Από το Κάποτε και το Τότε,
Ματώνουν τις αισθήσεις μας,
Σε εποχές καθετότητας, του Τώρα και του Ποτέ.
Νοσταλγικές φωνές Νέων, ξένοιαστες
Άλλων καιρών, απροβλημάτιστων,
Ξυπνάνε, τα καλοθρεμμένα πρόσωπα,
Που βολεμένα, πίνουν τον καφέ τους,
Καθισμένοι νωχελικά, σε πολυθρόνες, ανήλιων γραφείων.
Νοσταλγικές μνήμες, άλλων στιγμών,
Τότε που ήξερες, πως μετά το σκοτάδι,
Ακολουθούσε, πάντα το φώς,
Μετά την καλημέρα ακολουθούσε πάντα ένα χαμόγελο.
Τώρα τίποτα, το σκοτάδι, ακολουθεί σκοτάδι,
Την Καλημέρα, ακολουθεί το ΑΝΤΙΟ..
Κι εσύ στέκεσαι, στην άκρη του δρόμου
Και ψάχνεις να βρεις καθρέπτη,
Αναζητώντας απελπισμένα, να δεις στο είδωλό σου,
Τις εποχές τις αγνές, τότε που ήσουν αρνητής, των πάντων,
Τότε, που κάθε μέρα, ήταν διαφορετική,
Τότε, που οι άνθρωποι, ήταν διαφορετικοί.
Τώρα τίποτα. Ένα απέραντο κενό και παντού σιωπή,
Παντού αγωνία για το αύριο,
Και το είδωλό σου, να είναι χαμένο,
Κάπου, στο βάθος, του καθρέπτη,
Χωρίς να έχει διάθεση, να βγει στην επιφάνεια,
Βολεμένο και αυτό ,στην εποχή,
Των Εχόντων, των Κατεχόντων και των Διαπλεγμένων συμφερόντων.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ
* Φωτογραφία από Mario από το Pixabay
