Αυτό όμως που την πληγώνει περισσότερο από όλα είναι η μοναξιά που νιώθει ιδίως τις ημέρες που γιορτάζει. Της "Ελευθερίας" δεν της αρέσει να γιορτάζει μόνη της. Θέλει όλο τον κόσμο, μικρούς και μεγάλους, κοντά της. Να βλέπει παιδιά ντυμένα στα γαλανόλευκα να περνάνε από δίπλα της και αυτή να τα καμαρώνει! Να χαίρεται μαζί τους, να θυμάται μαζί τους και να τραγουδάει με όλους μαζί τον Εθνικό μας Ύμνο.
Τα τελευταία χρόνια, όλα αυτά τα της στερήσανε. Αντί για χαμογελαστά πρόσωπα, βλέπει μασκοφορεμένους και δεν μπορεί να διακρίνει κάτω από τις μάσκες που φορούν τι συμβαίνει. Σε κάθε γιορτή της, όλο και λιγότεροι είναι αυτοί που πάνε να της ευχηθούν. Όλο και λιγότεροι της πάνε στεφάνια, όλο και λιγότεροι φωτογραφίζονται μαζί της. Βλέπει στεναχωρημένα, φοβισμένα και σκυθρωπά πρόσωπα που σπάνια σηκώνουν το κεφάλι τους ψηλά για να την αντικρίσουν. Από ψιθύρους που φτάνουν στα αυτιά της μαθαίνει τα προβλήματα των ανθρώπων και θέλει να βοηθήσει -το έχει κάνει στο παρελθόν πολλές φορές, στο Αργυρόκαστρο, στη Χειμάρρα, στην Πίνδο και αλλού - όποτε οι Έλληνες βροντοφώναξαν το όνομά της. Φτάνει να της το ζητήσουν. Γιατί το όνομά της είναι ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!!!
