Η ελπίδα, πάντα λέμε, πεθαίνει τελευταία. Κι ο καθένας, ο πιο μικρός, ο πιο φτωχός κάτοικος της υφηλίου έχει δικαίωμα στη ζωή, στο όνειρο, στην ελπίδα. Όλοι οφείλουμε να συνδράμουμε, να συμμετέχουμε, να είμαστε συμπαραστάτες στις δύσκολες στιγμές των συνανθρώπων μας.
Δυστυχώς όμως στην καθημερινότητα μας οι εικόνες ακραίων καταστάσεων, διαστροφικών συμπεριφορών, συμπλοκών, βίας, κακοποιήσεων, δολοφονιών, αυτοκτονιών, οικονομικών σκανδάλων και άλλων έκνομων ενεργειών, προσπερνάνε δίπλα μας σαν κάτι σύνηθες και φυσιολογικό. Όλες αυτές οι «κακές» ειδήσεις προβάλλονται μέσα από τα ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα ενημέρωσης ως δεδομένα φαινόμενα κι εμείς τις παρακολουθούμε πολλές φορές ως απαθείς θεατές, απολαμβάνοντας το γεύμα ή το δείπνο μας. Εξελίσσονται σαν ταινίες τέτοιες που ξεπερνάνε κάθε φαντασία και λογική.
Ναι, φτάσαμε στο σημείο να μην μπορεί η σκληρή πραγματικότητα να σκηνοθετηθεί από το πονηρό ανθρώπινο μυαλό γιατί ο παραλογισμός της ζωής μας καταγράφει κάθε ημέρα κι ένα καινούργιο ρεκόρ απανθρωπιάς. Η συχνότητα, η ψυχρότητα, η έξαρση των παθών και η αποθέωση της εγωιστικής τρέλας δεν έχουν τελειωμό.
Ως φίλος του αθλητισμού διάβαζα πρόσφατα τις εκκλήσεις του Σέρβου προπονητή Ζέλικο Ομπράντοβιτς για το μίσος ανάμεσα στους αιώνιους εχθρούς της Παρτιζάν και του Ερυθρού Αστέρα.
«Ερχόμασταν σήμερα στον αγώνα και είδα ένα παιδί μαζί με τους γονείς του. Έφτυσε το λεωφορείο μας και έδειξε το μεσαίο του δάχτυλο, με την μητέρα του να γελάει. Ποιος δείχνει τόσο μίσος; Αυτή είναι η ερώτηση που πρέπει να κάνουμε. Οπαδοί της Παρτιζάν, σας ικετεύω: Υποστηρίξτε μας σε αθλητικά πλαίσια. Το αξίζουν οι παίκτες της Παρτιζάν, το αξίζουν οι παίκτες του Ερυθρού Αστέρα».
Ανάλογες σκηνές μίσους ζούμε στην ελληνική κοινωνία, σε κάθε μικρή και μεγάλη γειτονιά. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι σταματήσαμε να είμαστε άνθρωποι. Ότι πάγωσαν τόσο οι καρδιές μας. Ότι πάψαμε να συμπονάμε τον διπλανό μας που υποφέρει. Ότι κόβουμε την ελπίδα στον συμπολίτη μας που πάσχει από επάρατη ασθένεια. Τόση αδικία; Τόση ανισσοροπία; Τόση ανισότητα; Τόση κακία;
Κι αν έτσι συμβαίνει πραγματικά, είμαστε άξιοι της μοίρας μας αν τα αποδεχόμαστε όλα παθητικά, χωρίς ένα λόγο, δίχως μια πράξη συμπόνιας και προσφοράς.
Αν οι αισθήσεις των μεγάλων αφεντικών βρίσκονται μόνιμα στην κατάψυξη, οι δικές μας επιβάλλεται να αναθερμανθούν, να νοιώσουν.
Πρέπει να συνέλθουμε άμεσα. Είναι αδιανόητο η απανθρωπιά να γίνει κανονικότητα. Ο άνθρωπος οφείλει να εναντιωθεί σκληρά με την τοξικότητα του, να ταπεινωθεί, να αγαπήσει, για να ξαναγίνει ο έμφρων, ο συνετός, ο σοφός.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
