Τελευταία στην Ευρώπη και 107 ανάμεσα σε 180 χώρες στον κόσμο, βρίσκεται η ελευθερία τύπου στην πατρίδα μας και δεν νομίζουμε αυτό να προκαλεί έκπληξη σε κανέναν.
Και δεν είναι μόνο το "ντιμπέιτ" που όσοι γενναίοι τηλεθεατές παρακολούθησαν, αλλά όλη η εικόνα που παρουσιάζει η δημοσιογραφία μέσω των δημοσιογράφων στην Ελλάδα. Τι αναφορές έγιναν από τους δημοσιογράφους όλα αυτά τα χρόνια στα μέσα που εργάζονται σε εφημερίδες, ίντερνετ, ραδιόφωνο, τηλεόραση, για την ακρίβεια, την ανεργία, την αξιοκρατία, το υγειονομικό απαρτχάιντ λόγο κορονοϊού, την ακρίβεια, την κατάσταση στην Υγεία και στην Παιδεία, στα εθνικά μας θέματα, κ.α.;
Αποσπασματικές και περιληπτικές αναφορές για θέματα τεραστίου ενδιαφέροντος κοινωνικού και εθνικού, ενώ την ίδια ώρα χύνουν τόνους μελάνης σε θέματα lifestyle, σε προσωπικές τραγωδίες, σε πληρωμένες καταχωρήσεις πολιτικών, ενώ ειδικότητα τους είναι τα δελτία τύπου! Ενώ υιοθετούν πλήρως την ατζέντα των μεγάλων διεθνών οργανισμών και πολυεθνικών ομίλων.
Πώς είναι δυνατόν δημοσιογράφοι να δέχονται «δώρα» τύπου "λίστας Πέτσα" και διάφορες χρηματοδοτήσεις από την κυβέρνηση και γενικότερα από την εξουσία; Πώς είναι δυνατόν δημοσιογράφοι να πίνουν και να τρώνε με τους πολιτικούς και να είναι οι καλύτεροι τους φίλοι;
Ο δημοσιογράφος πρέπει να αποφεύγει οποιαδήποτε σχέση και επαφή με την εξουσία και τους πολιτικούς, όπως ο "διάβολος το λιβάνι". Πώς θα κρίνει και θα κατακρίνει ο δημοσιογράφος τον πολιτικό και την πολιτική που ασκεί, όταν εναγκαλίζεται μαζί του;
Η μοναδική περίπτωση να ασκήσει κριτική κάποιος δημοσιογράφος σε πολιτικό ή πολιτικό κόμμα είναι να εργάζεται για αντίπαλο κόμμα, ενώ μόλις γίνει η εναλλαγή στην εξουσία, χάνει την μιλιά του και ψάχνει το στυλό του!
Η ίδια αρρωστημένη εικόνα της δημοσιογραφίας στην πατρίδα μας, συναντάται από την πρωτεύουσα μέχρι και την πιο μικρή επαρχιακή πόλη. Η δημοσιογραφία από λειτούργημα που θα έπρεπε να είναι, έχει καταντήσει ένα από τα πιο αποκρουστικά επαγγέλματα που σκοπό έχει μόνο την απόκτηση κέρδους και εξουσίας.
