Μέρος Β’
Κι ερχόμαστε τώρα στα νησιά των δωδεκανήσων. Τα δωδεκάνησα παραχωρήθηκαν από την Ιταλία στην Ελλάδα με τη συνθήκη των Παρισίων του 1947. Ιδιαιτέρως γι’ αυτά τα νησιά, επειδή η Τουρκία δεν συμμετείχε ως συμβαλλόμενο μέρος στη συνθήκη των Παρισίων, δεν έχει κανένα δικαίωμα να ζητά καμιά μετατροπή της.
Όλα, τα όσα αναφέραμε. δίνουν το γράμμα και το πνεύμα των Συνθηκών, που κανονίζουν το καθεστώς των νησιών του ανατολικού Αιγαίου. Αποτελούν το υλικό του Διεθνούς Δικαίου. Και αυτό το υλικό κανείς δεν μπορεί να το επικαλείται εκεί κι ως έτυχε, έτσι γενικώς κι αορίστως, αλλά να το υποστηρίζουμε συγκεκριμένα και μάλιστα με τόνους αυστηρότητας.
Επικαλούνται οι Τούρκοι τη Συνθήκη της Λωζάνης, την οποία a la kart πότε την αγαπούν πάρα πολύ και άλλοτε την ξεχνούν ή την υπερασπίζονται με ανυπόστατα επιχειρήματα. Το αναλύσαμε και το ξανατονίζουμε η Συνθήκη της Λωζάνης δεν μιλά για αποστρατικοποίηση των νησιών αλλά για μη δημιουργία μόνιμων ναυτικών βάσεων και οχυρωματικών έργων.
Αυτή είναι η νομική πραγματικότητα γύρω από τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου και σε σχέση με τη διεθνή νομική πραγματικότητα οφείλουμε σε κάθε ευκαιρία τα στοιχεία τους να τα κωδικοποιούμε και να τα επαναλαμβάνουμε ακούραστα στην Ε.Ε στο ΝΑΤΟ, στον ΟΗΕ. Και φυσικά στις διαβουλεύσεις της Ελλάδας με την Τουρκία, χωρίς να φοβόμαστε, να χαρακτηριστούμε εθνικιστές.
Κι ενώ η ταπεινή μας σκέψη εκφράζει αυτά κι ενώ σοβαροί επιστήμονες αναλύουν ακριβοδίκαια το θέμα που αναλύουμε, ενώ ο απλός Έλληνας πολίτης θα έπρεπε να ενημερώνεται συστηματικά σχετικά με αυτά τα προβλήματα, δυστυχώς – θα συμφωνούσε ο οποιοσδήποτε – δεν υπάρχει κατατοπιστική ενημέρωση σ’ αυτόν. Οι Έλληνες πολιτικοί, το ελληνικό Υπουργείο των εξωτερικών νομίζουμε, ανεπαρκώς ενημερώνουν το λαό μας. Οι Έλληνες διπλωμάτες οφείλουν να προβάλουν στα Διεθνή φόρα υποστηρίζοντας και επαναλαμβάνοντας άφοβα τα δίκαια του Ελληνισμού, που απορρέουν από το Διεθνές Δίκαιο.
Και σύμφωνα βέβαια μ’ αυτό, με τη στρατικοποίηση των νησιών η Ελλάδα ασκεί πλήρη κυριαρχία στην επικράτειά της και μπορεί να έχει εγκατάσταση στρατιωτικών δυνάμεων σ’ αυτήν. Απειλώντας η Τουρκία τα νησιά μας, απειλεί την Ελλάδα. Είναι αδιανόητο να πούμε άλλο η απειλή στα νησιά κι άλλο στην Ελλάδα. Αν δεχτούμε κάτι τέτοιο – έτσι το βάζει η Τουρκία – είναι σα να λέμε : Να σου δώσω κανένα νησί, να σταματήσεις να με απειλείς, για να καθίσω ήσυχος. Όμως η εθνική επικράτεια και νομικοπολιτικά και από άποψη εθνικής κυριαρχίας είναι ενιαία και αδιαίρετη. Δεν υπάρχουν νησιά και ηπειρωτική Ελλάδα. Υπάρχει Ελλάδα.
Και μια που μιλάμε για Έλληνες πολιτικούς, ας θυμηθούμε τις δηλώσεις ,που έκανε ο κ. Δένδιας δίπλα στον Τούρκο κ. Τσαβούσογλου τον Απρίλιο του 2021, στην Άγκυρα. Τότε είπε ο Έλληνας ΥΠΕΞ δυο πράγματα, που ήτανε σωστά, αλλά τα είπε μισά. Παρέλειψε να θυμίσει στον κ. Τσαβούσογλου, ότι μια που οι Τούρκοι αγαπούν τόσο πολύ τη Συνθήκη της Λωζάνης,Να του θύμιζε, πως σύμφωνα με αυτή τα νησιά της Ίμβρου και της Τενέδου έπρεπε να απολαμβάνουν καθεστώς αυτονομίας, όσον αφορά την υπηρεσία της αστυνομίας, των δικαστηρίων κλπ,, που όμως η Τουρκία ουδέποτε τα τήρησε, αντίθετα ανέχθηκε, μέχρι και που οργάνωσε τον αφελληνισμό των νησιών, με εργαλείο την άγρια τουρκική καταπίεση.
Και κάτι άλλο, μήπως ακούσαμε καμιά φορά από τους Έλληνες ή Κύπριους εκπροσώπους πολιτικούς ή διπλωμάτες, όταν ξεκινάνε μια συνάντηση με την τούρκικη πλευρά να τονίζουν, ότι το Κυπριακό είναι ζήτημα εισβολής κατοχής, ότι οι Τούρκοι κατέχουν με πολυπληθή στρατό το 38% της μεγαλονήσου παρανόμως και εναντίον των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας; Δυστυχώς αυτά Έλληνες και Κύπριοι θα πούμε κοινότυπα τα «έχουν κάνει γαργάρα». Δυστυχώς όλα στο Κυπριακό ξεκίνησαν από την εισβολή και κατοχή και μετά ακολουθεί σωρεία διεθνών εγκλημάτων.
Επί πλέον δε δικαιούται η Τουρκία να επικαλείται τη Συνθήκη της Λωζάνης, ότι την τιμά και τη σέβεται, όταν στα παράλια της Μ. Ασίας έχει δημιουργήσει τη στρατιά του Αιγαίου: Ένα τεράστιο όγκο αποβατικών σκαφών, ειδικών δυνάμεων και λοιπών στρατιωτικών μέσων απέναντι από τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Γι’ αυτά απάντησε ποτέ πειστικά στη διεθνή κοινή γνώμη, τι ακριβώς θέλει μ’ αυτή τη στρατιά; Αλλά και η ελληνική πλευρά, γιατί δεν σηκώνει αυτό το θέμα στα διεθνή φόρα;
Κι ενώ έτσι έχει η κατάσταση, η Ελλάδα χρόνια τώρα ανταποκρίνεται σε διάλογο διερευνητικών επαφών με την Τουρκία, του οποίου τα θέματα και το περιεχόμενο ακριβώς αγνοούμε, με τον γενικόλογο εφησυχασμό από τους κυβερνώντες μας: πορευόμαστε σύμφωνα με το εθνικό και το Διεθνές Δίκαιο. Αν όντως αυτό συμβαίνει, τότε γιατί δεν επεκτείνει η Ελλάδα π.χ. τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ., αναφαίρετο δικαίωμά της από το Διεθνές Δίκαιο κλπ, κλπ.
Και η Τουρκία διεκδικεί και προσκαλεί σε διάλογο και απειλεί. Τα όσα στο άρθρο μας με βάση την ιστοσελίδα του ΥΠΕΞ της Ελλάδας αναφέραμε, μας βοηθούν να διατυπώσουμε τη γνώμη: Μόλις η Τουρκία μαζέψει τα στρατεύματα της παράνομου κατοχής από την Κύπρο, διαλύσει τη στρατιά του Αιγαίου, δώσει το δικαίωμα αυτονομίας στις δικαστικές, αστυνομικές και λοιπές αρχές στην Ίμβρο και την Τένεδο και όταν επιστρέψει τις περιουσίες των Κωνσταντινοπολιτών, θα δείξει ότι κάπως τιμά τη Συνθήκη της Λωζάνης, που επικαλείται. Και τότε δημιουργούνται οι προϋποθέσεις έντιμου διαλόγου για πολλά πράγματα.
Αλλά εκείνο, που δε θα συζητήσουμε είναι το δικαίωμα το νομικό, που μας δίνει ως έθνος – κράτος ο ίδιος ο καταστατικός χάρτης του ΟΗΕ, που το δίνει σε κάθε κράτος και αυτό είναι το δικαίωμά του στην αυτοάμυνα, οπότε θέτει σε ισχύ το casus belli. Και το μολών λαβέ.
Δυστυχώς χρόνια τώρα τουλάχιστον από το 1974, οι ελληνικές πολιτικές και λοιπές ηγεσίες αντί να υπερασπίζονται τα ελληνικά δίκαια με αποφασιστικότητα και αυστηρότητα, δείχνουν συμπεριφορά κατευνασμού προς την Τουρκία και αυτή αποθαρρύνεται και όλο διεκδικεί. Η ελληνική πλευρά συμπεριφέρεται μ’ ένα περίεργο φόβο, μια ηττοπάθεια, σύνδρομο της Μικρασιατικής καταστροφής, σα να θέλει να μη εκνευρίζει την Τουρκία και για να μη θεωρηθεί πολεμοκάπηλη.
Κι ενώ έτσι έχει κατάσταση, όπως την περιγράψαμε, με δυο λόγια η Τουρκία να διεκδικεί και να απειλεί και η Ελλάδα να αμύνεται, ως λύση στην Ελλάδα προτείνεται από διάφορες πλευρές για την επίλυση των δήθεν διαφορών της με την Τουρκία η προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Τα πολιτικά κόμματα της Ελλάδας: Ν.Δ., Σύριζα, και Κινάλ είναι υπέρ της προσφυγής στη Χάγη.
Κατά τη γνώμη μας βρίσκομε πιο πειστική τη γνώμη του καθηγητή του κ. Ι. Μάζη για το τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα, για να λύσει τις δήθεν διαφορές της με την Τουρκία. Και τονίζει ο καθηγητής: «Δεν έχουμε καμιά δουλειά στη Χάγη, γιατί εμείς ως Ελλάδα έχουμε υπογράψει τη νέα Συνθήκη για το Διεθνές Δίκαιο της θάλασσας, η οποία χρησιμοποιείται ως νομικό εργαλείο στο Δικαστήριο του Αμβούργου, το οποίο δικάζει αποκλειστικώς τέτοιου είδους θαλάσσια θέματα με εργαλείο νομικό την UNCLO 3 του 1982. Βέβαια ορισμένοι λένε, μα γιατί ανησυχείτε, βάσει του Διεθνούς Δικαίου θα γίνει η Δίκη και στη Χάγη. Μα φυσικά, εκείνο όμως που έχει ως πηγές το Διεθνές Δίκαιο είναι 1) Συνθήκες, Συμβάσεις, Συμφωνίες 2) Νομολογία Διεθνής, 3)Καλές πρακτικές 4) Δηλώσεις διεθνών δημοσιολόγων και 5)Γενικές αρχές του Δικαίου.
Αυτά τα πέντε είναι οι βασικές πηγές, με τις οποίες δικάζει το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Κι αυτά αναφέρονται στο άρθρο 38 του καταστατικού του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης. Στην παράγραφο όμως 2 του άρθρου 38 αναγράφεται, ότι αν προκύψει διαφωνία στην εκδίκαση της υπόθεσης, τότε το Δικαστήριο δικάζει ex equo et bono, δηλαδή με το αίσθημα του δικαίου, κλπ, και της ισονομίας. Μια τέτοια όμως equo et bono εξέλιξη δε μας διασφαλίζει σε τίποτα.
Τώρα δε θα είχα καμιά αντίρρηση – λέει ο κ. Μάζης – έστω κι αν η προσφυγή γίνει στη Χάγη, αν άκουγα, ότι θα δικάσω με την UCLO 3 του 1982, δηλαδή με τη νέα Συνθήκη για το Δίκαιο της θάλασσας. Και να μη μας λέει η Τουρκία ότι δεν την έχει υπογράψει, διότι πλέον, επειδή την έχουν υπογράψει 163 χώρες, επέχει θέση εθιμικού Δικαίου, οπότε είναι υποχρεωμένη να την ακολουθεί.
Η Τουρκία προτιμά τη Χάγη, γιατί μέσω ενός συνυποσχετικού θέλει μέσα σ’ όλα τα άλλα να περάσει και το ζήτημα του αφοπλισμού των νησιών και το ζήτημα του κατά πόσο έχει δικαίωμα η Ελλάδα να έχει 6 ή 12 ναυτικά μίλια, εναέριο χώρο 10 ναυτικά μίλια και ποιος ξέρει τι άλλο τι.
Κλείνοντας το άρθρο μας, εκτιμούμε, ότι η προσφυγή της Ελλάδας στη Χάγη είναι η κερκόπορτα, για να γίνουν οι υποχωρήσεις μέσω αυτής, για τις οποίες πιέζουν η Τουρκία αλλά και πρόσωπα μέσα στην Ελλάδα. δυστυχώς ασύμφορες για τον Ελληνισμό.
Κατερίνη 25/1/2022
* Ο Γιώργος Βαζάκας είναι μέλος του Ε.ΠΑ.Μ. (Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο)
εmail: vazakas1954@gmail.com
* Το Β΄ ΜΕΡΟΣ εδώ: https://pierikialithia.blogspot.com/2022/01/blog-post_762.html
