Αντώνης Ι. Ζαρκανέλας
π. Γενικός Διευθυντής Ανάπτυξης της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η Ελληνική Μακεδονία, για εμάς, ή η «Αιγαιακή Μακεδονία» και «Μακεδονία του Αιγαίου» για τους βόρειους γείτονες, αποτέλεσε το Μήλον της Έριδος για τη Βουλγαρία και Γιουγκοσλαβία...
χώρες οι οποίες με διαφορετική ένταση, με διαφορετικά μέσα και πρακτικές προσπαθούσαν να εδραιωθούν όχι μόνο στο σλαβικό τμήμα της γεωγραφικής Μακεδονίας αλλά στα πλαίσια ενός Πανσλαβικού ιδεολογήματος που προωθούσε από το δεύτερο μισό του 19ου Αιώνα η Τσαρική Ρωσία χρησιμοποιώντας τη Βουλγαρία, κυρίως, για να φθάσει στο Αιγαίο. Αυτό το επεδίωξε η Βουλγαρία με διάφορους τρόπους τα τελευταία 150 χρόνια είτε με ευθείες καταλήψεις ελληνικών εδαφών σε ταραγμένες περιόδους κατά την τελευταία περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (1850-1908) αλλά και κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους είτε με προκλητικές εδαφικές διεκδικήσεις εις βάρος της Ελλάδος από την κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία Τίτο, πριν και μετά τον Τίτο, πολλές φορές και με τη βοήθεια του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, μέσω αλυτρωτικών σχημάτων, μέσω παραποίησης της ιστορίας κλπ., οδηγώντας την «ήρεμη» Ελλάδα σε συνεχή άμυνα…
Από το 1850 η Ελλάδα πότισε με πολύ αίμα των παιδιών της τα χώματα αυτής της Μακεδονίας. Και σχεδόν όλες οι χώρες της Βαλκανικής -Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία, Ρουμανία- τη διεκδίκησαν. Γιατί οι δικές τους «Μακεδονίες» δεν είχαν την Ιστορία της, τη φήμη της, την Θάλασσά της… Οι κατά βάση εμπόλεμες διεκδικήσεις τους εκδηλώθηκαν με διαφόρους τρόπους, από τότε και μέχρι την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με διαφορετική, όμως, ένταση και περιεχόμενο. Σε κάθε περίπτωση, οι διεκδικήσεις κατά την περίοδο 1850-1940 είχαν ως στόχο, καταρχάς, την κατασκευή εθνικής μακεδονικής ταυτότητας και αργότερα, στο πλαίσιο ενός εθνικιστικού υποβάθρου, την ένταξή της σε μία κρατική οντότητα -Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία-. Μετά την Μπολσεβίκικη Επανάσταση (1917) και κυρίως μετά την ίδρυση της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς (Κομιντέρν) αποφασίστηκε (1924) στο πλαίσια ενός Διεθνιστικού προτάγματος ο σχηματισμός μιας «…Ενιαίας και Ανεξάρτητης Μακεδονίας που θα προέκυπτε από τη συνένωση της Ελληνικής (Αιγαιακής), Μακεδονίας, της νότιας Σερβίας και της Βουλγαρικής Μακεδονίας του Πιρίν...» στο πλαίσιο μιας Βαλκανικής Σοβιετικής Ομοσπονδίας. Πέραν δηλαδή από τις προσπάθειες σλαβικών τοπικιστικών και εθνικιστικών κύκλων, με ή χωρίς την κάλυψη των αντίστοιχων κρατών, να κατασκευαστούν Σλαβομακεδονίες, μετά το 1924 προστέθηκε και η Διεθνιστική κομμουνιστική πρόταση για τη δημιουργία «Μακεδονίας», με Διεθνιστικό χαρακτήρα και χωρίς φυλετικό πρόσημο, Σλαβο-, Βουλγαρο-, Ελληνο-, με τη συμφωνία των αντίστοιχων κομμουνιστικών κομμάτων, συμπεριλαμβανομένου και του ΚΚΕ, που τότε ονομάζονταν ΣΕΚΕ.
Ως όχημα για τη διεκδίκηση των Ελληνικών εδαφών χρησιμοποιούσαν όλοι πάντοτε την Ελληνική ιστορική κληρονομιά οικειοποιώντας την ή αλλοιώνοντάς την. Χρησιμοποιούσαν και χρησιμοποιούν τη λέξη «Μακεδονία» που είναι, όπως λένε οι γλωσσολόγοι ειδικοί, λέξη Ελληνική που χαρακτήριζε τους Έλληνες κατοίκους της περιοχής και όπου επίκεντρο ήταν η σημερινή Ελληνική Μακεδονία, όπου και βρίσκονται όλες οι πόλεις (π.χ. η Πρωτεύουσα, οι ιερές πόλεις κλπ) του Αρχαίου Ελληνικού Μακεδονικού Βασιλείου. Μία ελληνική λέξη που χρησιμοποιήθηκε από τοπικιστές, σωβινιστές και ακραίους εθνικιστές άλλων εθνοτήτων αλλά και απάτριδες Έλληνες Διεθνιστές -γιατί δεν μπορεί κανείς να είναι και Πατριώτης και Διεθνιστής/Κομμουνιστής - μια λέξη λοιπόν που χρησιμοποιήθηκε για να κατασκευαστούν ταυτότητα και γλώσσα και, από εκεί και πέρα, να κατασκευαστεί ο Μακεδονισμός και ο Αλυτρωτισμός, στοιχεία που η Ελλάδα ποτέ μέχρι πρότινος δεν είχε αποδεχθεί.
Αν οι απλοί Έλληνες φώναζαν, φωνάζουν και θα συνεχίσουν να φωνάζουν «…η Μακεδονία είναι μία και είναι Ελληνική» είναι γιατί καταλαβαίνουν, βαθιά μέσα τους, τη δύναμη που περιέχει αυτή η λέξη την οποία δεν φαίνεται να καταλαβαίνουν κάποιοι της προοδευτικής(;) διανόησης και πολιτικής. Είναι γιατί, λέξεις όπως Μακεδονία, Μακεδονικός, για τον απλό ή και αγράμματο πολίτη, είναι ο ιερός ομφάλιος λώρος που τους συνδέει, πιστεύουν, με μία ολόκληρη περίοδο στην αρχαία ελληνική ιστορία, γιατί κουβαλούν μέσα τους έναν Φίλιππο, έναν Μέγα Αλέξανδρο ένα Αιώνιο Πνεύμα, τον Αριστοτέλη… Λέξεις που, προφανώς δεν μπορεί να είναι σλαβικές καθώς προέρχονται από την αρχαία ελληνική γλώσσα και η οποία προσφέρθηκε ως δώρο στο όνομα ενός δωσίλογου στον Διεθνισμό «πατριωτισμού» με «τη Συμφωνία των Πρεσπών».
Και μη διστάζοντας, ας μου επιτραπεί να κάνω μία πρόβλεψη: Αυτοί που φωνάζουν το πιο πάνω εθνικό-πατριωτικό σύνθημα, με αυτό το περιεχόμενο, θα πληθύνονται, μέρα με τη μέρα, καθώς θα ακούν αύριο τον ίδιο τον Ζάεφ να δηλώνει ότι είναι Μακεδόνας χωρίς να διευκρινίζει ότι είναι πολίτης της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας ή ότι μιλάει τη Μακεδονική γλώσσα και δεν θα διευκρινίζει ότι αυτή ανήκει στην ομάδα των Νότιων Σλαβικών γλωσσών, οπότε οι πραγματικοί Έλληνες πατριώτες, αδιαφόρως του αν ψήφισαν ή όχι ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ ή όχι, θα συνειδητοποιούν όλο και περισσότεροι ότι πράγματι ξεπουλήθηκε κάτι ιερό και οτι τους ξεγέλασαν όπως τόσα άλλα π.χ. σκίσιμο των «παλιών» μνημονίων, κατάργηση του ΕΜΦΙΑ κλπ. Ξεπουλήθηκε, παραχωρούμενο ένα σημαντικότατο, άύλο «τμήμα» της ιστορίας της πατρίδας μας, η Μακεδονική Ταυτότητα και η Μακεδονική Γλώσσα που δεν ανήκαν ποτέ σε κανέναν άλλο, για τα οποία πολέμησαν και έδωσαν τη ζωή τους χιλιάδες Έλληνες από κάθε γωνιά της χώρας μας.
Εξάλλου οι προοδευτικοί αριστεροί «δούλεψαν», μεθοδικά για να φθάσουμε εδώ. Εδώ και σαράντα τουλάχιστον χρόνια δεν μιλούσαν για «ακροδεξιούς», για «φασίστες» όταν σε σχολεία μαθητές, ή σε στρατιωτικές μονάδες στρατιώτες υπό μορφή εμβατηρίου τραγουδούσαν το Μακεδονία Ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα… και ζητούσαν την κεφαλή επί πίνακι των καθηγητών και των αξιωματικών τους; Τίποτα δεν είναι τελικά τυχαίο. Τρομοκρατούσαν, από τότε τον Έλληνα γιατί ήθελαν να τον εκφοβίσουν, να τον εξουδερώσουν να τον ευνουχήσουν Εθνικά. Γιατί, νόμιζαν ότι αυτός είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να τον ποδηγετούν. Νόμιζαν…
Στα επόμενα άρθρα θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε την ιστορική εξέλιξη του Μακεδονικού από το 1850 μέχρι πριν από λίγες ημέρες όταν η Βουλή των Ελλήνων με την ψήφο 153 Βουλευτών παραχώρησαν στους βόρειους γείτονες, για πρώτη φορά, τα οχήματα του αλυτρωτισμού τους και των εδαφικών τους διεκδικήσεων που τώρα θα εκδηλώνονται σαν «καρκίνος» στο εσωτερικό της χώρας και δεν θα ξέρουμε τί να κάνουμε και όχι, απλώς, σαν εξωτερικές απειλές.
