Πολλές φορές ,περιπλανώμενοι μέσα σε δάση αβεβαιότητος ,με πυκνή βλάστηση μελαγχολίας ,ίσως κάποιες στιγμές, αδικαιολόγητης ,συναντάμε, παράξενα μοναχικά μονοπάτια, φθαρμένα από το πέρασμα του χρόνου, αλλά μακριά από τα αδηφάγα και λαίμαργα βλέμματα, του κόσμου.
Όταν κάποια στιγμή τα ανακαλύπτουμε, εμείς οι αλλοτριωμένες υπάρξεις, τα διασχίζουμε, ξοδεύοντας ζωές ατελείωτες, ψάχνοντας να βρούμε το φωτεινό μονοπάτι. Εκείνο που θα μας οδηγήσει, σε ανοιχτούς ορίζοντες, εκεί όπου το γαλάζιο του ουρανού, συναντά κάπου, το βαθύ γαλάζιο της θάλασσας.
