Και νοιώθεις πως ο χρόνος σου, περνάει,
Οι αναμνήσεις, πλημμυρίζουν το μυαλό
Τα αισθήματα σου, λιώνουν, σαν το χιόνι.
Την ψυχή σου, ετοιμάζεις, για ταξίδι μακρινό
Και σκέφτεσαι, με τι, θα την φορτώσεις,
Θα αντέξεις, εκεί ψηλά στον ουρανό?
Ή θα βουλιάξεις, χωρίς τίποτα να σώσεις.
Η ψυχή σου, φορτωμένη με χαρές,
Στον ουρανό, φωτίζει, σαν αστέρι,
αν, όμως, είναι οι λύπες, πιο πολλές,
στα σύννεφα, μονάχη βολοδέρνει.
Βλέπεις τα πάντα, χαμηλά,
Όλα σου φαίνονται, γνώριμα κι’ώραία,
Αν όμως ψάξεις, λίγο πιο βαθειά,
Δεν θάβρεις, φίλο για παρέα.
Τα πάντα χάνονται, στους δρόμους στα στενά.
Η σκόνη, να σκεπάζει, την ψυχή σου,
Καλύτερα να Ζεις, εκεί ψηλά, παρά, να σέρνεις τη ζωή σου.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ
