Σε έναν συνεχόμενο λήθαργο η ζωή μας, σαν κοιμισμένοι, σαν υπνωτισμένοι, ξεχάσαμε να ζούμε, να δουλεύουμε και να παράγουμε οτιδήποτε ωφέλιμο για εμάς και για τους δίπλα μας.
Δεν μιλάμε, δεν συζητάμε, δεν διεκδικούμε, δεν διαμαρτυρόμαστε και τα ΔΕΝ μας έχουν γίνει συνήθεια, μαζεύτηκαν τόσα πολλά που ξεχάσαμε τι σημαίνει να είσαι ζωντανός, ν' αναπνέεις καθαρό αέρα. Κάνουμε μόνο ότι μας πούνε, ότι μας αφήνουν, όσο μας αφήνουν και όσο παραμένουμε υπάκουοι σε αυτά που μας λένε να κάνουμε.
Είμαστε ενέργεια αλλά δεν βγάζουμε καθόλου ενέργεια προς τα έξω, μόνο αδράνεια... Ένα ρομπότ έχει περισσότερη ζωή μέσα του από ότι εμείς. Γίναμε τόσο προβλέψιμοι, τόσο δεδομένοι που αν κάποιος μας πει να πάρουμε διαφορετική διαδρομή γυρνώντας από τη δουλειά στο σπίτι, θα τον κοιτάμε με απορία και καχυποψία.
«Ζούμε» σε μια συνεχόμενη «αργία», σε έναν γυάλινο κόσμο, που το κράτος βλέπει τα πάντα. Βλέπει τι αγοράζουμε, τι πουλάμε, τι δώρα παίρνουμε σε αυτούς που αγαπάμε. Ακούει τις σκέψεις μας, ακούει τα διδάγματα που δίνουμε στα παιδιά μας, ακούει τα νανουρίσματα στα σπίτια μας, τα κλάματα μας. Και έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ που το έχουμε δεχτεί και ξεκλειδώνουμε μόνοι μας τις πόρτες και ανοίγουμε τα παραθυρόφυλλα διάπλατα για να δείξουμε την «γύμνια» μας, την υποταγή μας.
Μας παίρνουν ότι έχουμε κερδίσει όταν ήμασταν ελεύθεροι και όταν βρίσκουμε αυτή την μικρή χαραμάδα από την οποία θα μπορέσουμε να απλώσουμε το χέρι μας και να ζητήσουμε βοήθεια, την κλείνουμε βιαστικά, την σφραγίζουμε και προτιμάμε να συνεχίζουμε να υποκρινόμαστε ότι είμαστε ζωντανοί.
Αυτός είναι ο άνθρωπος; Πού είναι εκείνος ο άνθρωπος που όταν έσφιγγε την γροθιά του άνοιγαν διάπλατα όλοι οι δρόμοι, όλα τα σύνορα, όλοι οι περιορισμοί, τα πάντα παραμέριζαν μπροστά του; Που είναι εκείνος ο άνθρωπος που μ' ένα βλέμμα του, τέρατα, δικτάτορες και τύραννοι εξαφανίζονταν; Και τώρα δέχεται εντολές, το πώς θα ζήσει, σε ποιον θα μιλήσει, σε ποιον θα δώσει το χέρι του, μέσα από το χαζοκούτι που πρόθυμα έβαλε στο σπίτι του, στην ζωή του!!!
Χάσαμε την ελευθερία μας, μέσα στα πληκτρολόγια και στα «έξυπνα» τηλέφωνα. Με μηνύματα παίρνουμε οδηγίες, με εφαρμογές αποδεικνύουμε ποιοι είμαστε... Τα πατούμενα μας γυαλίζουν από την αχρησία αφού ξεχάσαμε να βγαίνουμε στους δρόμους. Η φωνή μας μαλάκωσε, έγινε ψιθυριστή αφού ξεχάσαμε να φωνάζουμε, να κραυγάζουμε. Το μυαλό μας ένας πολτός, ανίκανο να σκεφτεί, ανίκανο να επεξεργαστεί, ανίκανο να ερευνήσει, να αντιληφθεί τι συμβαίνει!
Αλλά ποτέ δεν είναι αργά! Μπορούμε ακόμα να πούμε: ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!!!
Τίποτα και κανείς δεν θα χαθεί, αν εμείς δεν το θελήσουμε, αν εμείς δεν το επιτρέψουμε να γίνει!!!
Φτάνει να πούμε: ΩΣ ΕΔΩ!!!
Ευχή μας το νέο έτος, το 2024, ο άνθρωπος να βγει από τον λήθαργο που ζει, να βρει τον δρόμο του και να τινάξει από πάνω του όλα αυτά τα βαρίδια που τον κρατάνε γαντζωμένο στην μιζέρια που οι «ψευτοδημιουργοί» του τον έχουν βάλει. Το 2024 να είναι το τέλος της συνεχόμενης «αργίας» μας και να αποτελέσει την αρχή για μια νέα ζωή, ελεύθερη όπως ο καθένας και η καθεμιά μας θέλει πραγματικά να ζήσει και όχι όπως θέλουν οι άλλοι να ζήσουμε!
