Ζωή γεμάτη ένταση, πολλές φορές πικρή.
Χαρές ελάχιστες, στα δάκτυλά μου, μετρημένες,
Και οι ελπίδες μου, ξανά, φαντάζουνε χαμένες.
Τσιγάρο μου, απόψε μην καείς,
Στις στάχτες σου, δεν θέλω να χαθώ,
Ποτήρι άδειο μου ,γεμάτο θέλω νάσαι,
Να πιώ τις λύπες μου, μέχρι να ξεχαστώ.
Εγώ ψάχνω στις στάχτες μου, να βρω κάποια κομμάτια,
Να ζήσω, πάλι από την αρχή ,ξένος σε νέα μονοπάτια.
Εγώ ψάχνω στις στάχτες μου, να βρω ότι έχει μείνει,
Να κτίσω νέα όνειρα, να βγω απ’την σκοτοδίνη.
Φεγγάρι μου απόψε μη χαθείς,
νύχτα, ποτέ μη ξημερώσεις,
Αέρα, φύσα δυνατά όσο μπορείς,
τα δάκρυα μου να στεγνώσεις.
Σε λίγο νέα μέρα ξεκινά,
Τα φώτα στην ομίχλη ,αργοσβήνουν,
Η κίνηση στην πόλη ξεκινά,
Το φώς, τις λύπες μου, αργά απομακρύνουν.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.
