στη σκέψη μου ειρμό δε μπόρεσα να βάλλω.
μπερδεύτηκε η αρχή με τον επίλογο.
πότισε το χαρτί στης θλίψης το μελάνι.
πληροφορίες σύγχυσης σκορπούν τριγύρω τα ανήκουστα.
στο διάβα του καλοκαιριού ο καύσωνας θεριεύει.
θόλωσαν γύρω ασυνήθιστα οι ορίζοντες.
κοιτάζω σα τρελός σε παραζάλη.
δεν έχω χρόνο να σκεφτώ για τα επόμενα.
δε βλέπω άνθρωπο κοντά μου όπως πρώτα.
όπου φωνάξω η φωνή μου μεταλλάσσεται.
ό,τι κι αν πω, ηχώ ουρλιάζεις για ¨βοήθεια¨.
όπου ρωτήσω παίρνω άδεια την απάντηση.
τώρα όλοι οι άνθρωποι μου μοιάζουν.
νιώθω τη κόλαση στους μήνιγγες.
ο φόβος είναι νικητής και με τρομάζει.
στις πράξεις μας το μέτρο χάνει πια το νόημα.
ο χρόνος ο πολύτιμος τώρα δεν έχει αξία.
τίποτε πια δε συμμορφώνεται.
νόμοι, κανόνες, εξουσία.
ελπίζω ακόμη δυνατός στα υπεράνθρωπα.
σηκώνω στο Θεό τα μάτια, ικεσία.
ψάχνω τον τρόπο για να ζήσω τα επίγεια.
ακόμη σε πιστεύω φαντασία.
γερμένος πλάι με τα χέρια μου στο μέτωπο.
τα μάτια μου στολίδια περιττά, δε διακρίνω.
ανάσα μου, πιστή στα χρόνια που μου έζησες,
γίνεσαι τοκογλύφος που μου κλέβεις οξυγόνο.
νιώθω να σμίγει η γη με τα ουράνια.
δε βλέπεις ούτε αρχή ούτε και τέλος.
χωρίστηκε η πλάση προς το απόβραδο.
αλλάζει η μοίρα μας στον κόσμο.
οι σκέψεις ψάχνουν λύση, τελεσίδικα.
ανύπαρκτα τα όρια, στο κέντρο ακαθόριστη ελπίδα.
δε φαίνεται ένα χέρι για βοήθεια.
το σύμπαν πλέον επικίνδυνο, έσμιξαν πυρ και καταιγίδα.
σκύβω βαθιά να δω το πεπρωμένο μου.
κρατούν το δάκρυ οι καμένες βλεφαρίδες.
δε πίστεψα πως είναι τόσο άσπλαχνη η τύχη μου.
αισχρό κουράγιο που σε είδα, πρώτος να πεθαίνεις.
τώρα δε σε φοβάμαι συμφορά κι αν με πλησίασες.
τώρα δε θα πονέσω για τα χρόνια που θα χάσω.
μετρώ στα μάτια μου θυσίες αναμάρτητων.
ακούω άγιες προσευχές ψυχών αθώων.
το βλέμμα στο Θεό σηκώνω, λύτρωση.
βοήθεια ικετεύω, σωτηρία.
δε θα λυγίσω κι ας είναι ύπουλος ο δρόμος προς τη κόλαση.
στοχεύω ακόμη για ζωή πριν την απελπισία.
καταραμένη η στιγμή που μάγεψε την ώρα μας.
καταραμένη η πράξη σας, δαίμονες συμφοράς.
καταραμένοι ανήθικοι, όσοι… επίγειοι δυνάστες.
καταραμένη αίσθηση που έφτιαξες τόσο πόνο.
οι άγκυρες σηκώνονται, πικρό ταξίδι τελευταίο.
φτεροκοπούν οι άγγελοι, στερνοί μεσίτες των ψυχών.
δείλιασε η γη για να σταθεί εμπόδιο στα κρίματα.
η φύση με αναστεναγμό δείχνει μετανιωμένη.
χάνεσαι πια κάθε στιγμή από της γης τα χρώματα.
από ψηλά σας χαιρετούν άνθρωποι δυνατοί.
ο πόνος του πικρού χαμού, μοιραίος δόλος υπευθύνων.
ο πόνος του απλού λαού, οργή και σπαραγμός.
ακέραια να σηκωθούν της ανθρωπιάς σημαίες.
Ιούλιος του ΄18, ορόσημο στυγνό.
η θλίψη και η συμφορά μη ξεχαστούν σα λάθη.
¨συγγνώμη¨ γίνε σύνθημα στη μνήμη μας πικρό.
Κατερίνη 27-07-2018
Αγγελος Αγγελίδης
Αγγελος Αγγελίδης
