια αγεφύρωτη διαφορά ύπαρξής τους.
Είναι γνωστή η διαχρονική θέση του ΣΥΡΙΖΑ και των «γεννητόρων» του κομμάτων από το οποίο προήλθε το κόμμα αυτό (Συνασπισμός, ΚΚΕ-Εσ., ΚΚΕ -μέχρι τουλάχιστον το 1949-. Δεν τους ενδιέφερε ούτε το όνομα, ούτε οι αλυτρωτικές τάσεις του κρατιδίου, ούτε οι σημαίες, ούτε τα σύμβολα. Η θέση τους για όλα αυτά, μετά το 1992, όταν αυτό το κρατίδιο ανεξαρτητοποιήθηκε από την Πρώην Γιουγκοσλαβία, ήταν στην καλλίτερη περίπτωση παθητική -εμείς θα τους πούμε πως θα ονομάζονται; Και απροκάλυπτα με τον δικό τους γνωστό τρόπο επιθετικό τους τρόπο κατηγορούσαν ως εθνικιστή όποιον είχε άποψη για τις παραπάνω πτυχές του προβλήματος, δίνοντας μία υβριστική και υποτιμητική χροιά στη λέξη και σε οποιονδήποτε διατύπωνε μία πατριωτική θέση για τις πιο πάνω πτυχές του προβλήματος. Βέβαια, το να είσαι Διεθνιστής ήταν και είναι τίτλος τιμής γι’ αυτούς.
Ο Πρωθυπουργός εμφανίστηκε μετά το πρόσφατο συλλαλητήριο επιτέλους να μιλάει και για τον αλυτρωτισμό και μάλιστα υποχωρώντας άτακτα από την αρχική επαρμένη θέση του Μαξίμου που υπονοούσε λύση με κάθε τρόπο από τον Τσίπρα που ξέρει να δίνει λύσεις. Είναι κέρδος που, μετά το «βουητό» του Λαού, συμφωνεί έστω και εξ ανάγκης με την αξιωματική Αντιπολίτευση και το πρώην ΠΑΣΟΚ, και αυτό περιέχεται στη τελευταία από το Νταβός δήλωση του «πρώτα ο Αλυτρωτισμός και μετά το όνομα» που ψέλλιζε, όταν ο κ. ΖΑΕΦ μας πληροφορούσε -δουλεύοντάς μας;- ότι θα αλλάξει το όνομα του Αεροδρομίου και μιας Διακρατικής οδού που τώρα φέρουν το όνομα Μέγας Αλέξανδρος.
Αυτό, θα έλεγα, δεν το θέλουμε. Απεναντίας, μας τιμάει να δίνει του όνομα του μεγάλου Έλληνα Στρατηλάτη και εκπολιτιστή, κατά τη διεθνή βιβλιογραφία, σε σημαντικά έργα της χώρας του. Θέλουμε όμως να πάψει να ψεύδεται το κράτος αυτό και να πάψει να διδάσκει στα παιδιά του ότι ο Μεγάλος αυτός Έλληνας, κτήμα πλέον της παγκόσμιας Ιστορίας, που έζησε 1000 χρόνια πριν εμφανιστούν τα σλαβικά φύλα στα οποία ανήκει το 80% του πληθυσμού τους, είναι δήθεν …Σκοπιανός! Θέλουμε να πάψουν να μιλούν έτσι αυτοί που κατέβηκαν στην περιοχή -όπως η Παγκόσμια Ιστορία λέει- μόλις τον 7ο - 8ο μ.Χ. αιώνα.
Είναι γεγονός βέβαια ότι οι κάτοικοι του κρατιδίου μεγάλωσαν και ενηλικιώθηκαν με το ψέμα ότι ο Μέγας Αλέξανδρος -ένας Έλληνας καταγόμενος από την Μακεδονία- ότι είναι Σκοπιανός. Είναι και αυτοί Έλληνες; Δεν είναι δυνατόν, γιατί δεν υπήρχαν καν Σλάβοι στην περιοχή τον 3ο-4ο π.Χ αιώνα. Αν θέλουν να λέγονται και Έλληνες, εγώ τουλάχιστον δεν θα είχα αντίρρηση. Χρειάστηκε χρονικό διάστημα 70 περίπου ετών για να ονομαστούν -χωρίς να είναι- Μακεδόνες και μάλιστα απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αρνούμενοι προφανώς ότι είναι Έλληνες. Αυτό είναι παραποίηση της ταυτότητας τους. Αυτό είναι κλοπή της ταυτότητας και αλυτρωτισμός, όταν διδάσκεσαι από τα βιβλία Ιστορίας ότι θα απελευθερώσεις τους άλλους «ομοεθνείς, όπου και αν βρίσκονται».
Αυτό θέλουμε απλά να κάνουν: Να πάψουν να διαστρέφουν την παγκόσμιο ιστορία με το να οικειοποιούνται κάτι που δεν είναι και δεν είπαν ποτέ ότι είναι Έλληνες όπως ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος. Θέλουμε να αλλάξουν τα βιβλία τους και να μην προσβάλλουν την Παγκόσμια Ιστορία. Όπως χρειάστηκε 70 χρόνια για να εμπεδωθεί αυτό το ψέμα, θα χρειαστεί χρόνος, είναι αλήθεια, για να συνηθίσουν στην ιστορική αλήθεια! Όταν αλλάξουν όλες αυτές τις παραποιήσεις της Παγκόσμιας Ιστορίας, τότε προφανώς και μπορούν, αν θέλουν, να λέγονται και Μακεδόνες με κάποιον χρονικό ή τοπικό προσδιορισμό.
Τις τελευταίες ημέρες με αυξανόμενους ρυθμούς εμφανίζονται διάφοροι από την κυβέρνηση που «θυμίζουν» ότι μέχρι σήμερα δεν αντιτάχθηκαν οι Κυβερνήσεις και ιδιαίτερα της «Δεξιάς» ότι δεν αντέδρασαν όταν ο Τίτο δημιουργούσε στο Ομόσπονδο κράτος της Γιουγκοσλαβίας συμπεριλαμβάνοντας σαυτό και την Σοσιαλιστική Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας. Μάλιστα ο Υπουργός κ. Τσιρώνης διερωτήθηκε, πέραν αυτού, γιατί δεν αντέδρασε ο Τσαλδάρης το 1948, που ήταν Υπουργός των Εξωτερικών και Αρχηγός του Λαϊκού Κόμματος, στην Κυβέρνηση του Φιλελεύθερου Θεμιστοκλή Σοφούλη. Με άλλα λόγια έφταιγε ο Τίτο και Τσαλδάρης. Δεν κατάλαβα αν συνειδητά εψεύδετο ο κ. Τσιρώνης ή αν αλήθεια δεν γνώριζε. Δεν γνωρίζει ο κ. Τσιρώνης ότι όταν ο Τίτο δημιουργούσε την Γιουγκοσλαβία, ότι στην Ελλάδα ήταν σε εξέλιξη ένας άγριος εμφύλιος πόλεμος μεταξύ του Ελληνικού κράτους και του συμμάχου του Τίτο του ΚΚΕ; Δεν γνωρίζει, αλήθεια, τις σχέσεις του ΚΚΕ και του Τίτο ήδη από το 1943 με το ΣΝΟΦ (Σλαβομακεδονικό Εθνικό Απελευθερωτκό Μέτωπο) και ΝΟΦ (Οργάνωση Σλαβομακεδόνων της Ελλάδος με έδρα τα Σκόπια); Δεν γνωρίζει τις διαχρονικές θέσεις της Τρίτης Διεθνούς για το Μακεδονικό; Δεν γνωρίζει τις θέσεις της Σοβιετικής Ένωσης τότε; Δεν γνωρίζει τις θέσεις του ΚΚΕ την εποχή εκείνη για τις απόψεις της Τρίτης Διεθνούς; Δεν γνωρίζει ότι το ΚΚΕ με εισήγηση του Ζαχαριάδη και προκειμένου να κρατήσει τους Σλαβομακεδόνες αντάρτες στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (ΔΕΣ) στην 5η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής που έγινε κάπου στο Βίτσι αρχές του 1949 αποφασιζόταν «..Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΕΣκαι της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός θα βρεί την πλήρη εθνική αποκατάσταση του έτσι όπως την θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα το αίμα του για να την αποκτήσει»; Στην ίδρυση ανεξάρτητου μακεδονικού κράτους;
Δεν αντέδρασε τότε το Ελληνικό Κράτος κάνοντας ένα καινούργιο πόλεμο με την Γιουγκοσλαβία. Και κατηγορείται σήμερα για τον ειρηνικό δρόμο που διάλεξε.
