Είμαστε άραγε ξύπνιοι για να συμμετάσχουμε σε αυτά τα γεγονότα; Καθώς έρχεται ο Νυμφίος, είμαστε άξιοι του για να μην πιαστούμε στον ύπνο και βρεθούμε έξω από την βασιλεία του; Έχουμε καθαρίσει την καρδιά μας για να αγαπήσουμε τον Θεό και τον πλησίον μας;
«Τον νυμφώνα Σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον, και ένδυμα ουκ έχω, ίνα εισέλθω εν αυτώ. Λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής, Φωτοδότα, και σώσον με».
Το σπίτι του γάμου είναι στολισμένο. Διαθέτουμε τα κατάλληλα ενδύματα για να μπούμε μέσα; Στον ιερό γάμο του Θεού με την ανθρωπότητα δεν απαιτούνται κοστούμια και τουαλέτες. Ο Θεός είναι ερωτευμένος με τον άνθρωπο και για το λόγο αυτό θυσιάζεται και ταπεινώνεται. Ο άνθρωπος οφείλει να στολίσει την ψυχή του με αγνότητα και καθαρότητα για να λάβει το φως και να σωθεί.
Στη σύγχρονη κοινωνία μας, όπου πολλά φαρμακερά «φίδια» μας πολιορκούν καθημερινά, φαντάζει δύσκολο να εισέλθουμε, όπως αρμόζει, στον οίκο του Θεού.
Η Ελπίδα, η ηρωίδα του διηγήματος μου «Προϊσταμένη Ελπίδα», μας δίνει το παράδειγμα της προσφοράς και της θυσίας σε ένα μικρό απόσπασμα:
-Τριάντα χρόνια στο επάγγελμα και η Ελπίδα προσέφερε τις υπηρεσίες της αγόγγυστα, χωρίς να εκμεταλλευτεί ούτε τη θέση της, ούτε τα χρόνια που βάρυναν την πλάτη της. Δεν καθοδηγούσε απλά το υπόλοιπο προσωπικό αλλά συμμετείχε και η ίδια ενεργά στην πιο «βρώμικη» δουλειά που θα προέκυπτε στο τμήμα που ήταν υπεύθυνη.
Έκανε χρέη τραυματιοφορέα, έβαζε ορούς στους ασθενείς, έκανε ενέσεις, μέχρι που άλλαζε σεντόνια, τάιζε, ξεσκάτωνε και φρόντιζε τους ασυνόδευτους αρρώστους. Δεν ήταν λίγες και οι φορές που εργαζόταν και πέραν του οκταώρου, χωρίς να της το ζητήσει κανείς παρά μόνο με τη δική της θέληση και επιμονή. Κι όλα αυτά χωρίς να παραπονεθεί ποτέ. Χωρίς να επιδείξει ποτέ ίχνος υπεροψίας. Πάντα με χαμόγελο και ευγένεια εξυπηρετούσε καθημερινά δεκάδες ανθρώπους, γνωστούς κι αγνώστους.
Διέθετε μέσα της μια σπάνια, ήρεμη δύναμη που ήλεγχε και μαλάκωνε το νευρικό της σύστημα, απωθούσε το μίσος τρέφοντας μόνο αγάπη για τον πλησίον της. Η έχθρα και η αδιαφορία απέναντι στον συνάνθρωπο της ήταν πράξεις αντίθετες με τον χαρακτήρα της. Κι όταν κάποιοι καλοθελητές τις μετέφεραν τα επικριτικά σχόλια του ενός και του άλλου εναντίον της, δεν έδινε σημασία. Αντίθετα τους παρακαλούσε να μην της γνωστοποιούν τις συζητήσεις και τις κριτικές που ακούγονται στα πηγαδάκια του κάθε ορόφου.
«Στο μυαλό των ανθρώπων κρύβονται πολλά. Καθένας έχει τα δικά του προβλήματα. Ας μη προκαλούμε από μόνοι μας περισσότερα. Ας δίνουμε λύσεις στα μεγάλα κι ας μη μεγεθύνουμε τα μικρά». Αυτή ήταν η προτροπή της, η συμβουλή της σε όλους.-
Υπάρχουν και σήμερα άνθρωποι με φιλότιμο και αυταπάρνηση σαν την Ελπίδα, αλλά δυστυχώς περιθωριοποιούνται γιατί ο βούρκος της κακίας πνίγει ότι πηγάζει από ανιδιοτέλεια. Απαιτείται αγώνας, θυσία και ταπείνωση για να νικήσουμε το αμαρτωλό μας παρελθόν, για να πολεμήσουμε τα πάθη, για να βιώσουμε αληθινά την σημασία των γεγονότων της Μεγάλης Εβδομάδας, για να ελπίζουμε κι εμείς πως είμαστε άξιοι για μια θέση στην αιωνιότητα.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
