Είναι εταιρίες, μικρές κυβερνήσεις, φορολογικοί μηχανισμοί του κράτους, εισπρακτικοί μηχανισμοί; Τι είναι τέλος πάντων;
* Φωτογραφία από Marc Hatot από το Pixabay
Ας δούμε τι γίνεται σε έναν Δήμο:
Βλέπουμε αυξήσεις δημοτικών τελών, άρδευσης, λαϊκών αγορών. Κατασχέσεις λογαριασμών και πρόστιμα. Καταγγελίες από αυτούς που διοικούν τώρα για τους προηγούμενους, για τους παραπροηγούμενους, για οικονομικά θέματα. Είδαμε να παίρνονται δάνεια.
Πάνω κάτω, αυτή η εικόνα είναι που κυριαρχεί στους περισσότερους Δήμους της Ελλάδας, φυσικά με τις όποιες εξαιρέσεις υπάρχουν. Άρα μιλάμε για εταιρίες με ισολογισμούς-απολογισμούς, με κέρδη-ζημίες. ή ακόμα για πολλές μικρές κυβερνήσεις. Έτσι αυτό που ενδιαφέρει πρώτιστα τους Δήμους είναι η οικονομική τους επιβίωση και ανάπτυξη και οι αριθμοί.
Όπως για τις κυβερνήσεις οι πολίτες είναι αριθμοί, έτσι και για τους Δήμους οι δημότες είναι και αυτοί αριθμοί. Απρόσωποι, ψυχροί αριθμοί που με το πάτημα ενός κουμπιού μπορείς ακόμα και να τους διαγράψεις. Γιατί αν ο Δήμος μπαίνει στους προσωπικούς λογαριασμούς των δημοτών και κατάσχει χρήματα, ο δημότης μπορεί να έχει ακόμα και θέμα επιβίωσης. Γιατί ποιος υπάλληλος που κάνει την κατάσχεση γνωρίζει αν ο συγκεκριμένος δημότης δεν θα μπορέσει να πληρώσει το νοίκι του, να σπουδάσει το παιδί του ή να κάνει ακόμα και μία σοβαρή εγχείρηση για την υγεία του.
Όπως η παραμικρή αύξηση των δημοτικών τελών ή π.χ. του νερού, όσο μικρή και αν είναι αυτή, πώς γνωρίζουν τι επίπτωση θα έχει στους δημότες. Για κάποιον π.χ. μία αύξηση 15-20 ευρώ το χρόνο να μην είναι τίποτα, για κάποιον άλλο όμως μπορεί να είναι σοβαρό θέμα. Πώς το γνωρίζουν αυτό οι υπεύθυνοι των οικονομικών υπηρεσιών του Δήμου; Δεν το γνωρίζουν φυσικά.
Κάποια στιγμή είχε ακουστεί ότι μπορεί οι Δήμοι να αναλάβουν την είσπραξη του ΕΝΦΙΑ. Αν ο δημότης δεν θα μπορούσε για τον οποιοδήποτε λόγο να πληρώσει, τι θα έκανε ο Δήμος; Θα του έπαιρνε το σπίτι;
Δεν είναι δυνατόν να λειτουργούν έτσι οι Δήμοι. Αλλιώς ποια η χρησιμότητά τους; Ας διαλυθούν και ας περάσουν όλες οι υπηρεσίες τους στην κυβέρνηση τότε, αν πρόκειται να συμπεριφέρονται όπως αυτές.
Ένας Δήμος θα πρέπει αυτό που τον ξεχωρίζει και τον διακρίνει να είναι η κοινωνική του ευαισθησία και πολιτική. Για όλους και όχι μόνο για τα προγράμματα που χρηματοδοτούνται π.χ. από την Ε.Ε. για συγκεκριμένες ομάδες πληθυσμού. Θα πρέπει να βάζει πρώτα τον δημότη, τον άνθρωπο. Θα πρέπει να παρέχει υπηρεσίες χωρίς να ζητά οικονομικά ανταλλάγματα. Να κοιτάει πρώτα τις ανάγκες των ανθρώπων και μετά τις υποχρεώσεις τους.
Και πώς θα γίνει όλα αυτά; Πού θα βρουν χρήματα οι Δήμοι;
Να διεκδικήσουν. Να απαιτήσουν. Ποιος έχει μεγαλύτερη δύναμη; Η κυβέρνηση ή 332 Δήμοι; Κυβέρνηση χωρίς Δήμους δεν μπορεί να υπάρξει. Δήμοι χωρίς κυβέρνηση, μπορούν. Φτάνει να το καταλάβουν αυτό. Δεν πρέπει μόνο να ζητάνε οικονομικές ενισχύσεις για να πληρώσουν τα δάνεια και τα έξοδα τους. Αλλά να λειτουργούν και ως υπερασπιστές των δημοτών τους. Ο Δήμος θα πρέπει να είναι οικογένεια, που σαν το πατέρα και την μητέρα που νοιάζονται και κάνουν ότι μπορούν για το καλό των παιδιών τους, έτσι και αυτοί να κάνουν το αντίστοιχο. Ο Δήμος θα πρέπει να είναι ο πατέρας μας, η μητέρα μας και όχι ο αστυφύλακας, όχι ο εφοριακός.
Ανέφικτη ΟΥΤΟΠΙΑ όλα αυτά; Όχι!
ΕΛΠΙΔΑ! Το μόνο που μας κρατάει στη ζωή και μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε. Ελπίδα για εμάς, για τα παιδιά μας, για τη ζωή μας.
Ας ελπίσουμε λοιπόν και εμείς ότι θα βρεθούν εκείνοι οι άνθρωποι που με όραμα την ελπίδα θα αλλάξουν αυτή την προδιαγραμμένη πορεία προς την καταστροφή, όχι μόνο των Δήμων, αλλά της πατρίδας μας. Και ποιος ξέρει, μπορεί αυτοί οι άνθρωποι να είναι δίπλα σου, να τους χαιρετάς καθημερινά, να τους λες τα προβλήματα σου στο δρόμο για τη δουλειά. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τους εμπιστευτείς - γιατί να το πούμε και αυτό - είδες προκοπή από τους "γνωστούς" που ανέλαβαν να διαχειριστούν Δήμους και Κυβερνήσεις όλα αυτά τα χρόνια; Για να έχεις διαβάσει όλο αυτό το κείμενο μέχρι εδώ, μάλλον όχι! Δεν είδες προκοπή. Θέλεις κάτι να αλλάξει. Άντε λοιπόν άλλαξε το!
