Αρκετός ο κόσμος στον πεζόδρομο, αλλά μόνο εκεί. Τα καταστήματα (καφέ, ταβέρνες, κ.α.) στο σύνολο τους άδεια. Στις εισόδους των καταστημάτων, υπάλληλοι με το κινητό στο χέρι βρίσκονται σε... ετοιμότητα να σκανάρουν πιστοποιητικά πελατών, αλλά που να τους βρουν τους πελάτες! Σε μια καφετερία η υπάλληλος τσεκάρει δύο νεαρά κορίτσια που θέλουν να κάτσουν στον εξωτερικό χώρο. Στα προποτζίδικα ο κόσμος κάθεται από έξω και κοιτάει από τις τζαμαρίες, τις οθόνες με τα τυχερά παιχνίδια! Στα φαρμακεία οι πολίτες κατά δεκάδες σχηματίζουν ουρές για ένα ράπιντ τεστ. Αυτή είναι η εικόνα της πόλης...
Τεστ για να πας για καφέ, για να πας να αγοράσεις παντόφλες, για να κουρευτείς, για να πας στον γιατρό, για να ρίξεις ένα Τζόκερ, για να πας στην δουλειά σου, για να στείλεις το παιδί σου στο σχολείο, στο κολυμβητήριο, στο άθλημα του, για τα πάντα πρέπει να δίνεις αναφορά και... χρήματα, γιατί απλά δεν εμβολιάστηκες. Αλλά και για αυτόν που εμβολιάστηκε έλεγχος παντού! Εκεί που πίνεις το καφέ σου, να ο αστυνομικός πάνω από το κεφάλι σου να σου ζητάει το πιστοποιητικό. Και θα στο ζητάει ο σερβιτόρος, ο κουρέας, ο τύπος που πουλάει πλυντήρια και τηλεοράσεις, όλοι...
Γιατί δεν φτάνει να υπακούς, αλλά πρέπει να το δείχνεις πάντα και παντού ότι είσαι υπάκουος! Μόνο έτσι θα πάρεις την «επιβράβευση» σου. Την ψευδαίσθηση ότι είσαι ελεύθερος, ότι ζεις κανονικά. Φτάνει όμως να κάνεις πάντα ότι σου πουν... Φτάνει να μην αντιδράς. Να μην διαμαρτύρεσαι. Να μην υψώσεις τον τόνο της φωνής σου, και ούτε να τους στραβοκοιτάζεις! Αν είσαι υπάκουος, πρέπει να το δείχνεις συνέχεια. Μόνο έτσι θα παίρνεις «επιβραβεύσεις». Δεν θα έχει επιστροφή και πισωγυρίσματα αυτός ο δρόμος. Είναι μίας κατεύθυνσης. Αυτοί θα διατάζουν και εσύ θα υπακούς. Τυφλά! Και θα σου ζητήσουν και άλλα δείγματα της υπακοής σου, να είσαι σίγουρος για αυτό. Τώρα βρίσκεσαι στην αρχή. Σε δοκιμάζουν να δουν πόσο υπάκουος είσαι. Πόσο πιστός τους είσαι.
Ας μην γελιόμαστε. Το ξέρω και το ξέρεις πολύ καλά. Τίποτα από όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν με την υγεία μας. Είναι για να μας ξεχωρίσουν. Τους υπάκουους από τους μη υπάκουους. Και να κρατήσουν στο τέλος αυτούς που θα κάνουν ότι τους λένε. Οι υπόλοιποι είναι αναλώσιμοι, ενοχλητικοί. Το σύστημα δεν θέλει ανθρώπους που διεκδικούν, που κάνουν όνειρα. Τα όνειρα είναι επικίνδυνα. Δημιουργούν προσδοκίες. Προσδοκίες για μια καλύτερη ζωή, μια ελεύθερη ζωή. Και αυτό τους ενοχλεί, γιατί θα έχεις απαιτήσεις, θα θέλεις μεγαλύτερο μισθό, καλύτερες συνθήκες εργασίας, καλή σύνταξη, δωρεάν υγεία και παιδεία. Θα θέλεις κυβέρνηση και πολιτικούς που θα νοιάζονται για εσένα. Θα θέλεις Δημοκρατία...
Το σύστημα μπορεί να νικηθεί. Φτάνει εσύ να αποφασίσεις τι θα κάνεις. Αν θα το ακολουθήσεις πιστά για λίγα ψίχουλα που θα σου πετάξει ή αν διεκδικήσεις να πάρεις την ζωή σου στα χέρια σου. Ότι και αν αποφασίσεις, να ξέρεις ότι επηρεάζει και εμένα. Γιατί όσοι πιο πολλοί πάνε με το σύστημα, τόσο πιο πολύ θα δυναμώνει και τόσο πιο πολύ θα κάνει την δικιά μου ζωή πιο δύσκολη. Δεν αποφασίζεις μόνο για εσένα, αλλά και για εμένα, και για όλους όσους θέλουν να ζουν ελεύθεροι. Γιατί το σύστημα δεν μπορεί μόνο του να κάνει τίποτα. Θέλει την «συναίνεση» και την βοήθεια σου για να με καταστρέψει, για να με ξεφορτωθεί.
Η απόφαση είναι δικιά σου. Εγώ δεν θα σου πω τι να κάνεις. Γιατί εγώ δεν είμαι το σύστημα...
