Την δράση «Πάμε Πλατεία; Παίζω και Αθλούμαι εναλλακτικά στον Δήμο Κατερίνης» υλοποίησε σήμερα το πρωί σε πλατείες της πόλης ο Δήμος Κατερίνης μαζί με τις Διευθύνσεις Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Πιερίας.
Καλή η σκέψη να έρθουν πιο κοντά στον αθλητισμό τα νέα παιδιά, αλλά:
Όπως είπαμε οι αθλοπαιδιές έγιναν στις πλατείες του Δήμου Κατερίνης (πλατεία Ελευθερίας, πλατεία Μακεδονίας και πλατεία Δημαρχείου). Δηλαδή παιδιά γυμνασίων και λυκείων (που τα σχολεία τους κλήθηκαν ή δήλωσαν συμμετοχή στην εκδήλωση), έτρεξαν και αθλήθηκαν πάνω σε τσιμέντα, μάρμαρα και σε χωράφια, με όποιο κίνδυνο αυτό συνεπάγεται για την σωματική τους ακεραιότητα.
Η εκδήλωση έπρεπε να γίνει στις αθλητικές εγκαταστάσεις του Δήμου Κατερίνης και όχι πάνω σε μάρμαρα και τσιμέντα ώστε να πληρούνται όλες οι κατάλληλες προϋποθέσεις ασφάλειας των παιδιών.
Και εδώ τίθενται τα εξής ερωτήματα:
1. Επαρκούν οι αθλητικές εγκαταστάσεις του Δήμου Κατερίνης;
2. Είναι κατάλληλα συντηρημένες;
3. Υπάρχουν ώρες για να πάνε τα παιδιά να αθληθούν σε κάποια αθλητική εγκατάσταση του Δήμου Κατερίνης (Α΄, Β΄ ΔΑΚ, Τ9 Σταθμού), χωρίς να ανήκουν σε κάποιον αθλητικό σύλλογο;
4. Υπάρχει κάποιο ανοιχτό και ελεύθερο γήπεδο (π.χ. ποδοσφαίρου, χάντμπολ, κ.α.) που μπορούν τα παιδιά να παίξουν;
Όταν θέλεις να φέρεις τα νέα παιδιά στον αθλητισμό, πρέπει να δημιουργήσεις τις κατάλληλες υποδομές και μετά κάνε όσες δράσεις θέλεις. Έτσι λοιπόν βασικός κανόνας είναι: ανακαινίζεις και κατασκευάζεις γήπεδα ώστε να υπάρχουν χώροι για άθληση.
* Πριν μερικές ημέρες έτυχε να ακούσουμε μια συζήτηση κάποιων παιδιών γυμνασίου. Ήταν 5-6 παιδιά και είχαν δύο μπάλες ποδοσφαίρου στα χέρια τους. Συζητούσαν το που θα μπορούσαν να πάνε να παίξουν ποδόσφαιρο. «Πάμε στο Β΄ ΔΑΚ» είπε ένα παιδί. «Δεν μας αφήνουν μέσα στο γήπεδο ποδοσφαίρου είναι κλειδωμένο» του απάντησαν. «Πάμε απέναντι από το Α΄ ΔΑΚ στα γήπεδα» είπε άλλο παιδί. «Κάνει προπόνηση ο Πιερικός, δεν μπορούμε» η απάντηση. «Πάμε στα γήπεδα της Περιφέρειας» είπε άλλος. «Εκεί πρέπει να περιμένεις ώρες για να παίξεις» του απάντησαν. «Πάμε να πηδήξουμε τα κάγκελα στο τάδε σχολείο» είπε ένα άλλο παιδί. Τελικά τα παιδιά ξεκίνησαν να πάνε στο σχολείο. Αν τελικά πήδηξαν τα κάγκελα, αν δεν έπαιζαν άλλα παιδιά ήδη, αν έπαιζαν μεγαλύτερα παιδιά και τα έδιωχναν, αν υπήρχε κάποιος δάσκαλος-καθηγητής και τα έδιωξε, δεν το γνωρίζουμε. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι ακούγοντας την συγκεκριμένη συζήτηση, μας έπιασε μελαγχολία, απογοήτευση, αλλά και οργή. Αυτή είναι η ανθρώπινη πόλη που θέλουμε; Αυτές είναι οι ευκαιρίες που δίνουμε στα παιδιά μας;
Δεν ξέρουμε αν τα παιδιά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τελικά αθλήθηκαν. Δυστυχώς φεύγοντας πήρε το αυτί μας την πρόταση κάποιου άλλου παιδιού, να πάνε τελικά να φάνε πιτόγυρο και μετά να παίξουν ηλεκτρονικά. Χώροι για αυτές τις "δραστηριότητες" υπάρχουν αρκετοί στην Κατερίνη...
