Υπάρχουν πολλά ερωτηματικά που μας βασανίζουν και μας φορτίζουν με άσχημο τρόπο συναισθηματικά. Τα γεγονότα και συμβάντα που θα αναφέρω είναι πέρα ως πέρα αληθινά και χωρίς καμία υπερβολή. Στις 26/12 του 2021 ημέρα Κυριακή δεύτερη μέρα Χριστουγέννων διαπιστώσαμε μερική δύσπνοια και προς το απόγευμα μεγαλύτερη η οποία συνοδευόταν με μερική κόπωση στον αδελφό μου Τσολόπουλο Γεώργιο γεννηθείς το 1955 άτομο με νοητική στέρηση αλλά χωρίς αναπηρία σε σωματικά μέλη, μπορούσε να περπατήσει για λίγη ώρα όπως μπορούσε επίσης και να ζητήσει αυτό που ήθελε. Διευκρινίζοντας ότι από το Μάρτιο του έτους 2012 που απεβίωσε η μητέρα μας και ως μοναδικός συγγενής του εγώ ο αδελφός του Ηλίας τον πήρα και διέμενε μαζί μας, την δε φροντίδα του την είχε αναλάβει η οικογένεια μου. Στις 7:00 το απόγευμα 26/12 2021 ημέρα Κυριακή κρίναμε ότι έπρεπε να εξεταστεί από γιατρό οπότε τον μεταφέραμε με δικό μας αυτοκίνητο διότι υπήρχε ένα μόνο ασθενοφόρο διαθέσιμο κατόπιν επικοινωνίας μου και δεν θέλαμε να το στερήσουμε από ένα πιο επείγον συμβάν. Διακομίσθηκε στα έκτακτα εξωτερικά ιατρεία του γενικού νοσοκομείου Κατερίνης όπου και μετά από εξετάσεις και από το ιστορικό το οποίο είχε ΧΑΠ παλαιότερα και είχε νοσηλευθεί από 28/1/12 στο Γενικό Νοσοκομείο Παπανικολάου Θεσσαλονίκης πήρε εξιτήριο και είχε αναρρώσει πλήρως. Στην συνέχεια τον παρακολουθούσε πνευμονολόγος και τελούσε υπό φαρμακευτική αγωγή.
Στα έκτακτα ιατρεία του γενικού νοσοκομείου Κατερίνης απεφάνθησαν ότι πρέπει να νοσηλευτεί στην παθολογική Πτέρυγα και με χρήση μάσκας B-PAP τον μετέφεραν σε θάλαμο νοσηλείας και μας ενημέρωσαν από την παθολογική ότι δεν μπορούμε να τον επισκεπτόμαστε λόγω κόβιντ μόνο ένας από εμάς και με τεστ pcr και αυτό με ελάχιστο χρόνο, μας έδωσαν ένα χαρτί ενημέρωσης με τηλέφωνο διευθυντή- γιατρών και από ώρα μία έως δύο μετά μεσημβρίας. Επίσης μου ζήτησαν να κάνω χειρόγραφη δήλωση ότι μπορούν να του δέσουν τα χέρια παρότι τους είπα ότι είναι φιλήσυχος. Το δέχτηκα για να διευκολύνω τη δουλειά τους. Μέχρι εδώ όλα καλά και φυσιολογικά.
Από τις 27/12/2021 ημέρα Δευτέρα άρχισαν τα προβλήματα. Στις 1:00 το μεσημέρι προσπάθησα να επικοινωνήσω για ενημέρωση και προσπαθώντας μέχρι τις 3:00 ασταμάτητα χωρίς ανταπόκριση. Με πολύ κόπο και άγχος βρήκα ένα τηλεφωνικό νούμερο του νοσηλευτικού προσωπικού, πήρα, το σήκωσε μία νοσηλεύτρια και όταν της είπα αυτό που έχει συμβεί μου απάντησε με ύφος και επιτακτική φωνή, έτσι το κατάλαβα, ότι εμείς δεν μπορούμε να σας πούμε τίποτα να πάρετε τον διευθυντή. Ξανά προσπάθησα άλλες τρεις ώρες μέχρι τις 6 το απόγευμα και όταν δεν κατάφερα να επικοινωνήσω με τον διευθυντή ξαναπήρα τους νοσηλευτές και το σήκωσε η ίδια και όταν της είπα το όνομά μου είπε, πάλι ο ίδιος είστε; τι θέλετε επιτέλους; αρκετά νευριασμένη ενώ μέσα στο τηλέφωνο ακούγοντας αρκετά χαχανητά και γέλια της εξήγησα ότι ο αδερφός μου είναι με νοητική στέρηση και δεν έχει ούτε κινητό για να επικοινωνήσει μαζί μας, και πρέπει να υπάρχει μία σχετική ευαισθησία. Μου απάντησε, ότι θέλετε μόνο από τον διευθυντή και όχι από εμάς. Τις είπα που είναι αυτός ο διευθυντής; υπάρχει; αφού δεν μπορώ να επικοινωνήσω μαζί του.
Tην επόμενη ημέρα, Τρίτη, πηγαίνω στο Γενικό νοσοκομείο Κατερίνης στην παθολογική Πτέρυγα να τον δω μου λέει προϊσταμένη μόνο για ένα λεπτό και θα είμαι και εγώ μαζί σου, τον ρωτάω εάν είναι καλύτερα. Δεν κατάλαβα τίποτα από ότι μου είπε και μου λέει η προϊσταμένη ότι είναι σε σύγχυση λόγω του διοξειδίου, βλέποντας ότι δεν έχει όρο τα χέρια του δεμένα και πρησμένα και μία βαθιά πληγή στη μύτη από την πίεση της μάσκας και η σακούλα του καθετήρα βγαλμένη από το λάστιχο και πεταμένη στο πάτωμα εντελώς άδεια, βγήκα έξω και πήγα στο γραφείο του διοικητή του νοσοκομείου.
Όταν του εξέφρασα τα παράπονά μου με παρέπεμψε στην διευθύντρια νοσηλευτών και αφού επανέλαβα την κατάσταση και για τον τρόπο επικοινωνίας πήρε την προϊσταμένη στην Πτέρυγα και όχι απαιτώντας αλλά χαριτολογώντας της είπε ότι αν σας παίρνει ο κύριος Τσολόπουλος και μπορείτε να πείτε κάτι για τον αδερφό του κάντε το.
Τις επόμενες ημέρες βλέποντας ότι δεν βγάζω άκρη μίλησα με ένα γνωστό μου που ήξερε προσωπικά το διευθυντή και τους γιατρούς της παθολογικής πτέρυγας επικοινωνώντας ο ίδιος στην ώρα της ενημέρωσης στα κινητά τους ενώ εγώ ήμουν παρών σε κάθε επικοινωνία είπαν ότι το οξυγόνο του σταθεροποιήθηκε και ότι θελαν να σταθεροποιήσουν και το διοξείδιο και μετά από αυτό θα πάρει εξιτήριο.
Την Κυριακή 2/1/2022 το πρωί κατά τις 10:00 μου παίρνει τηλέφωνο μία νοσηλεύτρια και μου λέει ότι έχουν πρόβλημα τα νεφρά του και να τους δώσω την άδεια έστω τηλεφωνικά να του βάλουν παροχή στην μηριαία αρτηρία στο πόδι διότι έχει οιδήματα και δεν μπορούν να βρουν φλέβα γιατί πρέπει να γίνει παροχέτευση υγρών και ίσως χρειαστεί και αιμοκάθαρση όταν της είπα ότι για ποιο λόγο γίνονται αυτά και ότι τα νεφρά του ήταν πολύ καλά διότι κάναμε εξέταση νεφρών και προστάτη στις 1/9/2021 πριν τέσσερις μήνες και ερωτώντας εγώ μήπως συνέβη αυτό γιατί δεν τη χορηγήθηκαν τα απαιτούμενα υγρά μου απάντησε: «προφανώς ναι» και μάλλον της ξέφυγε αυτή η απάντηση.
Και πάλι έδωσα την συγκατάθεση μου και είπα κάντε ότι είναι καλύτερο. Στη συνέχεια στην ενημέρωση μία φορά από το διευθυντή και δύο άλλες ημέρες από τους γιατρούς είπε ότι πάει καλύτερα και σύντομα θα πάρει εξιτήριο. Σκεπτόμενος ότι τόσες ημέρες νοσηλείας σίγουρα θα είχε πρόβλημα με την κατάκλιση συνεννοήθηκα με την γυναίκα μου διότι αυτή τον περιποιόταν όλα αυτά τα χρόνια να κάνει ένα pcr τεστ και να τον επισκεφτεί για να δει σε τι κατάσταση βρίσκεται και αυτό με μεγάλο ρίσκο γιατί η γυναίκα μου έχει ένα άσχημο αυτοάνοσο νόσημα που σε οποιοδήποτε μικρόβιο ή λοίμωξη ρισκάρει την ίδια της τη ζωή.
Τον επισκέφθηκε το Σάββατο στις 8/1 του 2022 τον είδε για λίγα λεπτά και όταν τον ρώτησε εάν του δίνουν νερό της απάντησε ότι εγώ φωνάζω μέσα από τη μάσκα αλλά δεν με ακούει κανείς, βλέποντας ότι πάλι δεν του έχουν φιάλη ορού άφησε τέσσερα μπουκάλια νερό και είπε να του δίνουν και το μόνο που έλεγε ήταν ότι θέλω να γυρίσω σπίτι.
Επαναλήφθηκε το επισκεπτήριο την άλλη μέρα την άφησαν μόνο για λίγα λεπτά διαπιστώνοντας ότι από τα τέσσερα μπουκάλια νερό έλειπε μόνο από το ένα γύρω στα 100 ml ,αυτό ήταν προφανές το νερό που λάμβανε το εικοσιτετράωρο.
Είπαν ότι τη Δευτέρα θα πάρει εξιτήριο, έκτοτε τη Δευτέρα στις 10/1/2022 στην ενημέρωση είπαν ότι θα δουν μερικές εξετάσεις και θα πάρει εξιτήριο την Τρίτη, το ίδιο είπαν και για την Τετάρτη και για την Τετάρτη για την Πέμπτη και πάει λέγοντας.
Κατόπιν επικοινωνίας με το γνωστό μου, συναντηθήκαμε, τηλεφώνησε στον διευθυντή και του είπε ότι αύριο ημέρα Παρασκευή 14/1 2022 να πάω στις 10:00 προτού μεσημβρίας να τον παραλάβω διότι θα τον δώσουν εξιτήριο. Όντως την άλλη μέρα Παρασκευή ξεκινώντας για το γενικό νοσοκομείο Κατερίνης και ώρα 9 π.μ. καθ οδόν μου τηλεφωνεί η γυναίκα μου και μου λέει ότι πήραν τηλέφωνο από το νοσοκομείο και ρωτάνε αν έχουμε οξυγόνο στο σπίτι παίρνοντας τηλέφωνο στην παθολογική λέω ότι έχω έρχομαι να τον παραλάβω, και μου λένε ότι πρέπει να τον φέρει ασθενοφόρο γιατί χρειάζεται οξυγόνο και μου δίνουν ένα τηλεφωνικό νούμερο από μία εταιρεία που χορηγεί μηχανήματα οξυγόνου στο σπίτι, επικοινωνώ με τον υπάλληλο ο οποίος μου φέρνει έναν μηχάνημα οξυγόνου με ένα λάστιχο το οποίο έχει δύο υποδοχές για την μύτη.
Έρχεται το ασθενοφόρο περίπου στις 12 το μεσημέρι και με ρωτούν πόσο μακριά είναι το δωμάτιο που θα τον αφήσουν; τους λέω εδώ που σταματήσατε περίπου στα 7 με 8 μέτρα και ότι μπορεί να πάει περπατώντας, και μου λένε ότι καλύτερα να τον πάμε με το φορείο.
Ανοίγουν τις πόρτες του ασθενοφόρου και κατεβάζουν τον αδερφό μου ξαπλωμένο στο φορείο σε άσχημη κατάσταση τον μεταφέρουν στο κρεβάτι σηκώνοντας με το σεντόνι του βάζουν στην μύτη τους υποδοχείς αλλά από το μηχάνημα οξυγόνου και σηκώνονται και φεύγουν.
Τον βλέπουμε με την γυναίκα μου ότι είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση από ότι ήταν την πρώτη μέρα που έγινε εισαγωγή, βρισκόταν σε κωματώδη κατάσταση και δεν γνωρίζει ούτε πρόσωπα ούτε ποιοι είμαστε ούτε πού βρίσκεται, δεν μπορεί να μιλήσει και η αναπνοή του χειροτερεύει, είναι πρησμένα τα χέρια του τυλιγμένα με γάζες στους καρπούς με λευκοπλάστ στο σώμα του εμπρός πάνω από τα στήθη έχει πληγές με φούσκες με νερό και η κοιλιακή χώρα πληγές σαν να τον έχουν τρυπήσει.
Προσπαθούμε να του δώσουμε νερό και δεν μπορεί να καταπιεί ούτε μία γουλιά νερό σε κάθε γουλιά νερού πνίγεται, μέσα στο στόμα του είναι γεμάτος πληγές στα χείλη και στη γλώσσα προσπαθούμε να του δώσουμε ένα χάπι lasix που είχαν γραμμένο στο εξιτήριο δεν μπορεί να το καταπιεί γιατί πνίγεται έχει σακούλα του καθετήρα δεν έχει μέσα ούτε σταγόνα ούρα και ενώ έχουν περάσει τρεις ώρες που τον έφεραν, σκεφτόμαστε πως του έδωσαν εξιτήριο σε αυτή την κατάσταση αρχίζει να μελανιάζει η μύτη, του τα χείλη του το πρόσωπο του να γυρίζουν τα μάτια του και να μην μπορεί να αναπνεύσει τον βλέπουμε εγώ η γυναίκα μου και ο γιος μου 27 ετών να ξεψυχάει, αρχίζω να κάνω μαλάξεις φωνάζουμε το ασθενοφόρο και σε 10 λεπτά εξέπνευσε αφήνοντας την τελευταία του πνοή στα χέρια μας.
Ήρθε το ασθενοφόρο το μόνο που έκανε ήταν να διαγνώσει το θάνατό του το πιο εξωφρενικό γεγονός είναι ότι μετά το θάνατο του διάβασα το εξιτήριο το οποίο είχε εκδοθεί στις 14/1 του 2022 την ημέρα που κατέληξε και με έκπληξη διαπίστωσα ότι εξέρχεται με διάγνωση δύσπνοια και ερωτώ ο λόγος της εισαγωγής στην παθολογική κλινική ήταν η δύσπνοια και αφού συνεχιζόταν η δύσπνοια γιατί του έδωσαν εξιτήριο για να πεθάνει μετά τρεις ώρες στο σπίτι ένα μεγάλο μπράβο σας κ. διευθυντά και κ. επιμελητή που έχετε υπογράψει τέτοιο εξιτήριο, άξιοι δεν ζητάω ούτε αποσκοπώ να αποκομίσω οποιαδήποτε οφέλη το κάνω μόνο και μόνο εις μνήμη στον άδικο χαμό του αδελφού μου γιατί είχαμε την ατυχία να εμπιστευτούμε την παθολογική Πτέρυγα του γενικού νοσοκομείου Κατερίνης ειδάλλως ας έμεινε στο κρεβάτι του και να φύγει με αξιοπρέπεια και λιγότερο πόνο αυτό που συνέβη με τον τρόπο που εξέπνευσε στα χέρια μας θα μας στοιχειώνει για όλη την υπόλοιπη ζωή μας.
Ας ενημερωθεί η τοπική μας κοινωνία και ας προστατεύσει τους ανθρώπους της η κάθε οικογένεια με όποιον τρόπο μπορεί.
Υ.Γ δεν είναι η όλοι ίδιοι.Υπάρχουν στο Γενικό Νοσοκομείο Κατερίνης γιατροί και νοσηλευτές νοσηλεύτριες που είναι αξιέπαινοι για τις υπηρεσίες τους και για την ανθρωπιά τους.»
ΤΣΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΗΛΙΑΣ
