Στους δείκτες, κάποιου ρολογιού,
Που τρέχουν ασταμάτητα, διαγράφοντας,
Λεπτά-ώρες-μήνες-χρόνια,απ’τις άμοιρες ζωές μας.
Τις απουσίες, των ανθρώπων, τις μετράς,
Στους χτύπους, της καρδιάς σου,
Που άλλοτε αργοί και άλλοτε γοργοί,
Δίνουν ρυθμό, στα ηχεία, της ψυχής σου.
Τις απουσίες, των ανθρώπων, τις μετράς,
Στα ατελείωτα, ξενύχτια, που έχεις κάνει,
Στα ποτά, χωρίς παρέα, που έχεις πιει,
Όταν μόνος, με τις σκέψεις σου, περνάς.
Τις απουσίες ,των ανθρώπων, τις μετράς, στις σταγόνες της βροχής,
Στους χτύπους, της καρδιάς σου,
Που άλλοτε αργοί και άλλοτε γοργοί,
Δίνουν ρυθμό, στα ηχεία, της ψυχής σου.
Τις απουσίες, των ανθρώπων, τις μετράς,
Στα ατελείωτα, ξενύχτια, που έχεις κάνει,
Στα ποτά, χωρίς παρέα, που έχεις πιει,
Όταν μόνος, με τις σκέψεις σου, περνάς.
Τις απουσίες ,των ανθρώπων, τις μετράς, στις σταγόνες της βροχής,
που σιγά-σιγά,γίνονται μπόρες και πλημμύρες,
που παρασέρνουν, στο διάβα τους,
σκέψεις ,συναισθήματα, αισθήσεις και παραισθήσεις,
μέχρι να βγει ξανά, το ουράνιο τόξο,
αρχίζοντας να μετράμε
στις ζωές μας, μόνο παρουσίες.
σκέψεις ,συναισθήματα, αισθήσεις και παραισθήσεις,
μέχρι να βγει ξανά, το ουράνιο τόξο,
αρχίζοντας να μετράμε
στις ζωές μας, μόνο παρουσίες.
