Λίβας καυτός και δυνατός, την ψύχη μου, σιγολιώνει, Και την σκέψη, σε αμμόλοφους απόμακρους, παρασέρνει.
Μέσα από αμμοθύελλες, που αλλάζουν συνέχεια, κατευθύνσεις,
Διεξόδους, ψάχνω για να βρω στα αδιέξοδα μου,
Να φύγω, θέλω μακριά, από τους δαίμονές μου,
Από ένα κόσμο ψεύτικο, πνίγοντας, τις κραυγές μου.
Είναι οι στιγμές, που λέω, να είχα, μια έρημο δικιά μου,
Στην απεραντοσύνη της, να χάνω τη μορφή μου,
Να βλέπω σε αντικατοπτρισμό, σε κάποια όαση μακριά,
Πως φτάνει η ψυχή μου και κάτω από ένα φοίνικα,
Να ξεκουράζω αιώνια, το άψυχο κορμί μου.
Άραβες καμηλιέρηδες, απλά να προσπερνάνε,
Κάτω απ’τον ήλιο τον καυτό, πίσω να μη κοιτάνε.
Και όταν, η άμμος της ερήμου, σιγά-σιγά,
Σκεπάζει, την ύπαρξη μου,
Σαν τελευταία αναλαμπή, βλέπω την ζωή μου, αργά να ξεθωριάζει,
σαν ένα όνειρο ,που δεν καλοθυμάσαι,
όταν τις νύχτες, ξαγρυπνάς και κάνεις, ότι κοιμάσαι.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ
