Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι συνυφασμένη με τον πόνο, την λύπη, την απογοήτευση, τους στεναγμούς και τον θάνατο. Πικρές και οδυνηρές εμπειρίες που δοκιμάζει ο άνθρωπος κατά την διάρκεια της επίγειας ζωής του και ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσεων σαν αυτή του θανατηφόρου ιού που πλήττει ανελέητα όλη την υφήλιο. Και το Θείο δράμα κορυφώνεται με την φρικτή και ατιμωτική σταύρωση του Χριστού υπό χειρών αδίκων. Η αχαριστία των πολλαπλώς ευεργετηθέντων σταυρωτών σε όλο της το μεγαλείο!
Ο σταυρός όμως, ως σύμβολο δεινοπαθημάτων, μικρός ή μεγάλος, που κουβαλάει κανείς στη ζωή του δεν πρέπει να γεννά στον πιστό απογοήτευση και απελπισία: «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον»[Ιω.16,33] διακήρυξε προ του πάθους του ο Χριστός. Και όπως υπογραμμίζει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής «πάσης θλίψεως τέλος εστίν η χαρά». Τον Σταυρό του Κυρίου διαδέχθηκε η χαρά της ζωηφόρου Αναστάσεως. «Ιδού γαρ ήλθε δια του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω», λέει η αναστάσιμη προσευχή.
Το φετινό Πάσχα μας δίνει ακόμη μια ευκαιρία για περισυλλογή, στοχασμό και αναλογισμό των πράξεων, των στόχων και της πορείας του βίου μας. Μια μοναδική ευκαιρία για αφύπνιση από τον λήθαργο της προσκόλλησης μας στα υλικά αγαθά και τις ενστικτώδεις απολαύσεις, για μια πνευματική αναγέννηση με αναθεώρηση της κοσμοθεωρίας μας υπό το ανέσπερο φως της Αναστάσεως. Μίση, κακίες, ζηλοφθονίες, εγωισμοί, ασωτίες και σαρκικά πάθη δεν έχουν θέση στον αναστημένο ψυχικά άνθρωπο. Απαλλαγμένοι από το σαράκι των αδυναμιών αυτών, που κατακερματίζουν και αμαυρώνουν τον βίο μας, θα νιώσουμε το υπαρξιακό σκίρτημα της αληθινής χαράς και ελευθερίας που σηματοδοτούν τα Πάθη και η Ανάσταση του Κυρίου.
