Τα τελευταία χρόνια, διαβάζουμε, ότι αυξήθηκαν οι αυτοκτονίες, η ενδοοικογενειακή βία, τα διαζύγια, το άγχος και όλα τα συναφή.
Έτσι λένε οι στατιστικές και οι αριθμοί, συνήθως, λένε την αλήθεια. Για τους λόγους που οδήγησαν στην αύξηση διαβάζουμε: τα οικονομικά προβλήματα, οι περιορισμοί της κυκλοφορίας εξ αιτίας του ιού, ο περιορισμός της μεταμεσονύκτιας διασκέδασης και άλλα παρεμφερή.
Οι περιορισμοί αυτοί ήταν αντίθετοι προς αυτό που ονομάστηκε κανονικότητα. Να βρισκόμαστε μακριά από την οικογενειακή θαλπωρή, μακριά από τα παιδιά μας και την σωστή επίβλεψη και διαπαιδαγώγηση. Απορροφημένοι από την δουλειά και μετά για να ξεκουραστούμε πηγαίναμε για να ξεσκάσουμε. Χωριστά και μακριά ο σύζυγος από τη σύζυγο και από τα παιδιά. Είμαστε χειραφετημένοι, βλέπετε. Δεν μπορούν να συνυπάρξουν τα ανδρόγυνα. Ο καθένας με τους φίλους του και τα παιδιά, αν υπάρχουν, με τους δικούς των. Να είναι καλά, οι μηχανές των εικόνων. Της εικονικής πραγματικότητας και της πραγματικής εξαχρείωσης. Το παιδί έρμαιο της κάθε μηχανής να αναζητά ιδανικά και οράματα από τους αιμοβόρους και σατανοκινούμενους ήρωες που σκοτώνουν, εικονικά, και λαμβάνουν βραβεία. Τα παιδιά μας σπουδάζουν και μετεκπαιδεύονται στη βία και στην απάνθρωπη σκληρότητα. Μας δίνεται η ευκαιρία να χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα για την παιδική βία.
Θα περίμενε κανείς ο περιορισμός των μετακινήσεων να είχε ως αποτέλεσμα την σύσφιξη των δεσμών, των σχέσεων των μελών της οικογένειας. Να ομογενοποιούνταν η οικογένεια. Παρατηρείται, δυστυχώς, το εντελώς αντίθετο φαινόμενο. Η διάλυση ή η δυσλειτουργία. Να ξεσπά η βία, εντός της οικογένειας, η οποία προήλθε από την ελεύθερη βούληση των ανθρώπων και επιστεγάστηκε με την έλευση των παιδιών. Την άνεση του οικογενειακού διαλόγου και της διαπαιδαγώγησης των παιδιών αντικατέστησε η βία. Το άγχος και όλα τα ψυχολογικά προβλήματα. Αντί του διαλόγου μεταξύ των συζύγων εντός του σπιτιού καταλήγουμε σε αντιδικία ενώπιον των δικαστηρίων για την έκδοση διαζυγίου. Πολλοί οδηγήθηκαν σε απεγνωσμένα διαβήματα. Χάσανε την εμπιστοσύνη στον Δημιουργό του παντός βάζοντας μόνοι τους τέλος στην επίγεια ζωή τους. Αμάρτημα θανάσιμο, πάρα πολύ μεγάλο. Γίναμε Θεοί στη θέση του αληθινού Θεού.
Φάνηκαν, θα ισχυριστεί κάποιος, οι παθογένειες της κοινωνίας και του βασικού κυττάρου της που είναι η οικογένεια. Δεν θα αντέλεγε κανείς. Ο εγωισμός, η υπερηφάνεια και η, δήθεν, χειραφέτηση άνοιξε την όρεξη στον κακό και οδηγήθηκαν συνάνθρωποί μας στην απελπισία, στο άγχος και στα ψυχοφάρμακα αντί να οδηγηθούν μετανοημένοι και με συντετριμμένη καρδιά στον Κύριο και να ζητήσουν το άπειρο έλεός Του. Ο ιατρός των σωμάτων και των ψυχών, ως πολυεύσπλαχνος Πατήρ, θα τους έδινε το κατάλληλο φάρμακο. Ο Υιός του ανθρώπου θα εξολόθρευε τα αποτελέσματα του ιού.
Ποτέ δεν είναι αργά για να οδηγηθούμε στον δρόμο της μετανοίας και να ζητήσουμε το άπειρο έλεος του Κυρίου.
* Μυργιώτης Παναγιώτης
Μαθηματικός
