Ο απόστολος Πέτρος τονίζει: «Εσείς όμως είστε γένος εκλεκτό, ιερατείο βασιλικό, έθνος άγιο, λαός που απέκτησε ο Θεός για τον εαυτό του με σκοπό να διαλαλήσετε τις έξοχες ιδιότητες εκείνου που σας προσκάλεσε από το σκοτάδι να βγείτε στο θαυμαστό του φως…» (A΄ Πέτρου 2:9).
Υψηλή και ευλογημένη είναι η αποστολή των πιστών χριστιανών στον κόσμο. Καλούνται να είναι μάρτυρες, επειδή είναι «γένος εκλεκτό, ιερατείο βασιλικό, έθνος άγιο», επειδή η αποστολή τους είναι να διακηρύξουν τα Καλά Νέα.
Ως πιστοί χριστιανοί, πρωταρχικό καθήκον μας είναι να δείχνουμε με τα έργα, τα λόγια και τον χαρακτήρα μας τα χαρακτηριστικά Εκείνου που ζει μέσα μας.
Η ευθύνη για να εκπληρωθεί αυτή η κλήση της Εκκλησίας ανήκει σε κάθε πιστό, επειδή σ’ όλους κατοικεί το ΄Αγιο Πνεύμα.
Η μαρτυρία της Εκκλησίας μπορεί μερικές φορές να είναι συλλογική, ως εκκλησιαστικό σώμα. Όμως, η ευθύνη της μαρτυρίας είναι πάντα ατομική.
Τα κύρια χαρακτηριστικά της ζωής του Ιησού, που πρέπει να είναι και δικά μας, είναι: Ταπεινοφροσύνη, πραότητα, υπομονή, αγάπη, ενότητα και ειρήνη.
Επίσης, ως χριστιανοί πρέπει να δίνουμε τη μαρτυρία μας, αλλά όχι με πνεύμα υπεροψίας ούτε με φτιαχτή αγιοπρέπεια, φαρισαϊσμό, αλαζονεία και σίγουρα όχι ανταγωνιστικά με χριστιανούς άλλων χριστιανικών δογματικών αποχρώσεων.
Πρέπει να προσέξουμε κάτι που είναι πολύ σημαντικό: Δεν πρέπει να μιλάμε για την εκκλησία μας, το πόσο πνευματική, δραστήρια, άγια και βιβλική είναι δογματικά, με σκοπό να την προωθήσουμε και να προσελκύσουμε κι άλλους να προσκολληθούν στην εκκλησία μας. Η Εκκλησία δεν είναι κατάστημα, κόμμα, σωματείο, ομάδα για να έχουμε περισσότερους πελάτες, μέλη και οπαδούς. Καμιά εκκλησία δεν έχει το αλάθητο, ούτε το μονοπώλιο της σωστής πίστης και σωτηρίας. Καμία, απολύτως εκκλησία δεν μπορεί να σώσει τους ανθρώπους. Μόνο ο Ιησούς Χριστός, η Κεφαλή της Εκκλησίας σώζει! Σε μια περίπτωση ο Ιωάννης, είπε στον Χριστό ότι μαζί με άλλους Μαθητές, είδαν κάποιον που δεν τους ακολουθούσε, «να βγάζει δαιμόνια στ' όνομά Σου και τον εμποδίσαμε επειδή δε μας ακολουθεί».
Ο Ιησούς είπε: «Μην τον εμποδίζετε, γιατί δεν υπάρχει κανένας που θα κάνει κάποιο θαύμα στηριζόμενος στ' όνομά μου κι ύστερα από λίγο θα μπορέσει να με κακολογήσει. Επομένως, όποιος δεν είναι εναντίον μας, είναι με το μέρος μας» (Μάρκος 9:38-40). Ο δε απόστολος Παύλος, στην επιστολή Φιλιππησίους, γράφει ότι υπήρχαν κάποιοι που, από φθόνο και αντιζηλία για να τον πληγώσουν, ενώ ήταν φυλακισμένος, κήρυτταν το Ευαγγέλιο. Παρόλα αυτά ο Παύλος χαίρεται, επειδή ο Χριστός διακηρύττεται! (Φιλπ. 1:15-18)
Δεν είναι η εκκλησία μας, για την οποία ως χριστιανοί πρέπει να εργαζόμαστε και να ξοδεύουμε τη ζωή μας, αλλά ο Κύριος της Εκκλησίας. Καμία εκκλησία δεν μπορεί να εξυψώσει τον Κύριό της, όταν προσπαθεί να εξυψώσει τον εαυτό της.
Η αληθινή Εκκλησία δεν επιδιώκει να αποκτήσει δύναμη και φήμη στα μάτια του κόσμου. Έχει ήδη όλη τη δύναμη που χρειάζεται από τον Κύριο που κατοικεί μέσα της.
Η Εκκλησία πρέπει να έχει υπομονή και να γνωρίζει ότι οι σπόροι της Αλήθειας που σπέρνονται, χρειάζονται χρόνο και δάκρυα προσευχής, για να βλαστήσουν και να αναπτυχθούν, και χρόνο για τη συγκομιδή.
Ακόμη, η Εκκλησία δεν εμπλέκεται στα «του Καίσαρος», απλώς προσεύχεται για τους όποιους άρχοντες κυβερνούν τη χώρα (Α΄Τιμ. 2:1,2, Ρωμ. 13:1-5).
(Διασκευή από τα αγγλικά Γ.Σ.Κ.)
