Πόσα παραδείγματα, πόσες καθημερινές εικόνες να αραδιάσω στην κενόδοξη φαντασία μου για να πειστώ για τα λάθη μου και να μετανοήσω;
Πόσο συχνά είναι τα καθημερινά «χαστούκια» της ζωής που πρόσκαιρα μόνο αντιλαμβάνομαι το βαθύτερο μήνυμα τους;
Καίω μέσα μου τις πίκρες και τις στεναχώριες και η στάχτη μένει μόνο για να μου βάζει φρένο στους παροξυσμούς ανόητων, άγευστων, φθαρτών απολαύσεων που ξεγελούν το πνεύμα και τη σάρκα.















