Δέχεται επίθεση, από τα σωθικά μου.
Αντέχει τα κτυπήματα, κρατάει αντιστάσεις,
Ψάχνει για βοήθεια, με αντεπαναστάσεις.
Ανοχύρωτη πόλη, η ψυχή μου,
Δέχεται επίθεση, απ’ την συνείδηση μου.
Βγαίνει από το σώμα μου, πλανάται στον αέρα,
Περνάει σύννεφα-βουνά,τραβάει παραπέρα.
Ανοχύρωτη πόλη, η μορφή μου,
Σ’ένα καθρέφτη ψάχνει, το υπόλοιπο κορμί μου.
Δέχεται επίθεση απ’τις στιγμές του χρόνου,
Νοιώθει να εγκλωβίζεται, στο βάθος χωροχρόνου.
Ανοχύρωτες πόλεις, των ανθρώπων οι αισθήσεις,
Ψάχνουν στα συντρίμμια τους, χαμένες συνειδήσεις.
Μπροστά στα μάτια τους, περνούν, εχθροί σε παρελάσεις,
Κανείς δεν αντιστέκεται, δεν θέλουν τις εντάσεις.
Περνάει ο χρόνος μας, γοργά κι’έμείς αδιαφορούμε,
Τίποτα δεν μας συγκινεί, τα πάντα εκποιούμε.
Ανοχύρωτες πόλεις, των ανθρώπων οι ζωές,
Χανόμαστε σε λαβυρίνθους με σκοτεινές στοές.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ
