Ο πληθυσμός της Ελλάδας γερνάει. Αυτοί που πεθαίνουν είναι σαφώς περισσότεροι από αυτούς που γεννιούνται. Οι άνεργοι ξεπερνούν το 1.000.000, οι αυτόχειρες τους 10.000 και οι νέοι έλληνες επιστήμονες που έφυγαν στο εξωτερικό προσεγγίζουν τις 500.000.
Η Γερμανία δεν δέχεται πλέον άλλους μετανάστες από την Ανατολή με αποτέλεσμα να εγκλωβίζονται και να διαμένουν κατά χιλιάδες στη χώρα μας.
Υπάρχει ελπίδα για μια χώρα στην οποία δεν γεννιούνται παιδιά; Είναι δυνατό να υπάρξει ζωή χωρίς γέννηση;
Με βάση τις σχετικές έρευνες και υπό την παρατεινόμενη οικονομική κρίση, το 2050 ο πληθυσμός της Ελλάδας θα μειωθεί δραματικά. Οι Έλληνες δεν θα υπερβαίνουν τα 7 εκατομμύρια, οι ηλικιωμένοι θα είναι άνω του 35% και οι νέοι κάτω των 750.000.
Άλλη έρευνα πάλι αναφέρει πως για να διατηρηθεί η πολιτισμική ταυτότητα ενός λαού χρειάζεται να αντιστοιχούν 2.11 παιδιά τουλάχιστον σε κάθε οικογένεια έναντι 1,3 στη σημερινή Ελλάδα.
Η χώρα εγκλωβισμένη για χρόνια σε δάνεια και χρέη, αδυνατεί να ανασάνει και δεν τολμά να εκμεταλλευτεί τον πλούτο που κρύβεται παρθένος σε ξηρά και θάλασσα. Δεσμευμένη σε μνημόνια, εξαρτημένη από αποφάσεις τρίτων, διχάζεται, μαραζώνει, αργοπεθαίνει.
Το να ανατρέχουμε στο παρελθόν και να αναζητούμε ευθύνες δεν θα δώσουμε λύση στο πρόβλημα. Και το πρόβλημα είναι οικονομικό. Γίνεται όμως να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη χωρίς νέους στην ελληνική επαρχία; Ακόμη και ένας άσχετος με τα οικονομικά αντιλαμβάνεται πως χωρίς επενδύσεις, χωρίς ανάπτυξη, χωρίς δουλειά, δεν θα γεννιούνται έλληνες.
«Πλέον η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα. Έκλεισαν οι βιοτεχνίες, κάθε μικρή και μεγάλη επιχείρηση καταρρέει, οι αγρότες μειώθηκαν δραματικά. Μόνο ο τουρισμός μας σώζει αλλά κι εκεί χρειάζονται σωστές υποδομές». Είναι η αποτίμηση των πεπραγμένων που συζητείται στα καθημερινά πηγαδάκια των απλών πολιτών.
Διάβαζα στο βιβλίο του Κωνσταντίνου Κόλμερ, η γεωπολιτική υπεραξία της Ελλάδας, για επενδύσεις που επιβάλλεται να γίνουν όχι μόνο σε έργα υποδομής, εθνικούς δρόμους, λιμάνια, νέες γραμμές του μετρό, αλλά κυρίως σε μεγάλα βιώσιμα και εξωστρεφή σχέδια.
Για παράδειγμα, μου έκανε εντύπωση η πρόταση του για μεταφορά νερού με χαλύβδινο αγωγό από τον ποταμό Έβρο στη Θεσσαλία για την παραγωγή ζητουμένων διεθνώς αγροτικών προϊόντων (βάμβακος, σίτου, κ.λ.π.), για την αποφυγή πλημμυρών στο Δέλτα του Έβρου και την αυτάρκεια τροφίμων στη χώρα σε εποχές συνεχούς αυξήσεως των τιμών των τροφίμων διεθνώς. Το έργο θα προσφέρει εργασία σε 5.000 σύγχρονους αγρότες και το κόστος ανέρχεται σε 850 εκατομμύρια ευρώ.
Προτείνοντας ο ίδιος την αξιοποίηση δεκάδων άλλων μορφών πλούτου της χώρας κάνει λόγο για εξασφάλιση περίπου 200.000 θέσεων εργασίας και για την επιστροφή όλων όσων μετανάστευσαν στο εξωτερικό. Φαντάζουν ανέφικτες οι προτάσεις του, πέραν κάθε λογικής και με μεγάλο κόστος, θα πουν οι ειδικοί.
Μήπως όμως η χώρα πρέπει επιτέλους να στηριχτεί στα πόδια της; Μήπως πρέπει να φρουρήσει τα πολιτιστικά και φυσικά της κειμήλια, να διατηρήσει μεν τους φίλους της αλλά να απεγκλωβιστεί, σιγά-σιγά, από τα δανεικά τους;
Απαιτείται άμεσα συμπόρευση, βούληση, τόλμη, υπομονή, επιμονή και ενότητα από τους εκάστοτε κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενους στην κεντρική εξουσία και στην τοπική αυτοδιοίκηση.
Αν δεν γεννηθούν Έλληνες η χώρα κινδυνεύει με αφανισμό. Αν δεν αναπτυχθεί δεν θα ζήσει. Αν δεν έχει νέους δεν θα ελπίζει.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
