Οι επιταγές της Πολιτείας για την τήρηση των ληφθέντων κατά της πανδημίας υγειονομικών μέτρων με την επιβολή ελέγχου των εισερχομένων στους ναούς πιστών, την χρήση μάσκας και των rapid test...
προκάλεσε τις έντονες αντιδράσεις μιας μερίδας ιερωμένων και πιστών, που θεωρούν αδιανόητη την παρουσία και μετάδοση του κορωνοϊού εντός του οίκου του Θεού. Περαιτέρω είναι πεπεισμένοι πως όσοι εκπληρώνουν με ακρίβεια τα εκκλησιαστικά τους καθήκοντα καλύπτονται από μια ομπρέλα θεϊκής προστασίας που τους καθιστά απρόσβλητους από τους ιούς, παρά τις κρατούσες αντίθετες απόψεις της επιστήμης και της Ιεράς Συνόδου.
Η προσκόλληση τέτοιων πιστών μόνον στους εξωτερικούς τύπους, με την επιφανειακή παρακολούθηση ακολουθιών και πανηγύρεων, τον ασπασμό των συμβόλων, τα ασυναίσθητα σταυροκοπήματα και τις εδαφιαίες μετάνοιες, τα παντός είδους τάματα και δωρεές προς οιονεί «εξαγορά» της βοήθειας του Θεού, τα προσφερόμενα υλικά αγαθά για συγχώρεση αμαρτιών και η συμμετοχή σε κάποιες εκδρομές του εμπορευματοποιημένου «εκκλησιαστικού τουρισμού» επαναπαύουν τους συμμετέχοντες ότι τέλεσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Ο ιδεολογιοποιημένος αυτός ευσεβισμός των «φανατικών» πιστών καλλιεργεί την τυπολατρία, τον εγωκεντρισμό και την έπαρση και αποκόπτει το άτομο από την ουσιαστική εμπειρία της μετοχής του στο μυστήριο της Θείας Χάριτος.
Οι τυπολάτρες στέκονται στην επιφάνεια, στην βιτρίνα, στο «τι θα πει ο κόσμος», ζουν για το «θεαθήναι», όπως έκανε προσευχόμενος ο Φαρισαίους, αντιμετωπίζοντας υποτιμητικά όσους δεν τηρούν τους τύπους, τις νηστείες, τις αγρυπνίες και τον τακτικό εκκλησιασμό. Λησμονούν ότι ο Χριστιανισμός είναι βιωματική θρησκεία, τρόπος ζωής, ταπείνωση, συγχωρητικότητα και προσευχή «εν παντί τόπω και χρόνω». Είναι προ πάντων ανιδιοτελής αγάπη, η οποία «ου ζητεί τα εαυτής», [δεν είναι εγωκεντρική] κατά τον Απόστολο Παύλο. Και όπως επιγραμματικά ορίζει ο Απόστολος Ιάκωβος: «Θρησκεία καθαρά και αμίαντος παρά τω Θεώ αύτη εστίν, επισκέπτεσθαι ορφανούς και χήρας εν τη θλίψει αυτών και άσπιλον εαυτόν τηρείν» [= καθαρή και αμόλυντη θρησκεία είναι να συμπαραστέκεσαι στα ορφανά και στις χήρες όταν υποφέρουν και να μην αμαρτάνεις] (Ιακ.1,27).
