Μόνο μέσα μου, ακούω μια κραυγή,
Μου λέει, πως ήρθε η στιγμή,
Στον κόσμο αυτό, να βρω ξανά το φώς μου.
Μυριάδες χέρια με κρατούν,
Με σπρώχνουν στον γκρεμό μου,
Να πάψω να είμαι ελεύθερος,
Να είναι αυτό το ριζικό μου.
Εγώ είμαι ελεύθερη ψυχή,
Τις γέφυρες ξανά θα χτίσω,
Να τις διαβαίνω άφοβα,
Πίσω μου, όλα να τ’ αφήσω.
Κι’αν έρθουν, πάλι να με βρουν,
Το σώμα μου να αιχμαλωτίσουν,
Θα βρουν μια ελεύθερη ψυχή,
Που αυτοί, ποτέ δεν θα αποκτήσουν.
Με σπρώχνουν στον γκρεμό μου,
Να πάψω να είμαι ελεύθερος,
Να είναι αυτό το ριζικό μου.
Εγώ είμαι ελεύθερη ψυχή,
Τις γέφυρες ξανά θα χτίσω,
Να τις διαβαίνω άφοβα,
Πίσω μου, όλα να τ’ αφήσω.
Κι’αν έρθουν, πάλι να με βρουν,
Το σώμα μου να αιχμαλωτίσουν,
Θα βρουν μια ελεύθερη ψυχή,
Που αυτοί, ποτέ δεν θα αποκτήσουν.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.
