Ένα ποίημα προς τιμή των πυροσβεστών για τον αγώνα τους ενάντια της φονικής φωτιάς με αφορμή την καταστροφική πυρκαγιά στην Αττική από ένα δεκαπεντάχρονο παιδί.

Τρέχει και στην φωτιά βουτά.

Μωρού το κλάμα αντηχά.

Δίχως μπέρτα, δεν πετάει.

Και τους ανέμους δεν δαμάει.

Αλλά χει θάρρος και πυγμή.

Κι ο κόπος του ευδοκιμεί.

Ουρλιάζει πλέον η φωτιά.

Τα δέντρα κάνει μια χαψιά.

Στην πόλη πλέον έχει μπει.

Άνθρωποι πέφτουν νεκροί .

Και τότε μπαίνει αυτός μπροστά.

Μονομαχεί με την φωτιά.

Θυσία γίνεται αγνή.

Για κάποια ανθρώπινη ζωή.

Με φλόγες κόκκινα θεριά .

Ο πυροσβέστης πολέμα.

Πέτρος Δ. Ρουκάς