Και εμείς, να περιμένουμε την ευκαιρία, που θα περάσουμε απέναντι, στο ξέφωτο κάποιας απόμερης, ξεχασμένης παραλίας,
Εκεί, που στα χρόνια της νιότης μας, κρύβαμε στα βράχια, τα κοχύλια που μαζεύαμε ένα-ένα,κάποιες αυγουστιάτικες νύκτες,
Με ολόγιομο φεγγάρι, δίνοντας όρκους ατελείωτης αγάπης ,περπατώντας ξυπόλητοι στην ακροθαλασσιά, με την πανσέληνο οδηγό μας και τα αστέρια συντροφιά.
Τώρα βαδίζουμε στα μονοπάτια της λήθης. Τα κοχύλια χάθηκαν ,η παλίρροια τα παρέσυρε μακριά, χωρίς να τα φέρει πάλι πίσω.
Και εμείς, να περιμένουμε γι άλλη μια φορά να έρθει μια παλίρροια, που θα μας ξαναφέρει πάλι πίσω, όλες τις θύμησες των παιδικών μας χρόνων,
Εκείνες που σημάδεψαν τις ζωές μας και τις συνοδεύουν στο πέρασμα του χρόνου, σαν μια παλίρροια συναισθημάτων που πλημμυρίζουν ΄
Κάποιες στιγμές τις ψυχές μας, τις ζωές μας.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ
