Στα μάτια σου, όταν βλέπω, κάποιο δάκρυ,
Νοιώθω, πως είμαι η αιτία, που πονάς,
Ποτέ δεν ρώτησα, τις νύχτες, αν κοιμάσαι,
Ποτέ δεν ρώτησα, μονάχη, πως περνάς.
Θέλω να σβήσω, τους καημούς, απ’την μορφή σου,
Τα δάκρυα σου, να γίνουν δάκρυα χαράς,
Να σε κρατώ κορίτσι μου, σφιχτά, στην αγκαλιά μου,
Μαζί να ψάξουμε, διαδρόμους ξενοιασιάς.
Αν, στη πορεία μας, χαθούμε, στο σκοτάδι,
Αν το φεγγάρι μας, σβήσει ξαφνικά,
Θα γίνω εγώ ο φάρος, στην ζωή σου,
Να βρίσκεις πάντα, μονοπάτια φωτεινά.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ
* Φωτογραφία από Sasin Tipchai από το Pixabay
Νοιώθω, πως είμαι η αιτία, που πονάς,
Ποτέ δεν ρώτησα, τις νύχτες, αν κοιμάσαι,
Ποτέ δεν ρώτησα, μονάχη, πως περνάς.
Θέλω να σβήσω, τους καημούς, απ’την μορφή σου,
Τα δάκρυα σου, να γίνουν δάκρυα χαράς,
Να σε κρατώ κορίτσι μου, σφιχτά, στην αγκαλιά μου,
Μαζί να ψάξουμε, διαδρόμους ξενοιασιάς.
Αν, στη πορεία μας, χαθούμε, στο σκοτάδι,
Αν το φεγγάρι μας, σβήσει ξαφνικά,
Θα γίνω εγώ ο φάρος, στην ζωή σου,
Να βρίσκεις πάντα, μονοπάτια φωτεινά.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ