Στον αύλειο χώρο του Κέντρου Τεχνών «Εννέα Μούσες» του Δήμου Κατερίνης, ξεδιπλώθηκαν στιγμές και γεγονότα που καθόρισαν και σημάδεψαν τη διαδρομή του φορέα που αξιοποίησε και ανέδειξε πιότερα τον αρχαιολογικό και ιστορικό πλούτο της γης των Μακεδόνων. Του Φεστιβάλ Ολύμπου που ως αξιακή δομή φιλοξένησε και πρόσφερε τα καλοκαίρια αυτών των πέντε δεκαετιών τις κορυφαίες παραστάσεις όλων των μορφών τέχνης, με παρόντα όλα τα «ιερά τέρατα» του Ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου.
Οι ομιλητές της εκδήλωσης και οι εικόνες σκιαγράφησαν το πέρασμα από το χθες στο σήμερα. Από το δειλό ξεκίνημα του 1972, όταν η Εταιρεία Πιερικών Μελετών-Εστία Πιερίδων Μουσών Κατερίνης, πρωτοξεκίνησε το πρώτο Φεστιβάλ Ολύμπου με την ονομασία «Γιορτές Μουσών», μέχρι τη νέα αυτοτελή του πορεία το έτος 1993, πλέον ως Οργανισμός Φεστιβάλ Ολύμπου με διακριτικό τίτλο ΟΡ.ΦΕ.Ο.
Μεταξύ των ομιλητών το ιστορικό στέλεχος του Φεστιβάλ, ο Χαράλαμπος Ζαπουνίδης. Ενώ νηφάλιος κατέθετε τις προσωπικές του απόψεις και αναφορές σε πρόσωπα και γεγονότα, άξαφνα εγείρεται, σηκώνεται όρθιος.
Μια μικρή εκ των πραγμάτων αμηχανία σε όλους μας που παρακολουθούσαμε την εκδήλωση. «Αυτά που θα αναφέρω τώρα και θα κλείσω την εισήγησή μου» επισημαίνει ο κ. Ζαπουνίδης, «σε ένδειξη σεβασμού στον οραματιστή αείμνηστο Κλέαρχο Γώττα και σε όλους που άφησαν το στίγμα τους στο Φεστιβάλ Ολύμπου, αλλά δεν είναι πλέον στη ζωή, ως ελάχιστο φόρο τιμής τους μνημονεύω όρθιος και τους ευχαριστώ για την τεράστια συμβολή τους. Δεν θα τους λησμονήσουμε ποτέ.»
Το προσωπικό μου σχόλιο: Η συμβολική κίνηση του Χαράλαμπου Ζαπουνίδη, καταδεικνύει την ευαισθησία και το σεβασμό των ανθρώπων του πολιτισμού. Των ανθρώπων της εθελοντικής προσφοράς. Των ανθρώπων που τιμούν. Των ανθρώπων που έζησαν την πολιτιστική περιπέτεια, δικαιώνοντας τη ρήση του Βρετανού φιλοσόφου, Άλφρεντ Νορθ Χουάιτχεντ, ότι… χωρίς περιπέτεια, ο πολιτισμός είναι σε πλήρη παρακμή.
Περικλής Χατζηγιάννης
