Άρθρο του Θ. Καράογλου στον
"Αγγελιοφόρο της Κυριακής"*
Αναγνωρίζω ότι από τη στιγμή
που ο Αλέξης Τσίπρας είναι εγκλωβισμένος στις συνιστώσες του, η… δουλειά που
έχει να φέρει εις πέρας είναι εκ προοιμίου πολύ δύσκολη. Μόνο που αυτό το
«άλλοθι» δεν τον δικαιολογεί για το γεγονός ότι η προ ημερησίας συζήτηση που
ζήτησε να διεξαχθεί στη Βουλή το βράδυ της περασμένης Δευτέρας, ουσιαστικά
ήταν… άνευ αντικειμένου.
Όποιος τον άκουσε στην
(υποτιθέμενη) ενημέρωση του Κοινοβουλίου για την πορεία της διαπραγμάτευσης με
τους «θεσμούς» και το «Brussels Group», αναμφίβολα δεν βγήκε σοφότερος για το
που βαδίζει η ελληνική οικονομία.
Αντίθετα οι εύλογες απορίες
που γεννήθηκαν ήταν περισσότερες. Τι να πρωτοπεί, άλλωστε, ένας Πρωθυπουργός σε
πέντε λεπτά και τι να προλάβει να… αποσαφηνίσει για τους δυο μήνες κυβερνητικής
ασάφειας, δημαγωγίας και ακινησίας;
Αρκέστηκε μονάχα στο να
χρησιμοποιήσει «μεγάλα» και «εύκολα» λόγια, αποφεύγοντας να μιλήσει για την
ταμπακιέρα. Αντί να αναφερθεί σε συγκεκριμένες πολιτικές πράξεις, μίλησε χωρίς
αρχή, μέση και τέλος, κάνοντας την πλειοψηφία των Βουλευτών να αναρωτηθεί τι
πραγματικά επιδίωκε. Όσο και αν τον
άκουγα, όσο και αν ξαναδιάβασα τις δηλώσεις του στον Τύπο, κατέληξα στο
συμπέρασμα ότι τελικά η συνεδρίαση της Δευτέρας πραγματοποιήθηκε για να τα πει
στην «νύφη» και να τα ακούσει η «πεθερά». Και όπου «νύφη» βάλτε τον ελληνικό
λαό και όπου «πεθερά» τις διάφορες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ που ονειρεύονται ρήξη
με την Ευρώπη, τον επικεφαλής της «Αριστερής Πλατφόρμας» Παναγιώτη Λαφαζάνη και
τον Δημήτρη Παπαδημούλη.
Προτεραιότητα του Πρωθυπουργού,
αναπαράγοντας την ένταση της προεκλογικής ρητορικής, ήταν να πείσει πρωτίστως
τους δικούς του βουλευτές σχετικά με την (όποια) ορθότητα των διαπραγματευτικών
του δράσεων, θέλοντας να τους καθησυχάσει ότι η Αριστερά δεν έχασε την ψυχή της
το βράδυ της 25ης Ιανουαρίου.
Ακόμη και όταν ζήτησε
(εμμέσως πλην σαφώς) συναίνεση από τα κόμματα της αντιπολίτευσης (αν και
προσωπικά αμφιβάλλω ότι μπορεί να τα βρει έστω και με το ίδιο του το κόμμα), οι
κραυγές της Ζωής Κωνσταντοπούλου από το Προεδρείο της Βουλής, όπου
συμπεριφέρθηκε ως οργανωτής κερκίδας και όχι με τον θεσμικό της ρόλο, διέλυσαν
κάθε ελπίδα ή προοπτική μίνιμουμ συνεννόησης.
Επί της ουσίας, το βράδυ της
Δευτέρας δεν μάθαμε τίποτα για τη δανειακή σύμβαση που υπέγραψε η συγκυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στις 20 Φεβρουαρίου.
Όπως δεν μάθαμε:
-ποια είναι η στρατηγική του
Αλέξη Τσίπρα,
-ποιες είναι οι κόκκινες
γραμμές που έχει θέσει στους «θεσμούς»,
-ποια είναι η λίστα με τα
ισοδύναμα μέτρα που έχει προτείνει στις Βρυξέλλες,
-τι θα ισχύσει τελικά με τις
ιδιωτικοποιήσεις,
-από πότε έπαψε να θεωρείται
υφεσιακό μέτρο η αύξηση του ΦΠΑ,
-ποιο είναι το σχέδιο του για
την Ελλάδα,
-ποιος ευθύνεται για το
γεγονός ότι το δημόσιο προχώρησε σε άτυπη στάση πληρωμών,
-γιατί το περίφημο «πρόγραμμα
της Θεσσαλονίκης» το οποίο θα εφαρμοζόταν τις πρώτες 100 ημέρες της
διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ έγινε πρόγραμμα τετραετίας,
-πόσο μικρός ή μεγάλος είναι
το κίνδυνος ενός πιστωτικού γεγονότος λίγο πριν το Πάσχα
-και αν ο ίδιος τάσσεται υπέρ
της παραμονής της πατρίδας μας στο ευρώ ή της ρήξης με τους ευρωπαίους
εταίρους, όπως υπονοούν τις τελευταίες ημέρες οι κύριοι Βαρουφάκης και
Τσακαλώτος.
Αν η Κυβέρνηση αναζητά
συνενόχους στο εθνικό έγκλημα που ετοιμάζεται να διαπράξει, τότε ας είναι
βέβαιη πως δεν πρόκειται να βρει στη Νέα Δημοκρατία. Πρόθυμοι υπάρχουν εξάλλου
στην εθνικιστική δεξιά…
Για αυτό και το μόνο που
περίμενα να ακούσω από τα χείλη του Αλέξη Τσίπρα (και δυστυχώς δεν το έπραξε)
ήταν να ακολουθήσει τον εμβληματικό Μανώλη Γλέζο και να ζητήσει και εκείνος
συγγνώμη από τον ελληνικό λαό για τις ψευδαισθήσεις που καλλιέργησε…
*Θεόδωρος Καράογλου
Βουλευτής Ν.Δ. Β΄ Θεσσαλονίκης
