Νιώθω ότι είμαστε και οι δυο μας θύματα αλλά και θύτες ταυτόχρονα, χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι εξυπηρετούμε αλλότρια, ξένα προς εμάς συμφέροντα και ρίχνουμε με τη συμπεριφορά μας νερό στον μύλο τρίτων που ασελγούν στις ζωές μας και απομυζούν από το είναι μας, τη χαρά, την αγάπη και την αδελφοσύνη.
Ο φόβος έχει κυριαρχήσει στις ζωές μας και έχει σκεπάσει εδώ και δυόμισι σχεδόν χρόνια κάθε κοινωνική, πνευματική και οικογενειακή δραστηριότητα.
Φοβάται ο ένας να αγγίξει, να πλησιάσει τον άλλον.
Φοβάται να εκφράσει ακόμα και τα συναισθήματά του, τις σκέψεις του. Πληγώνουμε ο ένας τον άλλον με λέξεις και πράξεις.
Γιατί; …Και οι δυο μας δεν είμαστε καλά.
Δεν είναι καιρός να μονιάσουμε και να δώσουμε ο ένας στον άλλον το χέρι και να δούμε ποιος ευθύνεται για αυτήν μας την κατάσταση;
Βλέπουμε όλοι μας ότι αυτό που βιώνουμε προέρχεται από την ίδια πηγή.
Κάθε τι έρχεται καθημερινά μπροστά μας και μας πληγώνει και διευρύνεται το χάσμα μεταξύ μας.
Στην αρχή ήταν μία πληροφορία για κάτι μακρινό, στη μακρινή Κίνα. Μετά ήρθε δίπλα μας ως ιός, μετά ως φόβος, μετά ως θάνατος, μετά ως θυμός, μετά ως φίμωτρο, μετά ως τεστ, μετά ως προληπτική ένεση, μετά ως πόνος από την ένεση, μετά ως ασθένεια ή κι ως θάνατος μπορεί κι από την ένεση! Και μετά… ήρθε ο πόλεμος, ύστερα ήρθε ο φόβος για οικονομική κρίση, μετά ήρθε οικονομική κρίση, η αύξηση των τιμών των καυσίμων, η αύξηση του ρεύματος, του φυσικού αερίου, η αύξηση των τιμών των προϊόντων διατροφής, μετά ο φόβος της παντελούς έλλειψης τροφής και ενέργειας… και το γαϊτανάκι του φόβου καλά κρατεί.
Και όλα αυτά προέρχονται από την ίδια πηγή.
Πρέπει να γυρίσουμε μαζί το βλέμμα μας στην πηγή του κακού, να δούμε πρόσωπο με πρόσωπο τη Λερναία Ύδρα του κακού και, ως άλλος Ηρακλής, να καυτηριάσουμε ένα ένα τα κεφάλια που κόβουμε και στο τέλος να βγούμε και οι δυο μας νικητές της μεγάλης και μακραίωνης ιστορίας μας. Έχουμε χρέος απέναντι στους κεκοιμημένους αδελφούς μας και στα αγέννητα παιδιά μας να σταθούμε όρθιοι, να κλείσουμε τα αυτιά μας στις σειρήνες, να μη γίνουμε χοίροι στο νησί της Κίρκης, να μην ξεχάσουμε τρώγοντας τους λωτούς και να φτάσουμε νικητές στην όμορφη Ιθάκη, στην πατρώα γη μας. Πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα και την σκέψη σε όσα μας ενώνουν. Και αφού δώσει το χέρι ο ένας στον άλλον, να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον και να ασχοληθούμε ΜΑΖΙ με το χτίσιμο της πατρίδας που ονειρευόμαστε!»
Ζωή Βαϊοπούλου
Υ.Γ. Μπορεί να μας πλήγωσαν αλλά δεν μας σκότωσαν. Ανοίγουμε τα αυτιά μας ο ένας στον άλλον και αφήνουμε από το στόμα μας να βγει η αλήθεια της καρδιάς μας γιατί όπως λέει και ο μεγάλος μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος: «Εμείς αδερφέ μου ήρθαμε να σμίξουμε τον κόσμο...»
Αν κι εσύ το θελήσεις, 1η Σεπτέμβρη έλα να μας βρεις …
11:00 π.μ. στην ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ Κατερίνης
Υγειονομικοί σε αναστολή Ν. Πιερίας
