Για πολλούς μήνες ο Μάριος Λάζαρος μας δίδαξε πολλά. Μας ένωσε όλους σαν μια γροθιά. Μας δίδαξε την καλοσύνη, την αγάπη, την αγαθοεργία. την προσφορά στον συνάνθρωπο. Μας κάλεσε στην προσευχή, στην παράκληση, στην μετάνοια.
Έγινε ο δάσκαλος της δικής μας ζωής. Μας προέτρεψε να μην είμαστε μίζεροι. Να γίνουμε κι εμείς μαχητές και πεισματάρηδες σαν κι αυτόν.
Με μεγάλη αξιοπρέπεια, με δύναμη ψυχής και καρδιάς, οι άξιοι γονείς του, ο Παντελής και η Λουκία, η αδελφή του Μαργαρίτα, πορεύτηκαν μαζί του στον άνισο αγώνα παραδίδοντας τα κατάλληλα διδάγματα για όλους όσους δοκιμάζονται σε ανάλογες καταστάσεις.
Σε κάθε συνάντηση μας με τον Παντελή ενώ εμείς έπρεπε να του δώσουμε κουράγιο και στήριξη, μας παρηγορούσε ο ίδιος, μας καθησύχαζε, μας ηρεμούσε και συνέχιζε ακατάπαυστα τον Γολγοθά του.
Ο Μάριος Λάζαρος βροντοφωνάζει από εκεί ψηλά, με παράπονο, σε όλους εμάς τους κοινούς θνητούς, τους φθαρτούς, τους ανθρώπους υποτίθεται της προόδου και της εξέλιξης. Μας ζητά να βρούμε επιτέλους το φάρμακο για τον καρκίνο. Μας παρακαλάει να σώσουμε τους ασθενείς, τα νέα παιδιά.
Κι ο Παντελής, ο καλός του πατέρας, ακούει περήφανος και συγκινημένος τον λεβέντη του και σιγοτραγουδά, «Γιέ μου, Γιέ μου τι περιμένεις πε μου…».
Για τους οικείους, για όλους τους συγγενείς, τους φίλους, τους γνωστούς, τις συμμαθήτριες, τους συμμαθητές, τους καθηγητές του, ο Μάριος Λάζαρος έγινε ο καλός Άγγελος που ταξιδεύει κοντά στο Θεό. Έγινε ο Άγγελος όλων μας.
Αιωνία του η μνήμη.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
