Ψηλά πετάει σαν αετός, μέσα από σύννεφα περνάει.
Μέρες πολλές με παίδευε, τα ζύγια του να φτιάξω,
Να πάει ψηλά στον ουρανό, τις σκιές μου να τρομάξω.
Πολύχρωμοι χαρταετοί, τα όνειρα μας, οι ελπίδες,
Πάντα απομακρύνονται, ψάχνουν αλλού πατρίδες.
Όταν θα σπάσει η κλωστή, που τους κρατάει κοντά μας,
Αστέρια θα τους οδηγούν, μη φύγουν μακριά μας.
Με ένα μικρό χαρταετό, χαμογελάει η ψυχή μας,
Ξυπνάει, μνήμες παιδικές, χαίρεται η ύπαρξή μας.
Και αν απ’τον άνεμο, σχιστή, μακριά μου, σαν πετάξει,
Θα περιμένω στην σιωπή, καινούργια μέρα, να χαράξει.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ
