«Να ξαποστάσουμε λίγο, να βάλουμε μια μπουκιά ευλογημένο ψωμί στο στόμα μας». Το τιμούσαν το ψωμί, σεβόντουσαν και την τελευταία μπουκιά. Το ταύτιζαν με την ίδια την ζωή, με τον κόπο και τον μόχθο της επιβίωσης.
Ως μικρό παιδί μου άρεσε να παρακολουθώ τις εργασίες των μαστόρων, των μαραγκών, των οικοδόμων, των γεωργών, των κτηνοτρόφων. Αυτοί οι ήρωες της εργατιάς στα γιαπιά με το μυστρί, το πηλοφόρι, με τις σκαλωσιές, τα φτυάρια, τα τσιμέντα, τους ασβέστες, με τον ήλιο να καίει τα κεφάλια τους μέσα στα χωράφια, έβγαζαν ένα σκληρό μεροκάματο πνιγμένο στον ιδρώτα και στο μόχθο. Σήμερα δεν ξέρουμε ούτε ένα καρφί να καρφώσουμε, ούτε μισό μέτρο χώμα να τσαπίσουμε. Δεν εκτιμούμε ούτε την ζωή, ούτε το ψωμί της.
Οι εργάτες αυτοί είχαν στον τρουβά τους, τυλιγμένα σε μια πετσέτα, μια φέτα ψωμί, ντομάτα, τυρί, ελιές και κρεμμύδι. Τα γεύονταν με όρεξη, σαν να συμμετείχαν σε ιεροτελεστία και ευχαριστούσαν τον Θεό για την λιτότητα και απλότητα των αγαθών τους. Σήμερα ανοίγοντας το ψυγείο η πληθώρα των τροφίμων δεν χορταίνει το λαίμαργο στομάχι μας, την στιγμή μάλιστα που στην βασανισμένη Υεμένη εκατοντάδες συνάνθρωποι μας χάνουν την ζωή τους ποδοπατημένοι, ζητιανεύοντας τροφή σε κέντρο διανομής ανθρωπιστικής βοήθειας.
Είμαστε χορτασμένοι από υλικές απολαύσεις και νηστικοί από το αληθινό ψωμί της ζωής. Αν δεν εκτιμήσουμε το σιτάρι, το αλέτρι, το αλεύρι, το ζεστό ψωμί θα απουσιάζει από το τραπέζι μας και η ζωή μας θα κυλάει στη μούχλα του «σύγχρονου» τρόπου διαβίωσης.
Και η ζωή είναι πανέμορφη. Είναι ονειρική. Εμείς μάλλον δεν ξέρουμε να ζούμε και να απολαμβάνουμε τις σπάνιες ομορφιές της.
Πεινάμε από τις μικρές εκείνες εικόνες της καθημερινότητας που στερούμαστε από το άγχος που μας φορτώνει η ματαιότητα της υλιστικής κοινωνίας. Δεν αντιλαμβανόμαστε την δίψα για αληθινή αγάπη, για προσφορά, για ανταλλαγή ειλικρινών αισθημάτων, για κατανόηση και λογική. Μας λείπει η αγνότητα, η απλότητα, το γνήσιο ψωμί της ζωής που θα γλυκάνει τα πάθη μας και θα γαληνέψει την ταραγμένη μας ψυχή.
Αυτό το ψωμί της ζωής ζυμώνεται στις ζωντανές σχέσεις με τους συνανθρώπους μας, με την αλληλοεκτίμηση, με τον σεβασμό στη φύση, στον ήλιο, στα δέντρα, στα φυτά, στα βουνά, στη θάλασσα, σε κάθε μικρή και μεγάλη γωνιά του πλανήτη. Είναι το ψωμί που απολαμβάνουμε στο κλείσιμο μιας δύσκολης κουραστικής ημέρας που κάνοντας το ταμείο μας καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως κάτι προσφέραμε στη ζωή, στον άνθρωπο, στη γη.
Αυτό το ψωμί λαχταρώ, ονειρεύομαι κι εγώ να τρώω κάθε ημέρα κάνοντας την σκληρή μου αυτοκριτική, προσπαθώντας να ξεφύγω από το μηδέν, να νικήσω το εγώ, να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Ποθώ το νόστιμο ψωμί από το ιστορικό παρελθόν για να εκτιμώ τα αγαθά του πανέμορφου γήινου βασιλείου.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
