Με πηχυαίους τίτλους τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων παγκοσμίως και ως πρώτη είδηση στα ΜΜΕ αναγγέλθηκε ο θάνατος του «θεού της μπάλας» Ντιέγκο Μαραντόνα.
Ο Πρόεδρος μάλιστα της Αργεντινής εξήγγειλε τριήμερο πένθος για την απώλεια του υπέρλαμπρου αστέρα και ινδάλματος εκατομμυρίων οπαδών του ποδοσφαίρου σε όλο τον πλανήτη. Ο μεγαλύτερος ίσως ποδοσφαιριστής όλων των εποχών λατρεύτηκε ως «Θεός» και τιμήθηκε όσο κανείς άλλος παίχτης για το μοναδικό ταλέντο του. Κάποιοι φανατικοί οπαδοί του δημιούργησαν την Εκκλησία «Μaradoniana», διακοσμημένη με δικές του εικόνες, όπου γινόταν οι θρησκευτικές συναθροίσεις τους.
Παρά την καθολική αποδοχή και λατρεία του από τον κόσμο του συναρπαστικού θεάματος ο Μαραντόνα δεν τίμησε ποτέ τον ίδιο του τον εαυτό και το χάρισμα με το οποίο τον προίκισε ο αληθινός Θεός, στον οποίο δεν φάνηκε ότι πίστευε. Η προσωπική ζωή του στιγματίσθηκε από καταχρήσεις ναρκωτικών ουσιών, αλκοόλ και ασωτία. Και προφανώς είναι εύστοχη η δήλωση του ανταγωνιστή του Βραζιλιάνου ποδοσφαιριστή Πελέ, όταν η FIFA απένειμε στον Μαραντόνα το βραβείο του κορυφαίου ποδοσφαιριστή του αιώνα το έτος 2000, αφήνοντας δεύτερο τον Πελέ, «Αμφιβάλω αν έχει το μεγαλείο ως άτομο για την τιμή του από ένα παγκόσμιο κοινό» Πράγματι τη ζωή και τη φήμη του ο Μαραντόνα την κατέστρεψε με τα ίδια του τα χέρια, αφού αυτός που δάμαζε και τιθάσευε την μπάλα δεν κατόρθωσε ποτέ να τιθασεύσει τα πάθη και τα αχαλίνωτα ένστικτά του. Όλα αυτά τα μειονεκτήματα, όμως, του Ντιέγκο παραβλέπονται από τους θαυμαστές του σε όλο τον κόσμο που συνεχίζουν να τον έχουν ίνδαλμα και πρότυπο τέλειου αθλητή.
Ας είναι. Μέσα στη παραζάλη της πανδημίας, της κλεισούρας, του φόβου και των συναφών προβλημάτων που καθημερινά μας απασχολούν ήρθε η είδηση του θανάτου του «θεού» να μας βγάλει για κάποιες ώρες από την τραγική πραγματικότητα που βιώνουμε. Αλήθεια πότε θα βγουν από την αφάνεια και θα τιμηθούν σαν τον Μαραντόνα άνθρωποι που αναλώνουν νυχθημερόν τον βίο τους και θυσιάζουν την ζωή τους για το καλό των συνανθρώπων τους, όπως συμβαίνει στις μέρες μας;
