Ούτε ένας οδηγός δεν σταματάει στις διαβάσεις να περάσουν οι πεζοί. Εντάξει υπερβάλουμε λίγο, αλλά αυτό που λέμε δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Ζήτημα στα 10 αυτοκίνητα να σταματάνε 1-2.
Βλέπουν στο πεζοδρόμιο μπροστά στην διάβαση, τον πεζό, το παιδάκι που θέλει να περάσει, την μάνα με το καροτσάκι, τον παππού με την γιαγιά και δεν τους καίγεται καρφάκι! «Να περάσω εγώ και μετά ας κάνουν ότι θέλουν!» μάλλον θα σκέφτονται από μέσα τους. Καμιά φορά τα λένε και φωναχτά: «που πας ρε καραγκιόζη»!!
Δεν πα να υπάρχει διάβαση, δεν πα να υπάρχει πινακίδα, δε πα να υπάρχει άνθρωπος, εκείνη την ώρα ο δρόμος ανήκει στον οδηγό που φαντασιώνεται ότι είναι ο Νίκι Λάουντα και εκτός από τον ίδιο και το όχημα του, τίποτα άλλα δεν έχει σημασία!
Και δυστυχώς βλέπουμε και γυναίκες με παιδάκια στο πίσω κάθισμα, να συμπεριφέρονται αναλόγως.
Γυναίκα οδηγός με παιδάκι μέσα, δεν σταματάει σε διάβαση σχολείου για να περάσει ο μαθητής απέναντι και σε στιχομυθία με τον σχολικό τροχονόμο του λέει τα εξής καταπληκτικά: «βιάζομαι μην με σταματάς, πρέπει να πάω το παιδί μου στο σχολείο». Και το παιδάκι που περιμένει στην διάβαση κυρία μου, σχολείο πάει, δεν πάει στο κλαμπ για ποτά!
Πριν μερικές ημέρες βρεθήκαμε στην γειτονική Βέροια και σοκαριστήκαμε από αυτά που είδαμε. Με το που πλησιάζεις στην διάβαση, τα αυτοκίνητα κοκαλώνουν για να περάσεις! Μπα λέμε, απλά θα έτυχε. Έλα όμως που κάθε φορά που πηγαίναμε να περάσουμε τον δρόμο, γινόταν το ίδιο πράγμα!
Τι να συγκριθεί μαζί σου Κατερίνη...
