Η ουσιώδης και κατανοητή ανάλυση για το τι συμβαίνει με το BREXIT, ποιοι είναι οι ωφελημένοι από μια καθαρή έξοδο της Βρετανίας και ποιοι όχι, είναι ο λόγος που αποφασίσαμε την δημόσια ανάρτησή του προς ενημέρωση του ελληνικού λαού. Παράλληλα, μας δίνει να καταλάβουμε και πού οφείλονται οι αντιδράσεις και η λυσσαλέα προπαγάνδα των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, όχι μόνο στη Βρετανία αλλά σε όλη την Ευρώπη και φυσικά στη χώρα μας.
Το κείμενο απηχεί την κατάσταση όπως ήταν μέχρι τη συγκεκριμένη ημερομηνία (22/9/19) η οποία παρέμεινε ουσιαστικά ίδια μέχρι προχθές που αναγγέλθηκε η συμφωνία Τζόνσον – Γιουνγκέρ. Προκειμένου να κατανοήσει κανείς τις εξελίξεις από δω και μπρος, είναι σημαντικό να διαβάσει την ανάλυση αυτή για ν’ αποκτήσει σφαιρική εικόνα για το θέμα.
Οι παρεμβάσεις στην ανάρτηση είναι λίγες, κυρίως διευκρινιστικού χαρακτήρα, όπως και το σπάσιμο σε ενότητες και τίτλους έτσι ώστε να διευκολύνουν στην ανάγνωση.
Ι. Ποιος χάνει και ποιος κερδίζει από το BREXIT;
α) Η οικονομική σχέση Ε.Ε. και Βρετανίας.
Η Ε.Ε. αυτή τη στιγμή έχει τρομακτικό πρόβλημα, είναι στο επίκεντρο πλέον της παγκόσμιας κρίσης με την έννοια ότι η οικονομία της είναι στα χαμηλότερα επίπεδα από την εποχή του κραχ. Μετά βίας ίσως κινηθεί γύρω στο 1% ανόδου για το 2019 και οι προβλέψεις για το επόμενο έτος είναι ακόμη πιο δυσοίωνες, με τη Γερμανία να ηγείται της επιδείνωσης. Εάν έχουμε καθαρή έξοδο της Βρετανίας χωρίς κανενός είδους συμφωνία, τότε είναι σίγουρο ότι η ΕΕ θα κινηθεί σε αρνητικά νούμερα και είναι συζητήσιμο εάν η ανήκεστη βλάβη που θα υποστεί πολιτικά και οικονομικά, θα είναι αναστρέψιμη. Υπολογίζεται ότι περίπου 30% – 35% επί του ΑΕΠ θα είναι το πλήγμα που θα υποστούν κυρίως η Γερμανία, η Ολλανδία, αλλά και η Γαλλία στο εμπόριο τους και στις κεφαλαιακές τους συναλλαγές, στην περίπτωση καθαρού Brexit χωρίς συμφωνία. Κάτι το οποίο, σε συνδυασμό με τις τράπεζες που καταρρέουν και με την οικονομία που έχει τρομακτικό πρόβλημα, μπορεί να προκαλέσει τέτοια ύφεση που να μην είναι δυνατό να αντιμετωπιστεί από καμία οικονομία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και κυρίως από τις χώρες της ευρωζώνης. Ποιος λοιπόν έχει να χάσει από ένα καθαρό Brexit χωρίς συμφωνία, είναι εμφανές.
β) Η σημασία του εμπορικού ισοζυγίου μεταξύ Ε.Ε. και Βρετανίας.
Η Βρετανία έχει ελλειμματικό εμπορικό ισοζύγιο στη σχέση της με τις χώρες της Ε.Ε. Γι’ αυτό, όσοι υποστηρίζουν ότι χωρίς τη συμφωνία το πλήγμα θα το υποστεί η Βρετανία, λένε απλώς ανοησίες! Αυτοί που θα υποστούν πλήγμα, είναι αυτοί που διαθέτουν σήμερα πλεονάσματα (κυρίως η Γερμανία, η Ολλανδία και η Γαλλία), διότι θα βρεθούν ξαφνικά στη δυσάρεστη θέση να μην μπορούν να διαχειριστούν την απότομη μείωση που θα προκληθεί στο εμπορικό τους ισοζύγιο με τη Βρετανία και συνεπώς οι ζημιές που θα υποστούν θα είναι πολύ μεγαλύτερες απ’ ότι, ενδεχομένως, μπορεί να υποστεί η Βρετανία. Αντίθετα, η Βρετανία είναι σε θέση να υποκαταστήσει αυτές τις εισαγωγές, είτε με εγχώρια παραγωγή, είτε με άλλου τύπου εισαγωγές από τις χώρες της λεγόμενης Βρετανικής Κοινοπολιτείας ή τον υπόλοιπο κόσμο. Συνεπώς δεν θα αντιμετωπίσει κάποιο σοβαρό πρόβλημα. Ποιος λοιπόν έχει να χάσει από ένα καθαρό Brexit χωρίς συμφωνία;
γ) Το πλήγμα των κεφαλαιακών συναλλαγών της Ε.Ε.
Η Βρετανία αποτελεί το παγκόσμιο κέντρο διαχείρισης της αγοράς παραγώγων. Όταν οι τράπεζες της ΕΕ, και κυρίως της Γερμανίας και της Γαλλίας, διαθέτουν τεράστια χαρτοφυλάκια παραγώγων που υπερβαίνουν συνολικά τα 500 τρις δολάρια σε ονομαστική αξία, είναι πολύ δύσκολο να μπορέσουν να τα διαχειριστούν αν αποκλειστούν από την άμεση πρόσβαση στην χρηματαγορά του City. Η Deutsche Bank για παράδειγμα, που διαθέτει χαρτοφυλάκιο παραγώγων ύψους 47 τρις δολαρίων, έχει επίγνωση των δυσκολιών διαχείρισής τους όταν αν αποκλειστεί από την άμεση πρόσβαση στο City. Τη στιγμή μάλιστα έχει ήδη πεταχτεί εκτός αμερικανικής και ασιατικής χρηματαγοράς! Αν καταρρεύσει η DB, με τα θηριώδη ποσά παραγώγων που έχει στα χαρτοφυλάκια της, δεν φτάνουν δέκα προϋπολογισμοί της Γερμανίας για να την διασώσουν. Κι αυτό το meltdown, όπως το αποκαλούν, της μεγαλύτερης τράπεζας της Ευρώπης κι όχι μόνο, ήδη έχει ξεκινήσει. Ποιος λοιπόν είναι αυτός που επιδιώκει πάση θυσία την αποφυγή ενός καθαρού Brexit χωρίς συμφωνία;
δ) Το πλήγμα για τις βρετανικές τράπεζες.
Οι βρετανικές τράπεζες έχουν μετατρέψει την παραγωγική και εργασιακή υποβάθμιση της βρετανικής οικονομίας, σε δικές τους απαιτήσεις. Οι εγχώριες τράπεζες της Βρετανίας διαθέτουν συνολικές απαιτήσεις 7 τρις δολαρίων (προκειμένου να πάρουμε μια ιδέα για το μέγεθος της τραπεζικής υπερδιόγκωσης, αρκεί να αναλογιστούμε ότι ολόκληρη η Βρετανία διαθέτει ΑΕΠ της τάξης των 2,1 τρις δολάρια ετησίως). Από αυτά τα 7 τρις, τα 3 τρις δολάρια είναι απαιτήσεις από το εξωτερικό και κυρίως από δάνεια και τοποθετήσεις κεφαλαίων σε χώρες της ΕΕ. Ενώ τα υπόλοιπα 4 τρις δολάρια είναι τραπεζικές απαιτήσεις από το εσωτερικό της Βρετανίας, κυρίως δάνεια και πιστωτικά προϊόντα που έχουν επιβαρύνει σε βαθμό θανάτου τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις. Την πηγή επέκτασης, διόγκωσης και κερδοσκοπίας των τραπεζών, αποτέλεσαν τα εξωτερικά και εσωτερικά ελλείματα της βρετανικής οικονομίας όλα τα προηγούμενα χρόνια. Ειδικά από τη στιγμή που ο βρετανικός τραπεζικός τομέας λειτούργησε όλα αυτά τα χρόνια της ΕΕ ως μηχανισμός διευκόλυνσης της διασυνοριακής μετακίνησης κεφαλαίων από και προς την ΕΕ., κυρίως για τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Ολλανδία. Για ποιο λόγο λοιπόν η τραπεζική ολιγαρχία να διακινδυνεύσει τις τεράστιες απαιτήσεις της; Γιατί να διακινδυνεύσει να χάσει τα τεράστια κέρδη από τον τεράστιο όγκο διασυνοριακών κεφαλαιακών ροών από και προς την ΕΕ, τα οποία σε περίπτωση καθαρού Brexit χωρίς συμφωνία, θα συναντήσουν σοβαρό πρόβλημα; Κυρίως για όσους τοποθετούν κεφάλαια στη Βρετανία, είτε απέξω, είτε σαν διαμεσολάβηση; Τα βρετανικά τραπεζικά συμφέροντα λοιπόν, έχουν όντως να χάσουν από ένα καθαρό Brexit χωρίς συμφωνία.
ε) Γερμανία, η «προβληματική ναυαρχίδα» σε περίπτωση καθαρού ΒΡΕΧΙΤ.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα θα το υποστεί η Γερμανία, οποία αξιοποίησε τη Βρετανία για να διοχετευτούν κεφάλαιά της προς τις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά και προς τη Βρετανική Κοινοπολιτεία. Αν κοπεί αυτή η δίοδος, η Γερμανία θα έχει τρομακτικό πρόβλημα εξαγωγής κεφαλαίων. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι βασική πηγή του δυναμισμού της γερμανικής οικονομίας, δεν είναι μόνο ή κυρίως το εμπορικό πλεόνασμα με το εξωτερικό, αλλά η πλεονασματική καθαρή διεθνής επενδυτική θέση της, η οποία την έχει μετατρέψει σε μια από τις μεγαλύτερες οικονομίες καθαρής εξαγωγής κεφαλαίων, της τάξης του 36% του ΑΕΠ της Γερμανίας. Αν αυτό τσακιστεί, μετά το Brexit, έχει δύο επιλογές: Είτε να βρει διαφορετικές τρόπους και διόδους για τοποθετήσεις κεφαλαίων στο εξωτερικό, πράγμα που ήδη το επιχειρεί π.χ. με την Τουρκία και την προσπάθειά της να διεισδύσει στην Αφρική. Είτε να στραφεί στην εσωτερική της αγορά, αναγκασμένη να προχωρήσει σε ανατίμηση της εργασίας και να οικοδομήσει ξανά ένα κοινωνικό κράτος. Αυτό όμως, σημαίνει δραστικό περιορισμό των ποσοστών απόδοσης του γερμανικού χρηματιστικού κεφαλαίου. Ποια Μέρκελ έχει την τόλμη να προχωρήσει σε κάτι τέτοιο, ενάντια στα συμφέροντα του χρηματιστικού κεφαλαίου; Ποιος Γερμανός πολιτικός έχει το σθένος να πάρει τέτοιου είδους αποφάσεις; Επί του παρόντος, κανένας!
Ποιος και ποιοι λοιπόν έχουν να χάσουν από ένα καθαρό Brexit χωρίς συμφωνία, είναι οφθαλομοφανές, γι αυτό και οι πιέσεις πανταχόθεν και η έντονη καταστροφολογική προπαγάνδα προς τους Βρετανούς πολίτες.
ΙΙ. Σχετικά με το δήθεν «πραξικόπημα» του Μπόρις Τζόνσον
Η Συνταγματική τάξη στη Βρετανία έχει μια σημαντική ιδιαιτερότητα. Δεν υπάρχει στη Βρετανία γραπτό σύνταγμα, θεμελιωμένο στην κυριαρχία του έθνους και του λαού, όπως συμβαίνει σε όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Την κυριαρχία την ασκεί το Κοινοβούλιο και ο Θρόνος, όχι ο λαός.
Σύμφωνα με την συνταγματική παράδοση της Βρετανίας, το κοινοβούλιο συνεδριάζει σε τακτές χρονικές περιόδους. Η κάθε κοινοβουλευτική περίοδος κρατάει ένα έτος και ξεκινάει με την ομιλία της βασίλισσας, η οποία ομιλία αποκαλείται State of the Nation, δηλαδή «Κατάσταση του Έθνους» και υποδηλώνει ότι το Έθνος δεν έχει άλλο τρόπο να εκφραστεί παρά μόνο μέσα από το πρόσωπο του βασιλιά (ή της βασίλισσας) και του Κοινοβουλίου. Στις δύο προηγούμενες περιόδους, το κοινοβούλιο δεν τήρησε αυτήν την συνταγματική παράδοση. Συνεδρίαζε εντατικά επί δύο συνεχή έτη, προκειμένου η κ. Μέϊ να αποσπάσει την έγκριση του κοινοβουλίου για ένα δήθεν Brexit υπό συμφωνία με την ΕΕ. Η ουσία της συμφωνίας αυτής είναι η εφαρμογή ενός εικονικού Brexit, όπου όλα τα κοινοτικά λεγόμενα κεκτημένα της ελευθερίας κίνησης του εμπορίου, των κεφαλαίων και των ανθρώπων να βρίσκονται σε πλήρη ισχύ, ώστε να μην θιγούν ούτε οι απαιτήσεις του City, ούτε τα συμφέροντα του χρηματιστικού καρτέλ της ΕΕ.
Ο B. Johnson, στην αρχή της θητείας του, εξάγγειλε ότι το κοινοβούλιο πρέπει να αναστείλει τις εργασίες του, να κλείσει η προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδος και να αρχίσει μια νέα περίοδος με τη δυνατότητα της βασίλισσας να μιλήσει για την «Κατάσταση του Έθνους» (State of the Nation). Η πρακτική αυτή της προσωρινής αναστολής του κοινοβουλίου αποκαλείται prorogation στην συνταγματική παράδοση της Βρετανίας και αποτελεί ένα από τα προνόμια του Θρόνου. Για να ισχύσει, θα πρέπει να εκδώσει η βασίλισσα διάταγμα με βάση το οποίο διαλύεται το κοινοβούλιο και συνέρχεται ξανά σε συγκεκριμένη ημερομηνία που υποχρεωτικά ορίζεται στο βασιλικό διάταγμα. Αν το βασιλικό διάταγμα διαλύσει το κοινοβούλιο χωρίς να ορίσει τακτή ημερομηνία σύγκλησης ή χωρίς να ορίσει εκλογές, τότε και μόνο τότε η διάλυση του κοινοβουλίου θεωρείται πραξικόπημα.
Το βασιλικό προνόμιο της προσωρινής αναστολής λειτουργίας του κοινοβουλίου έχει ασκηθεί αρκετές φορές στην ιστορία της Βρετανίας, ακόμη και με την επίκληση από τον Θρόνο λόγων κατευνασμού civil strife, δηλαδή κοινωνικής αναταραχής. Για να πάρει την απόφαση η βασίλισσα να ασκήσει αυτό το προνόμιο του θρόνου και να διαλύσει προσωρινά το κοινοβούλιο, απαιτείται εισήγηση του πρωθυπουργού στο Privy Council, ένα είδος Συμβουλίου του Στέμματος. Με τη σειρά του το Συμβούλιο αυτό, αποτελούμενο από λόρδους που επιλέγονται κοινή συναινέσει της εκάστοτε κυβέρνησης και του Θρόνου, εισηγείται στη βασίλισσα κι εκείνη προχωρά στην έκδοση του βασιλικού διατάγματος. Η προβλεπόμενη αυτή συνταγματική διαδικασία ακολουθήθηκε στα τέλη Αυγούστου και η βασίλισσα, μετά από εισήγηση του Συμβουλίου της, εξέδωσε διάταγμα προσωρινής διάλυσης του κοινοβουλίου μέσα στα συγκεκριμένα χρονικά πλαίσια που ζήτησε η κυβέρνηση Johnson.
H αναστολή λοιπόν του κοινοβουλίου δεν ήταν πραξικόπημα, όπως κραυγάζουν οι ευρωπαϊστές της αντιπολίτευσης. Είναι μέσα στα πλαίσια της συνταγματικής παράδοσης και στα πλαίσια των προνομίων της βασίλισσας, αλλά και του πρωθυπουργού. Αντιδρούν και το χαρακτηρίζουν πραξικόπημα, διότι θέλουν να συνεχίσει να λειτουργεί η Βουλή, έτσι ώστε να μπει φρένο στην προσπάθεια ενός BREXIT χωρίς συμφωνία.
ΙΙΙ. Τι διακυβεύεται επί της ουσίας
α) Ανατροπή της ετυμηγορίας του λαού.
Το ουσιώδες ζήτημα είναι ότι έχουμε ένα Βρετανικό κοινοβούλιο, που ούτε τηρεί, ούτε θεωρεί ότι δεσμεύεται από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος! Έχουμε δηλ. επανέλθει σε μία κατάσταση της εποχής του εμφυλίου στα 1648 – 49, την εποχή της επανάστασης του Cromwell. Όπως και της εποχής των πρώτων μεγάλων κινητοποιήσεων από το 1830 μέχρι τα 1850, όταν η εργατική τάξη, που σύστησε το πρώτο Εργατικό Κόμμα στην ιστορία, διεκδικούσε ένα νέο κοινοβούλιο με τέτοιες συνταγματικές εγγυήσεις, έτσι ώστε η εργατική τάξη, δηλαδή η πλειοψηφία του λαού, να ασκεί εν τοις πράγμασι την κυριαρχία έναντι του κοινοβουλίου και φυσικά να συμμετέχει στα κέντρα λήψης των αποφάσεων.
β) Η πλειοψηφία του κοινοβουλίου ενάντια στη λαϊκή θέληση: Ποιος ασκεί κυριαρχία;
Η διεξαγωγή του δημοψηφίσματος παρήγαγε αποτέλεσμα με βάση τη θέληση του λαού, το οποίο όμως αρνείται να το αποδεχθεί η πλειοψηφία του κοινοβουλίου, πράγμα που θέτει ξεκάθαρα το πρωτογενές ζήτημα της άσκησης κυριαρχίας. Ποιος ασκεί κυριαρχία; Ο λαός, που αποφάνθηκε πρωτογενώς στο δημοψήφισμα, ή το κοινοβούλιο ερήμην της λαϊκής θέλησης; Μην ξεχνάμε ότι ο λαός τοποθετήθηκε και πάλι επί του θέματος στις γενικές εκλογές του 2017, όπου στις 605 εκλογικές περιφέρειες της Βρετανίας, επικράτησαν συντριπτικά όσοι υποψήφιοι τάσσονταν καθαρά με την υλοποίηση της εντολής του δημοψηφίσματος για Brexit.
γ) Το πραγματικό πραξικόπημα σε βάρος του λαού.
Στον κίνδυνο που εμφανίστηκε για τους κρατούντες να επιβληθεί –έστω και μ’ αυτόν τον τρόπο– η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας έναντι της κυριαρχίας του κοινοβουλίου, αντιτάχθηκε εξαρχής το Ανώτατο Δικαστήριο του Ηνωμένου Βασιλείου, το οποίο ήδη από 2017, μετά από προσφυγή ακύρωσης του δημοψηφίσματος λόγω «παρατυπιών» της εκλογικής νομοθεσίας από τους εκπροσώπους του Brexit, αποφάνθηκε ότι το δημοψήφισμα έχει συμβουλευτική ισχύ και βρίσκεται στην διακριτική ευχέρεια του κοινοβουλίου το αν και το πώς θα το τιμήσει. Η απόφαση αυτή του Ανώτατου Δικαστηρίου αποτέλεσε το εφαλτήριο ενός οργανωμένου πραξικοπήματος σε βάρος της λαϊκής ετυμηγορίας που είχε αποφανθεί υπέρ του Brexit. Με τις πλάτες αυτής της απόφασης, οργανώθηκε μια διακομματική συμφωνία ανάμεσα σε μερίδα των Τόρηδων, τους Φιλελεύθερους και τους Εργατικούς, προκειμένου να μην υπάρξει καθαρό Brexit. Δηλαδή να μην εφαρμοστεί η ετυμηγορία του εκλογικού σώματος.
δ) Let’s Take Back Control!
Πρέπει να έχουμε καθαρό πως –όπως έχουν αποδείξει κι όλες οι αναλύσεις της ψήφου των Βρετανών στο δημοψήφισμα– η ψήφος υπέρ του Brexit δεν αφορούσε απλά την έξοδο από την ΕΕ. Το βασικό σύνθημα που συσπείρωσε την πλειοψηφία, είναι το Let‘s Take Back Control, δηλ. «Να πάρουμε ξανά τον έλεγχο», που αφορούσε το πάνδημο αίτημα, οι αποφάσεις να συζητούνται και να υιοθετούνται από την βρετανική βουλή και όχι ως «ντιρεκτίβες» από την ΕΕ. Έξοδος λοιπόν από την ΕΕ σημαίνει ακύρωση όχι μόνο των υπογραφών της Βρετανίας στις Συνθήκες της ΕΕ, αλλά και ολοκληρωτική κατάργηση των 27.000 και πλέον «οδηγιών» με νομική ισχύ που έχουν επιβληθεί στη χώρα λόγω της συμμετοχής της στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Σημαίνει κατάργηση όλων των όρων ελευθερίας κίνησης εμπορίου, κεφαλαίων και ανθρώπων με την ΕΕ. Δηλαδή κατάργηση του καθεστώτος των «ανοικτών συνόρων» με την ΕΕ. Επομένως, Brexit σημαίνει πλήρης αποχώρηση από την ΕΕ χωρίς συμφωνία, ενώ οι διαπραγματεύσεις όφειλαν να περιοριστούν μόνο και αποκλειστικά στα διαδικαστικά, δηλαδή στα logistics της αποσύνδεσης για ομαλή έξοδο τόσο για την Βρετανία, όσο και για τις χώρες της ΕΕ. Αυτό ήταν και παραμένει το αληθινό νόημα της ψήφου της πλειοψηφίας των βρετανών.
ε) “Brexit με συμφωνία” σημαίνει φαινομενική και όχι ουσιαστική έξοδος από την Ε.Ε.
Αντίθετα, η διακομματική ολιγαρχία του κοινοβουλίου θέλησε εξαρχής να τορπιλίσει το Brexit με μια συμφωνία, η οποία θα άφηνε ανέπαφο –ακόμη κι αν προχωρούσε η Βρετανία σε έξοδο από την ΕΕ– το σκληρό πυρήνα των «κοινοτικών κεκτημένων». Κι αυτή ακριβώς είναι η ουσία του εύσχημα αποκαλούμενου Brexit με συμφωνία. Να αποχωρήσει δηλ. μόνο φαινομενικά η Βρετανία από την ΕΕ, αλλά όλες οι βασικές της υποχρεώσεις προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση με όρους ελευθερίας κίνησης εμπορίου, κεφαλαίων και ανθρώπων, να παραμείνουν άθικτες. Αυτό όμως, συνιστά ανοιχτό πραξικόπημα σε βάρος του λαού. Το αν θα πρέπει να υπάρχει καθεστώς ελευθερίας συναλλαγών με το εξωτερικό και με ποιους, είναι ζήτημα κορυφαίο και θα πρέπει να συζητηθεί στην βρετανική κοινωνία ανεξάρτητα από το Brexit. Θα πρέπει πρώτα να αποχωρήσει καθαρά και πλήρως η Βρετανία από την ΕΕ, όπως επιτάσσει η δημοκρατική ετυμηγορία, και ύστερα να εξεταστούν οι διαθέσεις του λαού απέναντι στο καθεστώς ελευθερίας συναλλαγών εμπορίου και κεφαλαίων. Κάτι τέτοιο όμως, θα έθετε σε πολύ δύσκολη θέση τους εκπροσώπους της τραπεζικής ολιγαρχίας που θέλουν «ανοιχτά σύνορα» για το κεφάλαιο. Ειδικά από την στιγμή που στη Βρετανία δεν σπανίζουν καθόλου οι φωνές για επαναφορά καθεστώτος ελέγχου της κίνησης των κεφαλαίων, προκειμένου να «κουρευτεί» η εντελώς παρασιτική υπερδιόγκωση του τραπεζικού καρτέλ, δηλαδή του City.
στ) Κοινοβούλιο ή “Στάβλος του Αυγεία”;
Ουσιαστικά, υπάρχουν δύο καθαρές επιλογές: Ή φεύγει η Βρετανία χωρίς συμφωνία από την Ε.Ε, ή μένει στην Ε.Ε. με ή χωρίς ειδικό καθεστώς. Μέσος δρόμος δεν υπάρχει. Κι αυτό ακριβώς επιδιώκει η διακομματική πλειοψηφία του κοινοβουλίου επιτάσσοντας Brexit με συμφωνία. Οι δήθεν συμφωνίες που εμφανίζονται δεν είναι παρά όροι διασφάλισης των συμφερόντων των Βρυξελλών -κυρίως Γερμανίας, Ολλανδίας και Γαλλίας- και των τραπεζών του City. Παραμονή όμως της χώρας στην Ε.Ε., ενάντια στη λαϊκή βούληση που προήλθε με το Δημοψήφισμα του 2016, συνιστά πρωτοφανές πραξικόπημα, ανάλογης σημασίας με την δικτατορία του κοινοβουλίου, που ανάγκασε τον Κρόμγουελ να το διαλύσει με τα όπλα στα 1653 και να κρεμάσει έξω από τις κλειστές του πόρτες την πινακίδα Στάβλος του Αυγεία!
ζ) Η αναδίπλωση του Μπ. Τζόνσον και η δήλωσή του για… νέα συμφωνία!
Και ενώ οι εξαγορασμένοι από το City στο κοινοβούλιο κωλυσιεργούν εξυπηρετώντας την Ε.Ε, ο δε Πρωθυπουργός, B. Johnson, πρόσφατα αναδιπλώθηκε δηλώνοντας σίγουρος ότι θα επιτύχει συμφωνία με την Ε.Ε, ο Θρόνος εντούτοις τήρησε συνεπή στάση πάνω στο ζήτημα, με αποτέλεσμα η Βασίλισσα να αναδεικνύεται σήμερα ως… ο εκφραστής της βούλησης του βρετανικού λαού!
η) Ταύτιση της αριστεράς με την δεξιά και την… ακροδεξιά!
Στην διάρκεια της τελευταίας τριετίας, αποκαλύφθηκαν πολλά πράγματα που δεν μπορούσαν να γίνουν άμεσα αντιληπτά πιο πριν. Διαπιστώθηκε το πώς ταυτίζεται η αριστερά με τη δεξιά και μάλιστα με την ακροδεξιά. Το Scottish National Party, εντάσσεται στη σοβινιστική ακροδεξιά, αλλά αυτό δεν ενοχλεί καθόλου τους αριστερούς «διεθνιστές» του Εργατικού κόμματος, προκειμένου να υπερασπιστούν από κοινού τα συμφέροντα του City και της ΕΕ.
θ) Ποιοι αποφασίζουν για τη χώρα τους, οι Βρετανοί ή το Διευθυντήριο των Βρυξελλών;
Από το 2016 και μετά, το κυρίαρχο αίτημα της πλειοψηφίας των Βρετανών και κυρίως της εργατικής τάξης, είναι να επανέλθει ο έλεγχος της χώρας τους στα χέρια τους. Γι’ αυτό και οι Ευρωπαϊστές έχουν ξεσηκώσει ως φόβητρο το σκιάχτρο της Θάτσερ, λέγοντας ότι αν φύγει η Βρετανία από την Ε.Ε., θα… επικρατήσει ο νεοφιλελευθερισμός της Θάτσερ! Η απάντηση που παίρνουν από τις εργατικές δυνάμεις είναι η εξής: «Την όποια “Θάτσερ” μπορώ να τη ρίξω και να επιβάλλω αλλαγή πολιτικής, με την προϋπόθεση να έχω τον έλεγχο της χώρας μου. Εάν δεν την έχω τη χώρα μου, δεν μπορώ να επιβάλλω καμία αλλαγή πολιτικής»! Αυτό είναι που αποδεικνύεται τώρα, και γι’ αυτό ισχυροποιείται το BREXIT με κυρίαρχο επιχείρημα “Μέσα στην Ε.Ε. δεν μου επιτρέπουν να αποφασίσω για τη χώρα μου”.
Μην ξεχνούμε ότι την Θάτσερ δεν την έριξε ούτε η Ε.Ε., ούτε οι ευρωπαϊστές, ούτε η άρχουσα τάξη. Την έριξε το αυθεντικά από τα κάτω λαϊκό κίνημα, ενάντια στο κεφαλικό φόρο που είχε επιβάλλει η Θάτσερ. Για 3 χρόνια οι Βρετανοί αρνιόντουσαν να πληρώνουν φόρο και την γκρεμίσανε· και όχι μόνο την γκρεμίσανε αλλά αυτός που την αντικατέστησε, ο Major, αναγκάστηκε να αναστείλει πολλές από τις πιο άγριες νεοφιλελεύθερες πολιτικές ιδιωτικοποιήσεων που είχε εφαρμόσει η Θάτσερ… Και μετά ήρθε ο Τόνυ Μπλερ, πρωθυπουργός με το Εργατικό κόμμα, για να ενισχύσει τη νεοφιλελεύθερη πολιτική ακολουθώντας τις πολιτικές των Βρυξελλών και των τραπεζών!
ΙV. Ζυμώσεις στη Βρετανία
Οι τριετείς παλινωδίες μετά το δημοψήφισμα για το BREXIT, με αποκορύφωμα τις πρόσφατες εξελίξεις μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Β. Johnson, έχει πυροδοτήσει το ενδιαφέρον των Βρετανών για συμμετοχή τους στην πολιτική ζωή. Διεξάγονται ζωηρές συζητήσεις στις εργατογειτονιές. Τα κατώτερα στρώματα εγκαταλείπουν την πολιτική αδιαφορίας που τους εμφύσησαν τα κόμματα της κυβερνητικής εναλλαγής, αλλά και ο εκφυλισμός των εργατικών συνδικάτων, κυρίως σε επίπεδο κεντρικής Συνομοσπονδίας (TUC). Για πρώτη φορά μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο οι εργατογειτονιές σφύζουν από πολιτικές συζητήσεις, όπου εδώ συγκρούονται οι δύο απόψεις, αλλά δεν υπάρχει η έχθρα και ο διχασμός –τουλάχιστον ακόμη- που καλλιεργείται σκόπιμα από τα υψηλά κλιμάκια της πολιτικής και τα ΜΜΕ. Υπάρχει η αίσθηση ότι συμμετέχουν και ελέγχουν τα πράγματα, η αίσθηση ότι ο λαός έχει λόγο. Από την άλλη, λόγω του μπλοκαρίσματος που υπάρχει μέσα στο κοινοβούλιο, έχει αναδειχθεί μια ολόκληρη συζήτηση για την αναγκαία και βαθιά συνταγματική αλλαγή στη Βρετανία υπέρ της λαϊκής κυριαρχίας, που παρόμοιά της έχει να γίνει από τα μέσα του 19ου αιώνα, από την εποχή της ανόδου των Χαρτιστών.
Όλη αυτή η εξέλιξη ενισχύεται από το γεγονός ότι το Εργατικό Κόμμα, συνιστά ένα πολιτικό μόρφωμα το οποίο έχει υποστεί έναν τέτοιο πολιτικό και ταξικό εκφυλισμό, ήδη από την δεκαετία του 1970, που πλέον δεν μπορεί να εκφράσει το νέο ριζοσπαστισμό που φαίνεται να ζυμώνεται στα στρώματα της εργατικής τάξης και του λαού. Ο εκφυλισμός του ξεκίνησε όταν έθεσε ως ταξικό του καθήκον, ήδη από τις παραμονές της πρώτης ιστορικά εργατικής κυβέρνησης της Βρετανίας (κυβέρνηση Μακντόναλντ, δεκαετίες του 1920 και ’30) την εγκατάλειψη των δημοκρατικών συνταγματικών αλλαγών, πάνω στις οποίες συγκροτούσαν την πολιτική τους τα εργατικά στρώματα από την εποχή του Agreement of the People (1649) και την People’s Charter (1838), απ’ όπου γεννήθηκε και το πρώτο κόμμα της εργατικής τάξης στην παγκόσμια ιστορία, έχοντας ως βασική τους επιδίωξη την συνταγματική κατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας έναντι του κοινοβουλίου και του θρόνου. Το Εργατικό Κόμμα, προκειμένου να μπει στην κυβέρνηση, εγκατέλειψε τα πολιτικά αιτήματα ριζικής συνταγματικής αλλαγής υπέρ της ανεμπόδιστης λαϊκής κυριαρχίας, προς όφελος –όπως έλεγαν οι εκπρόσωποι του– των «ταξικών αιτημάτων» των εργατών όπως είναι το μεροκάματο, τα εργατικά, οι κοινωνικές παροχές, κοκ, μετατρέποντας την εργατική τάξη σε συντεχνία. Στη δεκαετία του 1970, οι εργατικοί στην κυβέρνηση φρόντισαν να διασώσουν το πλουτοκρατικό πολίτευμα της Βρετανίας την εποχή της κατάρρευσης της αυτοκρατορίας της, με την υπαγωγή της χώρας και των λαϊκών στρωμάτων στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα και το ΔΝΤ. Πράξεις που άνοιξαν το δρόμο για την επικράτηση του θατσερικού νεοσυντηρητισμού για τουλάχιστον δυο δεκαετίας. Σήμερα το Εργατικό Κόμμα διεκδικεί να είναι ο πιο ακραιφνής εκφραστής της νέας αυτοκρατορίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των τραπεζών.
Κανείς δεν ξέρει πού θα καταλήξει όλο αυτό, ειδικά με την περίεργη στάση του B. Johnson, που δεν χαίρει εμπιστοσύνης από τους συνεπείς υποστηρικτές της εξόδου χωρίς συμφωνία. Το σίγουρο είναι ότι BREXIT χωρίς συμφωνία, δηλαδή χωρίς τους όρους της Ε.Ε. (που στην ουσία οδηγούν σε «BREXIT χωρίς ΒRΕΧΙΤ»), θα είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστεί από την Ε.Ε. Οι συνέπειες για την Ε.Ε, κυρίως για τον σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης και τις τράπεζες, θα είναι σοβαρές. Γι’ αυτό και ο πανικός που εκδήλωσε ο Ντράγκι στις δηλώσεις του, λίγο πριν την αποχώρησή του από την Ε.Κ.Τ. και την διαδοχή του από την Κριστίν Λαγκάρντ. Είναι προφανές ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα απαντήσει πολύ σκληρά, με την καταστροφολογία για τα δήθεν δεινά που θα επιφέρει η αποχώρηση της Βρετανίας χωρίς συμφωνία. Θα φτάσουμε στο σημείο να δούμε μέχρι και «στρατικοποίηση» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με βίαιη επιβολή και αποδόμηση συνταγμάτων και κρατικών δομών, πολύ πιο γρήγορα από το αναμενόμενο, διότι είναι ο μόνος τρόπος να περισωθούν οι οικονομίες των χωρών του σκληρού πυρήνα της Ευρωζώνης και των τραπεζών.
Ο Οκτώβριος θα είναι κρίσιμος μήνας για την έξοδο της Βρετανίας από την Ε.Ε., για ενδεχόμενο πόλεμο στη Μέση Ανατολή αλλά και για ενδεχόμενο παγκόσμιο κραχ.
