Ένα λαμπρό κόσμημα για την ταλαίπωρη κοινωνία μας ήταν ο εκλεκτός φίλος, συμφοιτητής και Καθηγητής του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας και Χριστιανικού Πολιτισμού της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Ιωάννης Μπάκας.
Είχα την τύχη κι ευλογία να τον γνωρίσω το 1987 στην Θεολογική Σχολή, ως συμφοιτητή, ως φίλο, ως μέλος μιας παρέας φοιτητών που μέχρι και σήμερα, μετά από 37 χρόνια, κρατά σταθερούς δεσμούς.
Ο Γιάννης ήταν προικισμένος με απίστευτες γνώσεις. Τις γνώσεις του αυτές τις μετέδιδε με αγάπη και πάθος στους συνομιλητές του, σε όλους εμάς τους φίλους του. Ταυτόχρονα όμως μας μετέδιδε ήθος και αξίες που σπάνια συναντά κανείς μέσα στη σημερινή κόλαση των ανθρώπινων θηρίων.
Αγαπούσε την ιδιαίτερη πατρίδα του την Νιγρίτα Σερρών και δεν έπαψε στιγμή να προβάλει την ιστορία του τόπου του με αστείρευτη αγάπη και σεβασμό. Από αυτόν γνωρίσαμε κι εμείς την Νιγρίτα ως αναπόσπαστο κομμάτι της προσωπικότητας του.
Ο Γιάννης προχώρησε μπροστά. Εξελίχθηκε, διακρίθηκε ως ένας σπουδαίος πανεπιστημιακός καθηγητής με τεράστιο έργο που δεν μπορεί να αποτυπωθεί στο συγκεκριμένο κείμενο.
Η ευαίσθητη καρδιά του τον πρόδωσε σε ηλικία 55 ετών. Ένας ακόμη αθεράπευτα ρομαντικός, πράος και καλός άνθρωπος εγκαταλείπει τα εγκόσμια για να καταταγεί στην αιωνιότητα.
Πέραν της πλούσιας επιστημονικής του παρακαταθήκης αφήνει πίσω του μια σπουδαία οικογένεια. Η αγαπημένη σύζυγος του Τασούλα, τα παιδιά του Θωμάς και Ευγενία Βαΐα, άξιοι επιστήμονες όλοι τους, αποχαιρέτησαν τον καλό τους άνθρωπο με αξιοπρέπεια που σπάνια συναντάς σε ανάλογη περίσταση. Ακόμη πιο δύσκολη η θέση της μητέρας του Βαΐας που χάνει και το δεύτερο παιδί της. Πως να τη συλλυπηθείς, πως να την παρηγορήσεις.
Παιδιά του Γιάννη ήταν και οι φοιτητές του. Μαζί με τις γνώσεις του, τους μετέδωσε και πατρική στοργή κι αυτό εκφράστηκε περίτρανα στον αποχαιρετισμό τους στην τελευταία του κατοικία.
Η πατρίδα του Γιάννη, η λατρευτή του Νιγρίτα, ο τόπος που αγάπησε και πρόβαλλε στο πανελλήνιο, όσο κανείς, οφείλει να τιμήσει την μνήμη του, την προσφορά του, τον αγώνα του για την διάσωση και διάδοση της ιστορίας της.
Η Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ, το Πανεπιστήμιο και οι Καθηγητές οφείλουν να προβάλλουν το πρότυπο του σπουδαίου ακαδημαϊκού, μα πάνω από όλα την αξία του μεγάλου ανθρώπου στην καρδιά και στο νου.
Εμείς οι μικροί θνητοί, οι παλιόφιλοι του, αισθανόμαστε ευγνώμονες που συναντήθηκαν οι δρόμοι μας. Η παρέα μας έχει μικρύνει σε ποιότητα και μέγεθος. Το θεόσταλτο μήνυμα όμως μας κρατά σε εγρήγορση. Μας καλεί να παραμείνουμε συνεχιστές των αξιών που πρέσβευε ο Γιάννης μας.
Καλό παράδεισο αγαπημένε μας φίλε Γιάννη Μπάκα.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
