Και στο παρελθόν και άλλοι επαγγελματικοί κλάδοι έκαναν απεργίες, κινητοποιήσεις, πορείες και καταλήψεις, ζητώντας λύσεις αποκλειστικά και μόνο για την δικιά τους τσέπη, για τα δικά τους κεκτημένα και συμφέροντα.
Η κατάληξη όλων των παραπάνω, 9 στις 10 φορές, ήταν να πάρουν κάτι ψίχουλα από την κυβέρνηση και να γυρίσουν πίσω στα σπίτια και στις δουλειές τους με το αίσθημα ότι έδωσαν το "νυν υπέρ πάντων αγώνα". Προφανώς, είχαν και έχουν την σιγουριά ότι η κοινωνία (που μέρος της είναι και οι ίδιοι), έχει λύσει τα προβλήματα της, όπως το θέμα της Ελευθερίας, τα ανθρώπινα δικαιώματα, κ.α. «Ας βγάλουμε εμείς και αυτή την χρονιά και τι μας νοιάζει για τον γείτονα, τους διπλανούς μας και τους άλλους» θα μπορούσε να είναι το συμπέρασμα όλων αυτών...
Το γεγονός ότι ο καθένας σε αυτόν τον τόπο κοιτάει μόνο το «τομάρι» του, το δικό του σπίτι, την δικιά του τσέπη, δικαιολογεί 1000% ότι παραμένουμε μία φτωχευμένη χώρα, όχι μόνο στο οικονομικό πεδίο αλλά και σε θέματα Ελευθερίας και ατομικών δικαιωμάτων. Και έτσι η κάθε κυβέρνηση μπορεί και νομοθετεί με ασφάλεια οποιοδήποτε αντεργατικό, αντικοινωνικό μέτρο, μπορεί να καταπατά ελευθερίες και κεκτημένα συλλογικά ή ατομικά δικαιώματα, να κάνει ότι θέλει στα εθνικά θέματα, βέβαιη ότι δεν θα συναντήσει καμία σοβαρή αντίσταση από το σύνολο της κοινωνίας και αν κάποιοι αντιδράσουν θα τους κλείσει τα στόματα και τα μάτια με χάντρες και καθρεφτάκια.
Βλέπουμε το τι γίνεται αυτές της μέρες στον Καναδά (αλλά και αλλού σε όλο τον κόσμο), με τα κομβόι των φορτηγατζήδων που διεκδικούν όχι φθηνότερο πετρέλαιο για τα φορτηγά τους ή μεγαλύτερες συντάξεις, αλλά Ελευθερία για όλο τον κόσμο, ίσα δικαιώματα για όλους, σεβασμό για όλους, κατάργηση διαχωρισμών και πιστοποιητικών για όλους και τους βλέπουμε να αγωνίζονται για όλη την κοινωνία, από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο, από τον πιο αδύνατο μέχρι τον πιο δυνατό. Ένας για όλους και όλοι για έναν!
Και μας πιάνει θλίψη και απογοήτευση η κάθε σύγκριση με την πατρίδα μας. Και σκεφτόμαστε το πώς καταντήσαμε έτσι. Φιλοτομαριστές, εγωιστές, κλεισμένοι στην ψεύτικη ασφάλεια του περίγυρου μας, τυφλοί να δούμε τι γίνεται λίγο πιο μακριά από εμάς, χωρίς ακοή για να ακούμε τα προβλήματα των άλλων, νάρκισσοι και ψηλομύτες, αδιάφοροι και ανήμποροι για ότι συμβαίνει δίπλα μας.
Είναι τραγικό το να ζεις σε μία χώρα, σε μία κοινωνία περιτρυγιρισμένος από τόσο κόσμο και τόση φασαρία και στην πραγματικότητα να είσαι τελικά απελπιστικά μόνος σου...
Στον νου μας έρχεται το σύνθημα που ακούγεται σε κάποιες διαδηλώσεις: «εσείς που είστε έξω από την πορεία, ελάτε μαζί μας» ή «εσείς που κάθεστε στα καφέ σηκωθείτε και ελάτε μαζί μας». Φυσικά δεν σηκώθηκε ποτέ κανένας...
