Μετά την απόλαυση του Κυριακάτικου οικογενειακού γεύματος, αρκετές φορές τυγχάνει να παρακολουθώ την εκπομπή της ελληνικής τηλεόρασης «Κυριακή στο χωριό». Σε κάθε μικρό οικισμό σε βουνό, σε πεδιάδα, σε νησί, ο ψυχικός μου κόσμος μεταβάλλεται ριζικά. Είναι ένα ταξίδι σε μια Ελλάδα διαφορετική, μαγευτική. Ταξίδι σε έναν κόσμο πιο αγνό, πρόσχαρο, αυθεντικό. Μέσα από την εικόνα γεύεσαι την καθαρότητα, την ομορφιά της φύσης, αναπνέεις με αισιοδοξία, ανακτάς την λαβωμένη αυτοπεποίθηση.
Τα πολιτιστικά μνημεία, οι εκκλησίες, τα μοναστήρια, οι χοροί, τα τραγούδια, τα παραδοσιακά ελληνικά φαγητά, τα τοπικά προϊόντα, τα ποτάμια, οι λίμνες, οι παραλίες, οι λόφοι, οι οροσειρές, τα λιβάδια, παντρεμένα με την απλότητα και την ουσία της καθημερινότητας δεν έχουν σβήσει ακόμη από την χώρα που ξεπουλάει την ταυτότητα της σε ψυχρούς αγοραστές.
«Κάθε χωριό είναι ένας πολιτισμικός θησαυρός. Αυτό ανιχνεύουμε, αυτό θέλουμε να αναδείξουμε, με απόλυτο σεβασμό στην ξεχωριστή φυσιογνωμία του κάθε τόπου. Ακόμα και οι παραδοσιακές φορεσιές έχουν μυστικά που αξίζει τον κόπο να τα μάθουμε» Είναι λόγια του Κώστα Ζαφειράκη, του κεντρικού παρουσιαστή της εκπομπής που τα τελευταία είκοσι χρόνια στολίζει τις οθόνες με τους ανεκτίμητους θησαυρούς της ελληνικής περιφέρειας.
Κάθε Κυριακή γινόμαστε αυτόπτες μάρτυρες των θησαυρών της Ελλάδας. Αντιλαμβανόμαστε ότι κάθε χωριό είναι το ζωντανό κύτταρο όλης εκείνης της παράδοσης και της ιστορίας που μας συγκινεί σε σημείο, ώστε να ευφραίνεται η καρδιά μας, να βουρκώνουν τα μάτια μας.
Κάθε Κυριακή οι ξεχωριστές μορφές των παππούδων, των γιαγιάδων, των νέων ανθρώπων που κατοικούν ακόμη στα πανέμορφα χωριά μας, κρατούν ακέραιη την περηφάνια μας.
«Οι άνθρωποι είναι παντού ίδιοι», θα πουν πολλοί. Πείτε μου όμως που να αναζητήσω ένα αθώο, ένα ειλικρινή βλέμμα και χαμόγελο. Που να βρω την χαμένη εμπιστοσύνη, το λησμονημένο παρελθόν.
Η κατάχρηση του ανέκφραστου, άσπλαχνου τεχνολογικού ψηφιακού πολιτισμού έχει φυλακίσει τα συναισθήματα μας. Θα φτάσουμε στο σημείο να μην σκεφτόμαστε, να μην καταλαβαίνουμε, να μην αισθανόμαστε. Έλεος!
Ευτυχώς, είμαστε ακόμη ζωντανοί. Υπάρχει ακόμη ελπίδα.
Πρέπει όλοι να δώσουμε τον προσωπικό μας αγώνα για να παραμείνουν τα χωριά μας ενεργά. Να μην σβήσουν. Να μη λησμονήσουμε το χθες. Να σώσουμε την κληρονομιά μας. Να προστατεύσουμε το φυσικό περιβάλλον που κοσμεί την χώρα από την μια μέχρι την άλλη άκρη.
Κυριακή στο χωριό πρέπει να γίνει κάθε ημέρα της εβδομάδας για όσους αγαπούν ανιδιοτελώς την Ελλάδα και νοιάζονται για την τύχη της.
«Χωριό μου όμορφο με τις ραχούλες και τις ρεματιές που έχεις πεύκα και πλατάνια και ευωδιάζουν οι μυρτιές».
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
