«Η τέχνη δεν αποκαλύπτει την αλήθεια… την υπαινίσσεται…»
Κοντοστέκονται όλοι μόλις το βλέπουν.
Έστω να ρίξουν μια ματιά κάποιοι.
Άλλοι να το καμαρώσουν έτσι που στέκει μόνο του, το δένδρο καταμεσίς στον κάμπο!
Μόνο του στη βροχή, μόνο του στη ζέστη.
Και στην βαρυχειμωνιά μόνο του, στολισμένο με τα φλουριά του Φθινοπώρου γύρω του.
Μόνο του την Άνοιξη τότε που φοράει τα μυρωδάτα λουλούδια του για τη γιορτή του έρωτα.
Το δένδρο καταμεσίς στον κάμπο…
Έχει δώσει ζωή στα πλάσματα της φύσης με τους καρπούς του.
Στους διαβάτες τη σκιά του και στα πουλιά φωλιές.
Αποκούμπι για τους κουρασμένους.
Τον κορμό του στους ερωτευμένους που χάραξαν απάνω του «θα σ’ αγαπώ για πάντα».
Προχθές κάποιοι το κλάδεψαν για να ζεσταθούν.
Το δένδρο καταμεσίς στον κάμπο…
Έχουν δει τόσα και τόσα τα μάτια του, έχουν ακούσει τόσα και τόσα τα’ αυτιά του.
Χιλιάδες ταξιδευτές τόχουν δει απ’ ουρανό και γη!
Πολλά χρόνια περάσαν μα ταίρι ακόμα δεν βρήκε.
Το δένδρο καταμεσίς στον κάμπο...
Εσύ καταμεσίς στο σύμπαν.
Στράτος Τσιρβούλης.
