γράφει η ΕλένηΤζήκα*
Είμαστε ευγνώμονες.
Λαμπρό παράδειγμα προσφοράς στην τοπική κοινωνία για τους νέους μας και τα παιδιά μας σε μια ατομοκεντρική και εγωκεντρική εποχή.
Μέσα σε μια έρημο πνευματική, που ποδοσφαιροποιείται η πολιτική ζωή, με την τηλεόραση να φθίνει πολιτιστικά (και μιλάω για μας τους πολλούς που δεν έχουμε άλλη πολιτιστική διέξοδο) το μικρό θέατρο Μω αποτελεί μια όαση για τους πεινώντες και διψώντες την ποιότητα.
Όμως αυτή τη φορά με τον ‶εγκέλαδο″ μας επιφύλασσε μια μεγάλη έκπληξη:
Η συγγραφέας του έργου είναι συμπατριώτισσα μας!
Είναι η Ειρήνη Παπαδοπούλου!
Προσωπικά έμεινα άναυδη απ’ την αποκάλυψη. Ένα ανερχόμενο ταλέντο στην πόλη μας. Μας κάνει περήφανους.
Τολμηρή η σύλληψη του έργου, ανατριχιαστικά προφητική, καθώς μιλά για ένα ζοφερό μέλλον της ανθρωπότητας που δυστυχώς θα μπορούσε να έρθει. Έξυπνα ευρήματα στην εξέλιξη της υπόθεσης καίριοι και ζωντανοί διάλογοι των προσώπων.
Νόμιζα ότι έβλεπα έργο του Λουίτζι Πιραντέλλο ή του Τενεσί Ουίλιαμς.
Η συγγραφέας ζωντανεύει στη σκηνή ένα ολοκληρωτικό καθεστώς το οποίο έχοντας στην κατοχή του τα επιτεύγματα της ηλεκτρονικής τεχνολογίας και θέτοντάς τα στην υπηρεσία της εξουσίας του, καθίσταται άτρωτο και ασφυκτικό. Με τους πολλούς να «συμμορφώνονται» με τους λίγους γενναίους να αντιστέκονται, με τους χαφιέδες και τους λακέδες του.
Νιώθεις κάτι να σου πλακώνει το στήθος, δεν μπορείς ν’ ανασάνεις καθώς φαντάζεσαι το σκοτεινό μέλλον της ανθρωπότητας.
Ας ρίξουν μια ματιά απ’ τους υψηλούς θώκους τους οι άρχοντες του τόπου σ’ αυτήν την πολιτιστική κυψέλη που το μέλι της γλυκαίνει την ψυχή μας και μας κάνει πιο ανθρώπινους.
Θερμά συγχαρητήρια παιδιά.
*Ελένη Τζήκα
Φιλόλογος
Φεβρουάριος 2020
