Του Αντώνη Δ. Μάντζιου, οικονομολόγου,
πρώην δημ. συμβούλου Κατερίνης
Σε μια χαώδη συζήτηση, με αποτέλεσμα την παραλυσία, υπάρχει ο κίνδυνος να χαθούμε συζητώντας τα επί μέρους μέτρα που προτείνει η κυβέρνηση ή προσπαθούν να επιβάλλουν οι δανειστές ή ακόμα και αυτά που αποκαλύπτουν τα κανάλια. Η κατάσταση χειροτερεύει αν χαθούμε και στις επί μέρους προτάσεις που αναλύονται ένθεν κι ένθεν με τον κίνδυνο να φθάσουμε στο σημείο ο καθένας να υποστηρίζει μόνο τα μέτρα που δεν τον θίγουν προσωπικά.
Μια τέτοια συζήτηση δεν παίρνει υπόψη της ούτε την βασική εικόνα του Ελληνικού προβλήματος ούτε και τα 5 χαμένα μνημονιακά χρόνια, ούτε φυσικά τις νηφάλιες φωνές που ακούγονται ευτυχώς και σε διεθνές επίπεδο. Γιατί θεμελιώδες κριτήριο για μια επιτυχή συμφωνία πρέπει να είναι η οριστική έξοδος από την κρίση, με συνολική παράλληλα αντιμετώπιση του χρέους.
Καμία συμφωνία δεν θα είναι καλή , ακόμα και αν δεν έχει σκληρά μέτρα, αν δεν εξασφαλίζει την βιωσιμότητα του χρέους μέσα από μια κοινωνία όρθια και μια οικονομία με θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, με μείωση της ανεργίας και ανακατανομή των φορολογικών βαρών.
Τα 5 χρόνια μνημονίου απέδειξαν ότι παρά την τεράστια δημοσιονομική προσαρμογή, παρά τα τεράστια βάρη που φορτώθηκαν στον Ελληνικό λαό και κύρια στους αδυνάτους, παρά το κούρεμα και τις μεγάλες ιδιωτικοποιήσεις, το χρέος δεν έγινε βιώσιμο και κρίση μετατρέπεται σε φαύλο κύκλο.
Τα διάφορα οικονομικά μέτρα επιτείνουν την ύφεση, μειώνουν τα έσοδα, απαιτούν νέα μέτρα τα οποία ενισχύουν περαιτέρω την ύφεση ενώ απαιτούνται και νέα προγράμματα – δάνεια για την Ελληνική Οικονομία που διογκώνουν παραπέρα το δημόσιο χρέος.
Γι αυτό ανεξάρτητα από τα επιμέρους μέτρα της νέας συμφωνίας αυτή θα πρέπει να περιέχει ( ή τουλάχιστον να προβλέπει σε ορισμένο και σύντομο χρονικό διάστημα ) την ουσιαστική μείωση του χρέους και από την άλλη την έξοδο από την κρίση.
Η έξοδος από την κρίση θα δώσει μια ανάσα στην κοινωνία που αντιμετωπίζει ανθρωπιστική κρίση, θα κινητοποιήσει τις παραγωγικές δυνάμεις της πατρίδας μας, θα θέσει σε θετική τροχιά την οικονομία και εν τέλει θα μπορεί να χρηματοδοτήσει και την εξόφληση του υπολειπόμενου χρέους.
Ένα χρέος που θα πρέπει να μειωθεί κατά το μεγαλύτερο μέρος του για να γίνει βιώσιμο και παράλληλα να απελευθερώσει δυνάμεις για την ανάπτυξη της οικονομίας και την έξοδο από την κρίση.
Και είναι και λογικό και δίκαιο να αρνηθεί ένας λαός να αρνηθεί την εξυπηρέτηση ενός δημοσίου χρέος όταν εξ αιτίας της οδηγείται σε ανθρωπιστική κρίση, μετατρέπεται σε προτεκτοράτο και αποικία χρέους και εν τέλει όταν αυτό το χρέος δεν μπορεί εν τοις πράγμασι να εξυπηρετηθεί.
Απόψεις που ακούγονται και διεθνώς όχι μόνο από ανθρωπιστικούς παράγοντες αλλά και από οικονομικούς και πολιτικούς. Ακόμα και το ΔΝΤ καταγγέλλεται ότι κακώς αναμίχθηκε στην Ελλάδα αφού από το καταστατικό του δεν μπαίνει σε προγράμματα όπου το χρέος δεν είναι βιώσιμο και γι αυτό ζητά και το ίδιο να μειωθεί το χρέος, όχι όμως και αυτό που αφορά χρέος προς το ΔΝΤ.
Αυτό το κριτήριο της οριστικής εξόδου από την κρίση με την συνολική αντιμετώπιση του χρέους θα πρέπει να έχει μπροστά της η κοινωνία και με στόχο αυτό να κινητοποιηθεί αποκρούοντας την οικονομική ασφυξία που επιβάλλουν οι δανειστές και τις ασφυκτικές πιέσεις που ασκούν στην Ελληνική κυβέρνηση.
Και εδώ θα πρέπει να γίνει σαφές ότι προβλήματα που επιμένουν να λύσουν με το δικό τους τρόπο οι δανειστές (π.χ. συνταξιοδοτικό) θα κληθεί να το λύσει η Ελληνική κυβέρνηση άμεσα αλλά αυτό θα γίνει με τους δικούς της όρους, στο χρόνο που αυτή θα επιλέξει και με μια οικονομία που θα βρίσκεται σε ανοδική τροχιά.
Παράλληλα θα έχει ενδιαφέρον να αρχίσει και ένας διάλογος για την λεγόμενη ρήξη ( εκτός ευρώ, εντός ευρώ κλπ.) αν προβλέπει την μονομερή διαγραφή του χρέους και τις εξ αυτών συνέπειες κύρια όσον αφορά την διεθνή απομόνωση της χώρας. Και αυτό γιατί πολλοί υποστηρίζουν την δραχμή αναπολώντας στην ουσία την ξένοιαστη παιδική τους ηλικία μη αντιλαμβανόμενοι τις μεγάλες δύσκολες συνθήκες μιας τελικής ρήξης και τις θυσίες που θα απαιτηθούν για να ορθοποδήσει μια κατεστραμμένη οικονομικά χώρα, χωρίς παραγωγική βάση και απομονωμένη διεθνώς.
Παράλληλα με όλα αυτά όμως απαιτούνται άμεσα μέτρα δημοκρατίας, διαφάνειας, ισότητας, μέτρα φιλολαϊκά από μια προοδευτική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ακόμα ένας ανοικτός δημόσιος διάλογος για τα μεγάλα προβλήματα και τις προτεινόμενες λύσεις στην Ελληνική κοινωνία.
Γιατί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε για τα μεγάλα και δύσκολα της πατρίδας μας με την συμμετοχή των πολιτών με διαφάνεια και δημοκρατία. Για να τα πετύχει αυτά όμως πρέπει να ασχοληθεί και με τα μικρά και την καθημερινότητα των πολιτών της.
Κορινός 10/6/2015
