To άρθρο είχε τίτλο «Α Handmaid’s Tale» και τον παρακάτω υπότιτλο:
«Εν έτει 2022 υπάρχουν δυτικές κοινωνίες πρόθυμες να συζητήσουν εάν ο μισός πληθυσμός μιας χώρας θα είναι υποχρεωμένος να εκχωρεί την κυριότητα του σώματός του στην πολιτεία»
Η ειρωνεία του υπότιτλου είναι προφανής: Ακόμα και η συζήτηση για την κυριότητα του σώματος, είναι προφανώς απαράδεκτη για μια σύγχρονη δυτική δημοκρατία! Ποιος άραγε θα διαφωνούσε επ’ αυτού;;
Εάν έμενε κανείς μόνο στον υπότιτλο, ίσως σκεφτόταν ότι επιτέλους άλλη μία δημοσιογράφος αντελήφθη -έστω και καθυστερημένα- την κατάφωρα αντιδημοκρατική και βαθιά αντιανθρώπινη παραβίαση που συνιστά ο υποχρεωτικός εμβολιασμός. Θα εκπλησσόταν ίσως για το πως μια συστημική εφημερίδα αποφάσισε να δημοσιεύσει μια αντι-θεσμική άποψη. Συνεχίζοντας όμως το άρθρο, ο αναγνώστης θα έβλεπε ότι η δημοσιογράφος στρέφει την επιχειρηματολογία της όχι ενάντια στον υποχρεωτικό εμβολιασμό, αλλά ενάντια στην πρόσφατη απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ που ποινικοποιεί τις αμβλώσεις.
Για να μην παρεξηγηθούμε: ο στόχος αυτής της παρέμβασης δεν είναι να συζητήσουμε εάν η άμβλωση είναι ηθική ή νόμιμη κλπ, αλλά να παρατηρήσουμε σημειολογικά την απόκριση ορισμένων δημοσιογράφων και ΜΜΕ απέναντι στα γεγονότα.
Συγκεκριμένα, ας συγκρίνουμε με αντικειμενικό νου δύο νομοθετικές πρωτοβουλίες: Α) την απαγόρευση της άμβλωσης και β) την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού. Και ας παρατηρήσουμε ότι:
· Η απαγόρευση της άμβλωσης επεμβαίνει μέσω του νόμου στο σώμα της γυναίκας, και μάλιστα σε μία από τα εσώτερες λειτουργίες του: την γέννα. Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός επεμβαίνει μέσω του νόμου στο σώμα του πολίτη, και μάλιστα σε μία από τις εσώτερες λειτουργίες του: την χημική ισορροπία
· Η απαγόρευση της άμβλωσης στηρίζεται στο γεγονός ότι η διαδικασία συνεπάγεται θανάτωση μιας ανθρώπινης ύπαρξης, έστω και εάν αυτή είναι υπό διαμόρφωση. Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός στηρίζεται στην πιθανότητα ο εν δυνάμει φορέας του ιού να μολύνει άλλους ανθρώπους
· Η απαγόρευση της άμβλωσης αφορά τον μισό πληθυσμό του πλανήτη, δηλαδή τις γυναίκες. Η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού αφορά τον μισό πληθυσμό του πλανήτη, δηλαδή το 25% του πληθυσμού που αρνήθηκε να εμβολιαστεί και το 25% που δεν ήθελε αλλά αναγκάστηκε να το κάνει λόγω της διαπόμπευσης και των κυρώσεων
· Η άμβλωση θανατώνει περίπου 50 εκατομμύρια έμβρυα κάθε χρόνο. Στον Covid αποδόθηκαν περίπου 2 (δύο…) εκατομμύρια θάνατοι το 2021, χρονιά κορύφωσης της πανδημίας
Είναι λοιπόν ενδιαφέρον να απαντήσουμε πως γίνεται ένας νοήμων άνθρωπος που βλέπει δύο τόσο όμοια γεγονότα σε τόσο κοντινή χρονική απόσταση, να υιοθετεί μια άποψη ως προς το ένα γεγονός και μία εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη ως προς το άλλο γεγονός.
Η κυρία Τζίμα για παράδειγμα, στη συνέντευξη που πήρε από τον πρωθυπουργό κ. Μητσοτάκη ένα χρόνο πριν στις 3/11/2021 και η οποία συνέντευξη παρουσιάστηκε στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του MEGA (δείτε στο https://primeminister.gr/2021/11/03/27862), ρωτάει τον πρωθυπουργό γιατί δεν πιέζει τους εναπομείναντες ανεμβολίαστους να εμβολιαστούν, γιατί επιτρέπει στους ανεμβολίαστους να πηγαίνουν στην εκκλησία, και πως γίνεται ένας ανεμβολίαστος αστυνομικός να ελέγχει έναν εμβολιασμένο πολίτη. Θέτει δηλαδή το ερώτημα πως είναι δυνατόν η σύγχρονη δημοκρατική πολιτεία μας να μην επεμβαίνει με περισσότερη αυστηρότητα στα σώματα των πολιτών.
Ενώ αντίθετα στο άρθρο της στις 11/12/2022, μόλις ένα χρόνο μετά, στηλιτεύει με το ίδιο πάθος τις ΗΠΑ γιατί αποφάσισαν την απαγόρευση της άμβλωσης. Θέτει δηλαδή το ερώτημα πως είναι δυνατόν μια σύγχρονη δημοκρατική πολιτεία να επεμβαίνει στο δικαίωμα αυτοδιάθεσης του σώματος των πολιτών!!!......
Πως καταλήγει λοιπόν ένα άτομο να υποστηρίζει ταυτόχρονα δύο αντίθετες απόψεις; Η Ψυχολογία και η Ψυχιατρική έχουν περιγράψει μια σχετική πάθηση. Είναι όμως ψυχολογικό το συγκεκριμένο θέμα ή υπάρχει μήπως άλλη εξήγηση; Ευτυχώς το μυστήριο το λύνει η ίδια η έγκριτη δημοσιογράφος στο προαναφερθέν άρθρο του Δεκέμβρη. Επιχειρώντας να ερμηνεύσει το γιατί ανακινήθηκε τώρα το θέμα των αμβλώσεων στις ΗΠΑ, γράφει: «Κι εδώ υπάρχει απάντηση: Ευρωπαίοι ή Αμερικάνοι, οι πολιτικοί ανοίγουν πολλές φορές μια ατζέντα μόνο όταν βλέπουν πως υπάρχει ένα ακροατήριο έτοιμο να καταναλώσει το περιεχόμενό της. Κυνική ή όχι, αυτή είναι η πραγματικότητα».
Έτσι λοιπόν εξηγείται το μυστήριο: εφόσον σήμερα ο «άνεμος» φυσάει υπέρ της υποχρεωτικότητας, ο δημοσιογράφος θα υποστηρίξει την άποψη αυτή. Κι εφόσον αύριο το ακροατήριο κατευθύνεται υπέρ των αμβλώσεων, ο δημοσιογράφος θα υποστηρίξει την άποψη ετούτη. Το ίδιο εξάλλου συμβαίνει και σε άλλες «αγορές»: αν θέλεις να είσαι δημοφιλής, ακολουθείς τη μόδα. Υπάρχει βέβαια και η αδέσμευτη δημοσιογραφία, αλλά αυτή είναι μια απαιτητική επιλογή για λίγους. Όπως καταλήγει και η έγκριτη κυρία Τζίμα, «Κυνική ή όχι, αυτή είναι η πραγματικότητα»…
Το ζητούμενό μας όμως δεν είναι να ψυχαναλύσουμε την κυρία Τζίμα, αλλά χρησιμοποιώντας αυτή την αφορμή να καταλάβουμε τον τρόπο που μας αντιμετωπίζουν πολλοί θεσμικοί πολιτικοί και πολλοί θεσμικοί δημοσιογράφοι: Γι’ αυτούς δεν είμαστε πολιτικά όντα, είμαστε απλοί «καταναλωτές» της όποιας σαβούρας αποφασίσουν να μας ταΐσουν. Και για να μας κάνουν τη σαβούρα ευκολοχώνευτη, διαστρέφουν ανενδοίαστα τη λογική και την επιστήμη, ανάλογα με το συμφέρον το οποίο υπηρετούν. Έξω όμως από τον κυνισμό που επικαλείται και στηρίζει η κυρία Τζίμα, υπήρχε από την Αρχαία Αθήνα και υπάρχει και σήμερα μία εναλλακτική επιλογή: Ο πολίτης ως ενεργός σκεπτόμενος παραγωγός πολιτικής. Έκφραση αυτής της επιλογής είναι η ΦΛΟΓΑ ΕΛΕΥΘΕΡΊΑΣ όπως και πολλές άλλες συλλογικότητες που με αφορμή τις πρόσφατες αντιδημοκρατικές και αντι-ανθρώπινες επιθέσεις των Μνημονίων και των υποχρεωτικών εμβολιασμών, ενεργοποιήθηκαν παγκοσμίως. Ευτυχώς!
