Έπειτα εκπολιτίσθησαν, επροόδευσαν και αυτοί. Συμβαδίζουν με τα άλλα έθνη». (Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, «Λαμπριάτικος ψάλτης»).
Συνόψισε, ο μεγάλος μας διηγηματογράφος, σε λίγες αράδες, το συνομήλικο με το νεοελληνικό κράτος πρόβλημα: είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, το υποτιμητικώς λεγόμενο Βυζάντιο, δεν είναι ελληνικό κατόρθωμα. Εξάλλου έτσι πρόκρινε η κοραϊκή πεφωτισμένη διανόησις. Ο Κοραής επιδαψιλεύτηκε με τον υπέροχο τίτλο «Δάσκαλος του Γένους», αλλά στην ουσία υπήρξε απλώς ένας «σοφός» άνθρωπος, με έντονα αντικληρικαστικά στοιχεία. Άγευστος του μεγαλείου της καθ’ ημάς Ανατολής έφτασε στο σημείο να θεωρεί σκλαβιά των Ελλήνων την μακεδονική και βυζαντινή αυτοκρατορία.
Γράφει: «Η κατάρατος αύτη φιλαρχία εγέννησε την διχόνοια, διήγειρε τας πόλεις και τους πολίτας κατ’ αλλήλων, άναψε των εμφυλίων πολέμων την πυρκαϊάν και υπέταξε τους Έλληνας πρώτον εις τους Μακεδόνας, έπειτα εις ξένον έθνος, τους Ρωμαίους, και τελευταίον εις το βαρβαρώτερον και αγριώτατον όλων των εθνών του κόσμου, τους Τούρκους». («Άπαντα», εκδόσεις Μπίρη, σελ. 100).
Για τον Κοραή, η χιλιόχρονη ελληνική αυτοκρατορία, η Ρωμανία, ήταν ξενική κατοχή. Και επειδή, οι εκ Παρισίων απανταχούσες του Κοραή, είχαν ισχύ νόμου, το ελλαδικό κράτος ξεκίνησε απορρίπτοντας την εξοχότερη κληρονομιά του, αλλά και με εμφανή εχθρότητα προς την πάτριο πίστη μας. Και αυτό το μένος δυστυχώς συνεχίζεται ως τις μέρες μας.
Η πρόσφατη, ύπουλη επίθεση κατά του μαθήματος των Θρησκευτικών, με την αντισυνταγματική δυνατότητα απαλλαγής από αυτό και των ορθόδοξων μαθητών, το επιβεβαιώνει.
Έχω σημειώσει ένα προφητικό κείμενο των Αγιορειτών πατέρων, έτους 1984. Το παραθέτω. «Από πολλά χρόνια τώρα γίνεται συστηματική προσπάθεια, διαρκώς αυξανομένη, να πολεμηθεί η πίστη. Να βγει από τα ελληνικά σχολεία ο Χριστός. Να διαστρεβλωθεί η ιστορία μας. Να ευτελισθεί η σημασία των μεγάλων εορτών που τόσο ζει ο λαός μας. Να παύσει η Ορθόδοξος Εκκλησία να είναι η ψυχή του Γένους μας». Και όταν βγαίνει από το σχολείο ο Χριστός, το σχολείο αυτό καταντά άχρηστο. Δεν μορφώνει τον χρηστό πολίτη, αλλά το νευρόσπαστο που ξέρει μόνο να διεκδικεί και να εκλιπαρεί, αύριο – μεθαύριο, στους βουλευτικούς προθαλάμους για μια αργομισθία.
Και όλα ενορχηστρωμένα και σχεδιασμένα με άφθαστη μαεστρία. Το ελκυστικό και απoενοχοποιητικό κέλυφος, για να παρεισφρήσει η ανομία, λέγεται συμμόρφωση με τα ευρωπαϊκά δεδομένα, κατοχύρωση της θρησκευτικής ελευθερίας, κατάργηση της υποχρεωτικότητας, διαπολιτισμική εκπαίδευση και λοιπές ηχηρές σαπουνόφουσκες.
Στόχος, προς το παρόν ανομολόγητος, η σταδιακή κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών και η αντικατάσταση του μ’ ένα ομιχλώδες «τίποτε», που θα ονομαστεί θρησκειολογία, μάθημα προαιρετικό, «με δυνατότητα απαλλαγής για λόγους συνειδήσεως», υποβαθμισμένο, κακόμοιρο, απαξιωμένο. Και τότε θα βγαίνουν σωρηδόν από τα σχολεία οι αγελαίοι καταναλωτές, οι άκρατοι ηδονοθήρες, διότι «χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται» ή χειρότερα, όπως το διατύπωσε ο Έλιοτ, «αν δεν θέλεις να έχεις τον Θεό, πρέπει να υποκλιθείς στον Χίτλερ ή στον Στάλιν».
Αλλά πόσο μετράει η γνώμη των σοφών ανθρώπων, μπροστά στα σπιθαμιαία αναστήματα, που διαβουκολούν την παιδεία μας; Άνθρωποι αλιβάνιστοι και αλειτούργητοι «έπιασαν έδρες και πόστα» σ’ όλες τις σχολές, που προετοιμάζουν τους αυριανούς διακόνους της Εκπαίδευσης – δασκάλους και καθηγητές – οπότε τα χειρότερα έπονται. Ανέξοδο διαπιστευτήριο αναρρίχησης σήμερα στις εκπαιδευτικές βαθμίδες των πανεπιστημίων είναι η αφιλοπατρία, το μένος κατά της Εκκλησίας μας.
Και πόση ζημιά γίνεται μ’ αυτές τις αθλιότητες! Να έβλεπε όλη αυτή η κρατικοδίαιτη ψευτοπροοδευτικότητα, πόσο λάμπουν, φέγγουν, αστράφτουν τα πρόσωπα των μαθητών μας, όταν τους μιλάς για ήρωες, για αγίους, για το Χριστό; Μισή ώρα σπουδή στο «Μανιάκι» ή στην «Έξοδο του Μεσολογγίου» αρκεί για να ψηλώσει ο νους των μαθητών. Άλλη τόση για να τους διαβάσεις τον «Άσωτο Υιό» και αντικρίζεις την χαρά, τον γλυκασμό στα πρόσωπά τους. «Τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών». Μια επίκαιρη μνεία στον Άη - Δημήτρη, το παλληκάρι της πίστης μας, και να η φιλοτιμία και η καύχηση γιατί «και αυτός ήταν Ρωμιός, σαν εσάς, αθλοφόρος». «Τι σημαίνει, κύριε, αθλοφόρος»; Ξεκρεμάς από το εικονοστάσι της ρωμαίικης παιδείας την ετυμολογία, μιλάς για την γλώσσα μας, το έτερον φυλακτήριο και προσάναμμα της εθνικής μας συνείδησης.
Ωραία μαθήματα. Με πίστη και πατρίδα. Πέτυχες. Έκανες το χρέος σου.
Μια παρένθεση. Δεχόμαστε συνεχείς απειλές από τα αφιονισμένα μεμέτια της Άγκυρας, μόνο ημερομηνία που θα μας κηρύξουν τον πόλεμο δεν λένε. Γονατισμένος ο λαός από την οικονομική φρίκη και την διεθνή παράνοια, με τα σύνορα να πολιορκούνται από χιλιάδες μωαμεθανούς λαθρομετανάστες και αντί να καλλιεργείς και να προβάλλεις τους αγέραστους δεσμούς του Έθνους μας, αυτούς που γεννούν γενιές ηρώων και πνεύμα αντίστασης - «κατακλίθημεν άνθρωποι και ξυπνήσαμε έθνος» έγραφε σοφός της εποχής για την νύχτα της 28ης Οκτωβρίου - και εννοώ την πίστη στον Χριστό και την φιλοπατρία, εδώ, οι αμνήμονες και αφοσιωμένοι οπαδοί της «αψόγου στάσεως», υπονομεύουν, πολεμούν την πνευματική μας εθνοφυλακή. Είναι κατάλληλη ώρα, για το μάθημα των Θρησκευτικών, η καρυκευμένη πονηρώς κατάργησή του; Θα το γράφω και θα το ξαναγράφω:Δεν προασπίζουν την εθνική μας ανεξαρτησία και την εδαφική μας ακεραιότητα, μόνον οι πανάξιες ένοπλες δυνάμεις. Όχι. Τις προασπίζει ο λαός, ο ψυχικά και πνευματικά αρματωμένος. Οι ελεύθεροι πολίτες που, αν χρειαστεί, γίνονται και οπλίτες.
Πολλοί, καλοπροαίρετοι, ερωτούν. Γιατί αυτή η θεομαχία και το μένος κατά του μαθήματος; Γιατί, αντί για «σκολειά για να γιομίζη ο μαθητής προκοπή και αρετή», οδεύουμε στα σχολειά της «απιστίας και της παραλυσίας»; (Μακρυγιάννης). Η απάντηση είναι του Παπαδιαμάντη. Προτάσσει στο απόσπασμα την αχώνευτη για τους «Γραικύλους της σήμερον», αλήθεια: «Ο δε Χριστιανισμός έμεινε και θα μείνη». Και συνεχίζει: «Ο πόθος της μωράς επιδείξεως, η μανία του κενά εκάστοτε λέγειν, η δοκησισοφία, ο τύφος και η οίησις άγουσιν εις τας συγχρόνους αθεϊστικάς θεωρίας».
Προσέξτε λέξεις!! Επίδειξη, κενότητα, δοκησισοφία, τύφος, οίηση, αυτά ακριβώς που χαρακτηρίζουν την σημερινή άρχουσα, του έθνους ημών, τάξη. Ήρθε ο άγιος της πολιτικής, ο Καποδίστριας, να κυβερνήσει τον αιματοβαμμένο τόπο εδραζόμενος στα δυο «ριζιμιά λιθάρια»: πίστη και πατρίδα. Δολοφονήθηκε. Πρόλαβε και μας άφησε τιμαλφή κληροδοτήματα. Ένα εξ αυτών: «Αν η παρούσα γενεά δεν ενδυναμωθεί από ανθρώπους μορφωμένους εν καλή διδασκαλία, και μάλιστα προς τον κανόνα της αγίας ημών πίστεως και των ηθών μας, θα είναι δυσοίωνο το μέλλον της Ελλάδος και η διακυβέρνησίς της αδύνατος».
Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς
