Του Δημήτριου Δημηνά
Mειλίχιος, αθόρυβος, αξιοπρεπής και ευγενέστατος διατηρούσε άριστες σχέσεις τόσο με την πολυπληθή πελατεία του, που τον εμπιστευόταν για την εντιμότητα και άψογη διαχείριση των υποθέσεων που του ανέθεταν, όσο και με όλους τους συγκάτοικους της πολυκατοικίας, που τον εκτιμούσαν για τον φιλήσυχο χαρακτήρα του και την άμεση τακτοποίηση των λειτουργικών υποχρεώσεων της οικοδομής.
Ο εκλιπών παρά την ασθένεια, που τον ταλαιπωρούσε το τελευταίο διάστημα, εργαζόταν νυχθημερόν άοκνα μέχρι την τελευταία εκπνοή του για να μη αφήσει εκκρεμότητες εγκαταλείποντας τον κόσμο της ματαιότητας, ωθούμενος από πνεύμα υπευθυνότητας, αλλά και αγωνιστικότητας, που είχε αποκτήσει ως παλιός αθλητής και προπονητής ποδοσφαιρικών ομάδων. Ο επίγειος βίος του Ζήση ήταν προσαρμοσμένος στην Επικούρεια επιταγή «Λάθε βιώσας»[=ζήσε στην αφάνεια], μακριά από την προβολή και επίδειξη του “life style” της εποχής μας. Μας αποχαιρέτησε ειρηνικά, αδιαμαρτύρητα για τον βαρύ σταυρό που είχε επωμισθεί, με εκείνο το δωρικό και φιλοσοφημένο προφίλ του, που θα μείνει βαθιά αποτυπωμένο στις συνειδήσεις μας.
Στην καλή του σύζυγο του Μαρία και τα εκλεκτά παιδιά του Κωνσταντίνο και Ευαγγελία ,φοιτητές Πανεπιστημίου εκφράζω από καρδιάς θερμά μου συλλυπητήρια και εύχομαι να συνεχίσουν την δημιουργική πορεία του καλού πατέρα τους έχοντας τον ως πρότυπο.
Δημήτριος Δημηνάς
Δικηγόρος
